วันนี้ วันที่ 29-7-57  เป็นวันที่ฉันต้องสูญเสียลูกชายสุดที่รักไป   เจ้าเหมียวน้อยชามา ถูกแมวข้างบ้านไล่ แล้วเค้าวิ่งหนีออกถนน จนถูกรถชน  ฉันกับเพื่อนเลยพาเจ้าลูกชายไปหาหมอที่โีงพยาบาลสัตว์  หมอเค้าดูอาการแล้วเห็นว่า ท่อปัจฉาวะขาด กระดูกเชิงกรานแตก ต้องผ่าตัด เจาะหน้ท้องเพื่อเปิดท่อปัจฉาวะขับถ่ายทางนั้น มีโอกาสรอด 50/50  ถ้ารอดเราต้องดูแลแผลเค้าไปตลอดชีวิต ต้องทำึวามสะอาดเค้าดีๆ และเค้าไม่สามารถไปเที่ยวเล่นเหมือนเดิมได้อีก  หมอแนะนำว่าปล่อยเค้าไปดีกว่าอยู่ก็ทรมานเค้า  เพื่อนๆพี่ๆเค้าก็เห็นด้วยว่าปล่อยเค้าไปเถอะ ให้เราร้องไห้ครั้งเดียว ดีกว่าต้องมานั่งดูเค้าทรมานไปตลอดชีวิต  ฉันจึงตัดสินใจปล่อยลูกชายไป  การตัดสินใจครั้งนี้ของฉันถูกต้อวหรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันต้องรั่งร้องไห้ ทนคิดถึงเค้าไม่ไหว นั่งคิดไปคิดมาว่ามันถูกแล้วหราที่ปล่อยเต้าลูกชายไปแบบนั้น ฉันเสียใจจิงๆ