เล่าย่อๆ 10กว่าปีก่อน หมาตัวนี้แม่ได้มาเพราะมันนอนกลางถนนครับแม่เห็นมันเดินตามพระบิณบาตรแล้วโดนรถชนสลบกลางถนนแม่คิดว่ากลัวรถทับจะเละหน้าบ้านเลยลากมาข้างถนนรอเทศบาลมาเก็บปรากฏมันไม่ตายแต่มึนงงเป็นสุนัขลักษณะดีสวยคล้ายๆไซบีเรียน+บางแก้วอายุน่าจะปีเศษดูๆเหมือนจะดุแต่จริงไม่เคยกัดไม่เคยเห่าซะด้วยซ้ำก็เลี้ยงด้วยความสงสารเลี้ยงจนครบเดือนแม่ตั้งชื่อว่าตาล เพราะมันมีสีน้ำตาลปนดำ พอเริ่มเปิดเทอม มีเด็กผู้ชายมากับพ่อแนะนำตัวเองว่าเป็นสามเณรที่ไปบิณบาตรแล้วสุนัขตัวนี้ตามไปด้วยมันชื่อ แม๊ก เด็กก็เรียกแม๊กๆ เจ้าตาลมันมองแล้ว งง (ไม่แน่ใจความจำเสื่อมหรือมันยังเล็กเกินไปไหม)
ผู้ชายที่มาด้วยก็แนะนำตัวว่าเขาเป็นรองผุ้ว่าให้นามบัตรอะไรเรียบร้อยบอกต้องการหมาเขาคืน แม่ก็ยินดีแต่ที่งง คือเจ้าตาลไม่ยอมไปสุดท้ายเขาก็โทรไปเรียกแม่ของเด็กมาตามหนนี้เจ้าตาลมันจำได้ก็กระดิกหางดมๆแต่ มันก็ไม่ไปอยุ่ดี เขาเลยตามใจให้มันอยู่นี่
   เจ้าตาลเลยกลายเป็นหมาประจำบ้านตัวที่สอง
ที่บ้านมีเจ้าลาภอีกตัวนี่ก็เข้ามาอย่เองเหมือนกันดราม่าตัวนี้ไว้เล่าทีหลัง
เจ้าตาลมาอยู่นี่มันไม่เล่นกับใครเลยไม่ให้ใครถูกตัวลูบขน ยกเว้น แม่ผมคนเดียว  มันไม่เคยเห่าไม่เคยกัดใครแต่แค่มันยืนนิ่งๆ ก็น่ากลัวแล้วคือมันเหมือนหมาป่ามากๆ
  แม่ผมไปไหน มันไปด้วย เข้าห้องน้ำมันนั่งหน้าห้องน้ำ ขึ้นนอน มัน อยุ่หน้าห้องฯลฯ มันก็เป็นแบบนี้ของมันมาหลายปีจนมันแก่ชราภาพมากตอนนั้นอายุ 14 ปีแล้ว อายุคน ก็ x7 วิ่งไม่ค่อยไหว พอมันแก่ลง สิ่งที่เปลี่ยนไปคือมันกระดิกหางกับทุกคน ร่าเริงไม่ หน้าหงิก หน้าดุ เหมือนเก่า ผมกลับมาถึงบ้าน เรียกมัน มันค่อยเดินๆมา อยากกอดมันแต่ก็กลัว เลยซื้อไก่ทอดมาฝาก ปกติมันกินอะไรยากเลือกกิน แม่ต้องป้อนให้ถึงจะกิน ด่าก็ไม่ได้งอนไม่กิน
หนนี้ ผมเห็นมันพยายามกินข้าวไก่ทอด ของผม เหมือนมันจะบอกว่า "จะกินให้หมดอุส่าซื้อมา" มันกินไปหอบไปแล้วกินต่อผมเองก็ซึ้งจริงไมันไม่ต้องกินหมดก็ได้  หลังจากนั้น มันก็ชราตามวัย นั่งหน้าบ้าน
    ร้านของผมห่างจากบ้านแม่ ราว ห้าร้อยเมตร สมัยนั้นนะ วันนั้น หมาเหมือนมันจะรู้วันสุดท้ายของมัน มันเดินไปทักคนในบ้าน แล้วมองหน้าน้าผม ซึ่งต้องเอาข้าวกล่องไปให้ที่ร้านผม
น้าผม ถาม ตาล อยากไปหา ผมไหม (ผมเปิดร้านมามันไม่เคยไปร้านผมเลย) มันไปครับ น้าบอกมันเดินไปยิ้มไปร่าเริง
ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผม
เชื่อไหม มันดูออกจริงๆ ว่า มันจะ มา กล่าวลา  เหมือนหมามันจะพูดได้ คือมันชัดเจนมาก สายตา ท่าทาง ผมลูบหัวมันมันยิ้ม
เย็นนั้น ปกติ มันจะนอนหน้าห้องแม่ หนนี้ มันจะไปหลังบ้าน แล้วมันร่าเริงมากเหมือนกับมันไม่ป่วย(เหมือนเทียนจะดับมันจะส่องแสงสว่างครั้งสุดท้าย)
พอเปิดประตู มันวิ่งไปหลังบ้าน (วิ่งจริงๆนะเหมือนหมาแก่แต่ไม่ป่วย)แล้ว นอนตาย ใต้ต้นไม้
แม่บอก มันคงไม่อยากให้เราลำบาก ลาก ศพ มัน ไป ฝัง เหมือนตอน มันเจอกับ เรา มันขอไปหลังบ้านให้ฝังตรงนี้ ใกล้ๆ ลาภ (หมาอีกตัวที่จากไปก่อนมันสองปี)
    พิมพ์เสร็จผมก็ยังคิดถึงมัน (น้ำตาเกือบไหล)
สิ่งที่อยากบอก คือ มันเป็นแบบนั้นจริง จังหวะสุดท้ายของชีวิตแทบไม่ต้องคุยมองตา พยักหน้า เหมือนกับ เข้าใจที่มันพูดทุกอย่าง
ของท่าน ๆ มีประสบการ์นแนวนี้ไหม วาระสุดท้ายของสุนัข ท่าน มันมาลา อย่างไร
เจ้า ลาภ ตัวที่สอง ความคิดเห็นที่ 11 ครับ ตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกแล้วว่าหมามันสื่อสารแบบไม่ต้องพูดเราเข้าใจ 100%