วันก่อนผมได้ไปห้างก็วนหาที่จอดรถตามปรกติ (ที่จอดกลางแจ้ง) สุดท้ายก็ต้องไปจอดไกลหน่อยเพราะรถเยอะพอสมควร พอลงจากรถผมก็เดินก้มหน้ามองพื้นเผื่อมีแบงค์ร้อยแบงค์พันตกอยู่ตามกิจวัตร (อิอิ) สายตาก็เหลือบไปเห็นที่จอดรถคนพิการว่างอยู่ ในวินาทีแรกนั้นผมรู้สึกว่าคนแถวนี้ดีจริงๆแฮะ แม้ว่าที่จอดรถจะมีเหลือน้อยจนต้องไปจอดกันไกลๆ แต่ก็ยังเว้นที่ไว้ให้คนพิการอยู่ ขณะที่ผมอิ่มเอมใจอยู่ 0.5 วินาที ผมก็เงยหน้าขึ้นมาเพื่อพบว่ามีรถจอดเทียบขวางซองอยู่......


ในวินาทีที่ 2 นั้นเองที่ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเจ้าของรถลอยมาตามลมว่า

"คือแบบว่า พอดีชั้นรีบอ่ะนะแล้วก็เมื่อยขามาก แต่ชั้นก็ยังมีจิตสำนึกที่ดีนะ รู้ว่าตรงนี้เป็นที่จอดรถคนพิการก็เลยเกรงใจไม่เข้าไปจอด ก็เลยจอดเทียบแทน ไว้เดี๋ยวคุณคนพิการมาถึงก็ยังสามารถจอดได้อ่ะนะ แค่ต้องลงมาเลื่อนรถชั้นนิดหน่อยเอง จอดเข้าเกียร์ว่างไว้แล้ว เข็นได้ตามสบายเลยนะ เด๋วเค้าไปซื้อของก่อน อุฮิ "


ในวินาทีที่ 3 นั่นเองที่ผมไม่เหลือคำพูดใดๆแล้ว ผมเดินไปที่รถคันที่จอดเทียบอยู่แล้วก็เข็นรถออกไปให้ไม่บังซองที่จอดรถคนพิการ เสร็จแล้วผมก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงรอยน้ำใจให้ผู้พิการ และรอยน้ำตาให้กับตรรกะของการจอดรถของคนบางคน เพียงเท่านั้นเอง.....


เรารณรงค์ให้คนปรกติไม่จอดรถในที่คนพิการแล้ว ผมขอเพิ่มว่าอย่าไปจอดเทียบขวางทางด้วยนะครับ หรือใจคอคุณจะให้คนพิการลงมาเข็นรถ



ป.ล. 1. ผมมั่นใจว่าไม่ใช่ใครเข็นมาแน่นอน แต่ต้องเป็นเจ้าของรถจอด เพราะเวลานั้นรถไม่ได้เยอะขนาดต้องจอดเทียบ และมีรถคนนี้คันเดียวในบริเวณนั้นที่จอดเทียบอยู่

ป.ล. 2. ดักคอไว้ก่อน หากจะบอกให้เรียกยามมาเข็นให้ ในที่จอดรถบางแห่ง (เช่นที่นี่) ไม่มียามเดินตรวจครับ และต่อให้ห้างที่มียามบางครั้งการหายามมาช่วยเข็นรถก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ บางทียามก็ไม่รู้เดินไปไหน