วันนี้นึกอยากไปวิ่ง เลยออกไปวิ่งที่สนามกีฬามาครับ
ลู่วิ่งรอบสนามฟุตบอลพื้นยางอย่างดี
ผมไม่รอช้ายืดเส้นยืดสายพอเป็นพิธีแล้ววิ่งอย่างมุ่งมั่น

วิ่งไปรอบแรกๆ ยังไม่ค่อยฟินครับ
พอวิ่งได้สักครึ่งชม. ก็เริ่มมีเสียงน้องๆมัธยมที่มาซ้อมฟุตบอลอยู่ในสนาม เริ่มเห็นแววผมครับ
เพราะผมวิ่งอึดมากครับ น้องๆเริ่มส่งเสียงเชียร์เคล้าเสียงหัวเราะชอบใจอย่างเป็นกันเอง
ผมนี้กำลังวิ่งอยู่อย่างมุ่งมั่น ก็มีแรงใจฮึกเหิมขึ้นมาทันทีเลยครับ
ใส่เต็มฝีเท้ากันล่ะทีนี้ ตอบสนองแรงใจและเสียงเชียร์ของน้องๆนักฟุตบอล

น้องๆเป็นมิตรมากครับ ผมตั้งใจวิ่งจริงๆ กะว่าเอาให้ได้สักสิบโลเลย
ไม่ได้สนใจเลยว่าน้องทักทายผมอย่างไรบ้าง ได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องเบาๆอยู่คนเดียวในใจ
ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จครับ สิบกิโลนิดๆ
ด้วยแรงเชียร์และความฮึกเหิมของคนวัยหนุ่มฉกรรจ์อย่างผม มีหรือจะทำให้น้องๆผิดหวัง

ผมกลับมาบ้าน กำลังถอดเสื้อยืดตัวเก่งสีดำที่ใส่วิ่งมาอย่างอุตสาหะ
กำลังจะกระชากเสื้อออกพร้อมกลิ่นเหงื่อของนักวิ่ง
มือก็ไปสะดุดกับตะเข็บเสื้อครับ
.
.
.
ตะเข็บอยู่ข้างนอกครับ พร้อมกับป้ายยี่ห้อหราสีขาวพริ้วไสว
ชิ_หาย! ตรูวิ่งไปสิบกว่าโลโดยไม่รู้ตัวว่าใส่เสื้อผิดด้าน
กลับนอกออกในซะอย่างงั้น

ผมมองโลกในแง่ดีครับ อย่างน้อยวันนี้ผมก็ทำให้น้องๆอารมณ์ดีมีเสียงหัวเราะจากเสื้อของผมได้
ผมภูมิใจในตัวเองสุดๆเลยครับวันนี้ ให้ตายเถอะ