เรื่องมีอยุว่า..เรามีเพื่อนสนิทอยุคนนึง สนิทมาก สนิทตั้งแต่อยุมัธยม แต่ตอนมหาลัยก้อได้แยกย้ายกัน เค้าเรียนที่ กทม. ส่วนเราเรียนที่ต่างจังหวัด แต่ก้อมีโทรศัพท์ติดต่อเม้าส์มอยกันตลอด พูดได้เลยว่าเปงเพื่อนที่สนิทที่สุด พอเรียนจบเราก้อมาทำงานที่ กทม. มาเช่าหออยุ เพื่อนคนนี้ก้อเลยบอกว่าจะมาอยุด้วยเพราะอยุใกล้มหาลัย เค้ายังเรียนไม่จบ เราคิดว่าก้อดีนะได้มีคนช่วยแชร์ค่าห้อง แล้วยิ่งสนิทกันอยุแล้วคงไม่มีปัญหาอะไร
แต่ๆๆๆ มันไม่เปงอย่างที่คิด !!
เดือนแรกที่มาอยุก้อไม่มีปัญหาอะไร(มั้ง) ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก้อช่วยกันแชร์ แต่สิ้นเดือนเท่านั้นแหละ โอ้ บร๊ะเจ้า
เรื่องของใช้ส่วนตัว เราเปงคนซื้อเองตลอด เพื่อนไม่ช่วยแชร์ แต่ช่วยใช้ ไปห้างด้วยกัน
เรา : “เทอไม่ซื้ออะไรหรอ ของใช้เทอหมดแร้วนิ ? “
เพื่อน : “โห้ๆ แพง เทอซื้อสิ ฉันค่อยใช้ของเทอก้อได้” ได้ยินแร้วถึงกลับ เงิบบบ ครับพี่น้องครับ และยิ่งกว่านั้น เสื้อผ้า ใส่ของเราทุกตัว ตอนแรกก้อไม่คิดไรนะ แต่เราก้อไม่ใช่ว่าจะมีเสื้อผ้าเยอะนะ เอามาจากบ้านก้อไม่กี่ตัว ก้อต้องมาซื้อเอาที่นี่ แต่นี่อะไร ขนาดจะไปสัมภาษณ์งานก้อต้องยืมเสื้อผ้าเราเลย ใส่ทุกตัว ทุกวันจิงๆ เคยไปเดินเที่ยวหน้ารามด้วยกัน
เรา : “เทอชุดนี้สวยนะเอาไว้ใส่ไปสัมภาษณ์งาน ซื้อสิ!! ”
เพื่อน : “ซื้อทำไม เทอมี ฉันใส่ของเทอก้อได้”
เรา : “ คือไม่คิดจะซื้อ จะสร้างอะไรเปงของตัวเองเลยว่างั้น”
เพื่อน : “ไม่คิด ฮ่า เทออ่าซื้อ เทอซื้อฉันก้อได้ใส่ ”
เรื่องยืมเงินอีกเรื่องนึง คือกะเพื่อนเราให้ยืมได้นะ ไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่เราไม่เข้าใจจิงๆคือ วันนึงไลน์มาหาเราบอกว่า
เพื่อน : “เทอออ ฉันขอยืมตังค์ลงทะเบียนเรียนหน่อย ฉันไม่มีตังค์ ยังอยุ 20 กินข้าวยังไม่ได้เลย เทอต้องเลี้ยงฉันนะ”
เรา : “ คือ.. เทอจะมาบอกฉันทำไมๆไม่ไปบอกแม่เทอละ” เห้ยย มันไม่ใช่ป่ะ(แต่ก้อให้ยืมนะ) แต่ก้อไม่เข้าใจอยุดีเรื่องเรียนอ่าก้อต้องไปบอก พ่อแม่ ป่ะ ครอบครัวก้อฐานะดีกว่าเราอีก เปงลูกคนเดียวอีกต่างหาก ไม่เข้าใจ พี่เพลียยย
ทุกเรื่องที่กล่าวมาแค่น้ำจิ้มนะค่ะ เราก้อมีพูด มีเคลียร์กันนะ แต่พูดไปก้อเท่านั้นอ่า เหมือนเดิมทุกอย่าง โอ๊ยยยย
มันสุดจะทนจิงๆนะ สามเดือนมานี้ ตอนแรกที่คิดว่าสนิทๆ แต่เมื่อได้มาอยุด้วยกัน มันไม่ใช่เลยนับวันเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่เพื่อนคนที่เราสนิทจิงป่าวว่ะ หรือเค้าคิดว่าก้อสนิทกันเลยทำแบบนี้(สนิทเกินไปรึป่าว ที่ไม่เกรงใจกัน)
สุดจะทน !! เมื่อเพื่อนสนิท (เกินไปรึป่าว) ทำตัวจนไม่อยากสนิท
แต่ๆๆๆ มันไม่เปงอย่างที่คิด !!
เดือนแรกที่มาอยุก้อไม่มีปัญหาอะไร(มั้ง) ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก้อช่วยกันแชร์ แต่สิ้นเดือนเท่านั้นแหละ โอ้ บร๊ะเจ้า
เรื่องของใช้ส่วนตัว เราเปงคนซื้อเองตลอด เพื่อนไม่ช่วยแชร์ แต่ช่วยใช้ ไปห้างด้วยกัน
เรา : “เทอไม่ซื้ออะไรหรอ ของใช้เทอหมดแร้วนิ ? “
เพื่อน : “โห้ๆ แพง เทอซื้อสิ ฉันค่อยใช้ของเทอก้อได้” ได้ยินแร้วถึงกลับ เงิบบบ ครับพี่น้องครับ และยิ่งกว่านั้น เสื้อผ้า ใส่ของเราทุกตัว ตอนแรกก้อไม่คิดไรนะ แต่เราก้อไม่ใช่ว่าจะมีเสื้อผ้าเยอะนะ เอามาจากบ้านก้อไม่กี่ตัว ก้อต้องมาซื้อเอาที่นี่ แต่นี่อะไร ขนาดจะไปสัมภาษณ์งานก้อต้องยืมเสื้อผ้าเราเลย ใส่ทุกตัว ทุกวันจิงๆ เคยไปเดินเที่ยวหน้ารามด้วยกัน
เรา : “เทอชุดนี้สวยนะเอาไว้ใส่ไปสัมภาษณ์งาน ซื้อสิ!! ”
เพื่อน : “ซื้อทำไม เทอมี ฉันใส่ของเทอก้อได้”
เรา : “ คือไม่คิดจะซื้อ จะสร้างอะไรเปงของตัวเองเลยว่างั้น”
เพื่อน : “ไม่คิด ฮ่า เทออ่าซื้อ เทอซื้อฉันก้อได้ใส่ ”
เรื่องยืมเงินอีกเรื่องนึง คือกะเพื่อนเราให้ยืมได้นะ ไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่เราไม่เข้าใจจิงๆคือ วันนึงไลน์มาหาเราบอกว่า
เพื่อน : “เทอออ ฉันขอยืมตังค์ลงทะเบียนเรียนหน่อย ฉันไม่มีตังค์ ยังอยุ 20 กินข้าวยังไม่ได้เลย เทอต้องเลี้ยงฉันนะ”
เรา : “ คือ.. เทอจะมาบอกฉันทำไมๆไม่ไปบอกแม่เทอละ” เห้ยย มันไม่ใช่ป่ะ(แต่ก้อให้ยืมนะ) แต่ก้อไม่เข้าใจอยุดีเรื่องเรียนอ่าก้อต้องไปบอก พ่อแม่ ป่ะ ครอบครัวก้อฐานะดีกว่าเราอีก เปงลูกคนเดียวอีกต่างหาก ไม่เข้าใจ พี่เพลียยย
ทุกเรื่องที่กล่าวมาแค่น้ำจิ้มนะค่ะ เราก้อมีพูด มีเคลียร์กันนะ แต่พูดไปก้อเท่านั้นอ่า เหมือนเดิมทุกอย่าง โอ๊ยยยย
มันสุดจะทนจิงๆนะ สามเดือนมานี้ ตอนแรกที่คิดว่าสนิทๆ แต่เมื่อได้มาอยุด้วยกัน มันไม่ใช่เลยนับวันเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่เพื่อนคนที่เราสนิทจิงป่าวว่ะ หรือเค้าคิดว่าก้อสนิทกันเลยทำแบบนี้(สนิทเกินไปรึป่าว ที่ไม่เกรงใจกัน)