เรือคอร์เวตเป็นเรือที่มีขนาดเล็กกว่าเรือฟริเกต ระยะปฎิบัติการสั้นกว่าบรรทุกอาวุธได้น้อยกว่า ความทนทะเลต่ำกว่าต้องเติมน้ำมันบ่อยกว่า จึงทำหน้าที่แทนกันได้ไม่หมดแน่นอน

โดยเฉพาะเรื่องปราบเรือดำน้ำที่ต้องใช้ทั้งเฮลิคอปเตอร์ปราบเรือดำน้ำ ระบบdatalinkระหว่างเรือและเฮลิคอปเตอร์ โซนาร์หัวเรือ โซนาร์ลากท้าย ตอร์ปิโดเบา ไปจนถึงจรวดASROC  ขนาดเรือฟริเกตจากแดวูของเรายังมีปัญหาเรื่องโหลดอาวุธเลยเพราะมันใส่ได้ไม่เยอะ แล้วเรือลำน้อยเท่านี้จะยังไงกันล่ะครับ

อย่างเรือหลวงรัตนโกสินทร์นี่ไม่มีลานจอดเฮลิคอปเตอร์เลยนะครับ มีระยะทำการไกลสุดแค่2.700ไมล์ทะเล ขณะที่เรือหลวงนเรศวรได้ถึง4,000ไมล์ทะเล แล้วประทานโทษนะครับราคาแพงไม่ใช่เล่นๆเพราะใส่อาวุธไว้ทั้งลำ จขกท.เอาเรือลำนี้มาเปรียบเทียบกรุณาเอาราคาเรือมาเทียบด้วยสิครับ ออกตัวก่อนนะครับว่าจำราคาเป๊ะๆไม่ได้ แต่เรือเข้าประจำการในปี86ราคาจำนวน2ลำน่าจะอยู่ที่6,000ล้านบาท เรามาอ่านบทความที่ทหารเรือเขียนดีกว่านะครับ แล้วจะรู้ว่าทำไมไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้


http://zedth.wordpress.com/2008/06/page/2/

ฝึกการัต 2008

วงที่ผ่านมาออกฝึกอีกแล้ว ครั้งนี้เป็นการฝึกการัต 2008 ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 14 แล้ว ฝึกกับ ทหารเรืออเมริกัน ครั้งนี้ก็มีเรือร่วมฝึกอยู่ 9 ลำ ฝั่งไทยมี ร.ล.พุทธเลิศหล้านภาลัย , ร.ล.นเรศวร , ร.ล.สุโขทัย , ร.ล.สุรินทร์ ฝ่ายอเมริกามี USS Tortuga , USS Jarrett , USS Ford และ USCG Morgenthau โดยเรือ USCG Morgenthau เป็นเรือของ U.S. CoastGuard ในเรือทั้งหมดนี้ ยกเว้นสุโขทัยลำเดียว ที่มีระวางขับน้ำไม่ถึง 1,000 ตัน

และด้วยเหตุที่ระวางขับน้ำน้อยกว่าชาวบ้านนี้เอง ครั้งนี้เลยเป็นวิบากกรรมของเรือเรา เพราะความทรงจำที่จำได้มีแต่ความทรมานจากเรือโคลง โคลงแบบโคตรโคลง นรกมีจริงก็กลางทะเลนี่แหละ เรือเรานี่หัวเรือมุดน้ำตลอด จะแปลงร่างเป็นเรือดำน้ำอยู่แล้ว คลื่นนี่สาดสูงถึงสะพานเดินเรือเลยทีเดียว ในรูปข้างล่างนี้ หัวเรือนี่โดนคลื่นซัดหายไปเรียบร้อยแล้ว



คลื่นเที่ยวนี้แรงมากๆ เรือโคลง Roll ระดับ 15 องศา Pitch ระดับ 10 องศา ความแรงตาม Beauford Scale น่าจะประมาณ Force 7 หัวเรือกระแทกพื้นน้ำทะเล ปึงปังๆ จนน่ากลัวว่าเรือจะแตก แต่จนแล้วจนรอดเราก็ผ่านมาได้ โดยคืนแรกเป็นคืนที่หนักที่สุด คืนที่สองเริ่มเบาลงเล็กน้อย จนวันสุดท้ายก็ค่อยลดระดับลงแต่ก็ยังถือว่าคลื่นแรงอยู่ แต่ทำงานได้มากขึ้น

ซึ่งข้าวของคราวนี้เทกระจาดอย่างน่ากลัว ที่แรงที่สุดก็คือ TV ที่ห้องนายพล หล่นจากที่ยึด พังเลย ขนาดยึดไว้แล้วยังเอาไม่อยู่เลย สภาพของแต่ละห้อง ของเกลื่อนกระจายเต็มพื้น เก็บก็ไม่ได้ เพราะเก็บแล้วก็ล้มอีก จนต้องวางมันเกลื่อนกับพื้นแบบนั้น ค่อยไปเก็บกวาดที่เดียวตอนเรือเข้าท่า



ส่วนทางด้านของคนนั้น ก็ใจสู้กันเต็มที่ เพราะงานนี้ถอนตัวไม่ได้ ถ้าเครื่องไม่พัง เรือไม่แตกไปซะก่อน ดังนั้นก็ต้องฝึกกับเค้าทุก event แถมเรือเรายังมีไฮไลท์สำคัญ คือต้องยิงอาวุธปล่อย Aspide ด้วย ซึ่งเราก็ยิงได้สำเร็จ เข้าเป้า Drone ของอเมริกา หลังจากปล่อยออกจากเรือและเล็งเข็มมาทางเรือเราได้เพียง 15 นาทีเท่านั้น งานนี้เลยสร้างชื่อให้ ทร.ไทยไปเต็มๆ เพราะตอนที่ปล่อยเป้า Drone ออกมานั้น ไม่ได้มีการแจ้งล่วงหน้าว่าจะให้ยิงด้วยอาวุธปล่อย ซึ่งพอยืนยันได้ว่าให้ต่อตีเป้าด้วยอาวุธปล่อยฯ เรือเราก็ยิงซัดไปเต็มเหนี่ยว เข้าเป้าด้วยจรวดลูกแรกเลย

านนี้หลายๆ คนอ้วกกันไปคนละหลายๆ รอบ แต่ครั้งนี้เราไม่อ้วกเลย ไม่ใช่อึดอะไรหรอกนะ เพียงแต่ระวังเรื่องอาหารการกินเป็นอย่างดี คือไม่กินอะไรที่ชวนอ้วกเลย อย่างไหนกินไม่ได้ก็กินเจเล่แทน ไม่น่าเชื่อว่าจะช่วยได้ดีขนาดนี้ ไม่ทำให้กระอักกระอ่วน แล้วก็ทำให้อิ่มด้วย

หลายๆ คนเห็นแล้วน่าสงสารมาก มีอยู่สองคนที่เป็นลมล้มพับไปเลย ต้องหามจากช่องทางเดินไปห้องพยาบาล บางคนกินข้าวไม่ได้เลย กินแต่น้ำเกลือ ส่วนอาการหนักสุด ก็เป็นพลทหารเดชา ซึ่งเพิ่งเคยเจอคลื่นแรงๆ เป็นครั้งแรกในชีวิต ถึงกับต้องเจาะเส้นเลือดให้น้ำเกลือทางสายเลย น่าสงสารมากๆ

ส่วนคนอื่นๆ ที่ยังพอจะไหวอยู่บ้าง ก็ยืดอกพกถุงทั้งนั้น พร้อมที่จะอ้วกได้ทุกที่ทุกเวลา ทำงานไป อ้วกไป ตลอดการฝึก

ส่วนทางฮะหมู เที่ยวนี้นี่แทบตายเหมือนกัน ข้าวปลาไม่กินไปสองวัน อาการหนักมาก แล้วก็มาแย่งที่นอนตลอด เราต้องขึ้นไปนอนเตียงมันบ้าง นอนเบียดกันที่พื้นบ้าง ถ้าเกิดคลื่นแรงมากๆ เพราะไม่กล้านอนบนเตียง กลัวเรือโคลงแล้วตกเตียง เพราะเตียงบนไม่มีที่กั้น เรือโคลงแรงๆ มานี่ ลงมานอนข้างล่างไม่รู้ตัวแน่ๆ

การฝึกครั้งนี้ เป็นการพิสูจน์สภาพจิตใจของประจำเรือเราได้ดีเลย ถือว่าทุกคนผ่านการทดสอบบทนี้ เพราะว่าถึงจะเมา จะเพลียจนสลบ แต่ก็ทำงานจนสลบ ทุกคนช่วยกันทำงาน ช่วยกันแก้ปัญหา ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่สามารถทำการฝึกกับฝรั่งได้ตั้งแต่ต้นจนจบหรอก ครั้งนี้ทุกคนแน่จริงๆ