อารัมภบทก่อน...
วันนี้ตั้งใจจะลงนิยายที่ตัวเองแต่งในพันทิป กับเว็บห้องสมุดที่ลงประจำ ในเว็บห้องสมุดลงไม่ยากเท่าไหร่ ลงเป็นตอนๆ ไปในบทความเดียว แต่ในพันทิปนี่ด้วยความที่เราเองอยากอำนวยความสะดวกแก่คนอ่าน ก็เลยต้องเสียเวลา copy คำนำ , ลิ้งค์ของตอนที่ผ่านๆ มา มาร่วมอยู่ในกระทู้ตอนล่าสุด และยังจะต้อง copy เนื้อหาจากไฟล์ มาลงต่อๆ กัน เราจะเสียเวลาในการลงกระทู้นานหน่อยค่ะ เพราะต้องมาจัดหน้า มาเคาะเว้นบรรทัด เพื่อจะได้อ่านง่ายที่สุด ... เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน เวลามาอ่านนิยายในพันทิป ถ้านิยายเรื่องไหน ลงแบบไม่เว้นบรรทัดเลย เราจะปวดตาในการอ่านมากค่ะ เพราะต้องเพ่งจนตาลาย ก็เลยคิดเอาเองว่า เสียเวลาจัดหน้าหน่อย เพื่อที่คนผ่านมาอ่าน จะได้อ่านง่ายๆ
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขณะที่กำลังนั่งรีไรท์นิยาย กำลังจะ copy มาลงในพันทิป มีเพื่อนที่สนิทกัน ยืนมองอยู่ข้างหลัง ซึ่งเค้าก็เล่นพันทิปเหมือนกันนี่แหละค่ะ พูดขึ้นมาให้เสียเซลฟ์นักเขียนอนาคตรางวัลซีไรท์ (ในมโน)
.. อุตส่าห์นั่งแต่ง นั่งจัด มีคนอ่านบ้างมั้ยเนี่ย ห้องนักเขียนคนเข้าไม่ค่อยเยอะเหมือนห้องอื่นๆ นะ ความพยายามสูงเนอะ ...
ประโยคสั้นๆ แค่นี้ แต่ทำให้จุกอกเหมือนกันนะคะ บั่นทอนกำลังใจในการเขียนนิยายมากๆ พูดเลย
เราว่านักเขียนทุกคน ย่อมต้องอยากให้นิยายหรืองานเขียนของตัวเองเป็นที่ถูกใจของคนอ่าน อยากได้คำติชม หรือกำลังใจ เราเองก็ยอมรับว่าอยากได้ไม่ต่างจากคนอื่น ที่ผ่านมา ถึงไม่มีคนกดไลค์ หรือคอมเม้นท์เราก็ยังลงต่อไปเรื่อยๆ แต่อาจจะนานหน่อย สุดแท้แต่ว่าจะมีอารมณ์ที่จะลงหรือเปล่า บางทีก็ไปสิงอยู่ห้องอื่นซะเพลิน จนลืมเอามาลงต่อก็มีค่ะ
สิ่งที่เพื่อนพูด เราก็ไม่ได้เถียงไป เพราะมันก็มีส่วนจริง แต่จากที่ตั้งใจจะลงต่อไปเรื่อยๆ จนจบ เริ่มกลับมาคิดว่า จะเอากะชีวิตนักเขียนมือใหม่ของตัวเองดี
แต่ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกหรอกค่ะ เพียงแต่มันรู้สึกอึดอัดจนอยากจะระบายความรู้สึกออกไปบ้าง
จะไปนั่งเล่าให้เพื่อนฟัง ก็เดี๋ยวจะโดนตอกกลับมาอีก เลยเอามาลงในห้องนักเขียนของพันทิปดีกว่า เพราะเราเชื่อว่า มีนักเขียนหน้าใหม่ในนี้หลายๆ คนอาจจะเริ่มรู้สึกท้อบ้างไม่มากก็น้อย
สำหรับตัวเราเองนะคะ ถ้าเราอ่านนิยายเรื่องไหน หรือเปิดกระทู้ไหน ถ้าเปิดอ่านจากคอมฯ เราจะล็อกอินไว้เสมอ จะได้คอมเม้นท์หรือให้กดถูกใจ หรือจะโหวตถ้าเข้าตาตรงใจ ก็ว่ากันไป
ยกเว้นเปิดอ่านจากมือถือ จะไม่ค่อยได้แสดงความคิดเห็นอะไร เพราะขี้เกียจล็อกอินค่ะ ชื่อนามแฝงดันตั้งซะยาวกว่าชาวบ้านเค้าอีก แป้นพิมพ์มือถือก็เล็ก ไม่ค่อยถนัด
แต่ถ้าได้อ่านประจำหรือติดตาม ไม่ต้องเป็นกังวลใจไปค่ะ เดี๋ยวตามมาให้กำลังใจแน่นอน
วันนี้จบแค่นี้ก่อนละกันนะคะ ขอบคุณพื้นที่เล็กๆ ที่ให้โอกาสให้สมาชิกคนหนึ่งได้แชร์ความรู้สึกลงในอาณาจักรพันทิปแห่งนี้
ขอระบายความรู้สึกจากนักเขียนหน้าใหม่ถึงนักอ่านไร้(แม้)เงา
วันนี้ตั้งใจจะลงนิยายที่ตัวเองแต่งในพันทิป กับเว็บห้องสมุดที่ลงประจำ ในเว็บห้องสมุดลงไม่ยากเท่าไหร่ ลงเป็นตอนๆ ไปในบทความเดียว แต่ในพันทิปนี่ด้วยความที่เราเองอยากอำนวยความสะดวกแก่คนอ่าน ก็เลยต้องเสียเวลา copy คำนำ , ลิ้งค์ของตอนที่ผ่านๆ มา มาร่วมอยู่ในกระทู้ตอนล่าสุด และยังจะต้อง copy เนื้อหาจากไฟล์ มาลงต่อๆ กัน เราจะเสียเวลาในการลงกระทู้นานหน่อยค่ะ เพราะต้องมาจัดหน้า มาเคาะเว้นบรรทัด เพื่อจะได้อ่านง่ายที่สุด ... เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน เวลามาอ่านนิยายในพันทิป ถ้านิยายเรื่องไหน ลงแบบไม่เว้นบรรทัดเลย เราจะปวดตาในการอ่านมากค่ะ เพราะต้องเพ่งจนตาลาย ก็เลยคิดเอาเองว่า เสียเวลาจัดหน้าหน่อย เพื่อที่คนผ่านมาอ่าน จะได้อ่านง่ายๆ
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขณะที่กำลังนั่งรีไรท์นิยาย กำลังจะ copy มาลงในพันทิป มีเพื่อนที่สนิทกัน ยืนมองอยู่ข้างหลัง ซึ่งเค้าก็เล่นพันทิปเหมือนกันนี่แหละค่ะ พูดขึ้นมาให้เสียเซลฟ์นักเขียนอนาคตรางวัลซีไรท์ (ในมโน)
.. อุตส่าห์นั่งแต่ง นั่งจัด มีคนอ่านบ้างมั้ยเนี่ย ห้องนักเขียนคนเข้าไม่ค่อยเยอะเหมือนห้องอื่นๆ นะ ความพยายามสูงเนอะ ...
ประโยคสั้นๆ แค่นี้ แต่ทำให้จุกอกเหมือนกันนะคะ บั่นทอนกำลังใจในการเขียนนิยายมากๆ พูดเลย
เราว่านักเขียนทุกคน ย่อมต้องอยากให้นิยายหรืองานเขียนของตัวเองเป็นที่ถูกใจของคนอ่าน อยากได้คำติชม หรือกำลังใจ เราเองก็ยอมรับว่าอยากได้ไม่ต่างจากคนอื่น ที่ผ่านมา ถึงไม่มีคนกดไลค์ หรือคอมเม้นท์เราก็ยังลงต่อไปเรื่อยๆ แต่อาจจะนานหน่อย สุดแท้แต่ว่าจะมีอารมณ์ที่จะลงหรือเปล่า บางทีก็ไปสิงอยู่ห้องอื่นซะเพลิน จนลืมเอามาลงต่อก็มีค่ะ
สิ่งที่เพื่อนพูด เราก็ไม่ได้เถียงไป เพราะมันก็มีส่วนจริง แต่จากที่ตั้งใจจะลงต่อไปเรื่อยๆ จนจบ เริ่มกลับมาคิดว่า จะเอากะชีวิตนักเขียนมือใหม่ของตัวเองดี
แต่ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกหรอกค่ะ เพียงแต่มันรู้สึกอึดอัดจนอยากจะระบายความรู้สึกออกไปบ้าง
จะไปนั่งเล่าให้เพื่อนฟัง ก็เดี๋ยวจะโดนตอกกลับมาอีก เลยเอามาลงในห้องนักเขียนของพันทิปดีกว่า เพราะเราเชื่อว่า มีนักเขียนหน้าใหม่ในนี้หลายๆ คนอาจจะเริ่มรู้สึกท้อบ้างไม่มากก็น้อย
สำหรับตัวเราเองนะคะ ถ้าเราอ่านนิยายเรื่องไหน หรือเปิดกระทู้ไหน ถ้าเปิดอ่านจากคอมฯ เราจะล็อกอินไว้เสมอ จะได้คอมเม้นท์หรือให้กดถูกใจ หรือจะโหวตถ้าเข้าตาตรงใจ ก็ว่ากันไป
ยกเว้นเปิดอ่านจากมือถือ จะไม่ค่อยได้แสดงความคิดเห็นอะไร เพราะขี้เกียจล็อกอินค่ะ ชื่อนามแฝงดันตั้งซะยาวกว่าชาวบ้านเค้าอีก แป้นพิมพ์มือถือก็เล็ก ไม่ค่อยถนัด
แต่ถ้าได้อ่านประจำหรือติดตาม ไม่ต้องเป็นกังวลใจไปค่ะ เดี๋ยวตามมาให้กำลังใจแน่นอน
วันนี้จบแค่นี้ก่อนละกันนะคะ ขอบคุณพื้นที่เล็กๆ ที่ให้โอกาสให้สมาชิกคนหนึ่งได้แชร์ความรู้สึกลงในอาณาจักรพันทิปแห่งนี้