เรื่องกระจก น่ะ
ตอนแรก ก็ตื่นเต้น แปลกตาดี

แต่พอมาเรื่อย ๆ
บางที ก็รู้สึกว่ามัน บ่อยไป เลยเริ่มเบื่อ ๆ

คือเราถือทฤษฎีการละครอย่างหนึ่งว่า

ปรากฎการณ์ทุกสิ่ง ที่ปรากฎอยู่บนเวที
ไม่ว่าจะเป็น Acting
เครื่องประกอบฉาก ที่อยู่นิ่ง หรือ เคลื่อนไหว
เสียง Effect เสียงดนตรี
มุมกล้อง หรือแม้แต่ทิศทางของแสง

ต้องมีความหมายต่อเนื้อเรื่อง
หรือสิ่งที่ต้องการนำเสนอ

มิฉะนั้น
มันก็จะทำให้เฟรม และความหมายในเฟรมนั้น ๆ
ดูเลื่อนลอย หา Concept ไม่ได้

ยกตัวอย่าง เรื่องนี้

ผี Extra ที่ผลุบ ๆ โผล่ ๆ
อยู่เป็นประจำ แทบทุกซีนนั้น
บางที อาจจะมองเห็นว่า
มันจะยั้วเยี้ยอะไรกันนักกันหนาวะ
ไม่เห็นเกี่ยวข้องอะไรกับใคร

แต่เราว่า ตัวประกอบผี เหล่านั้น
ก็คือ บรรยากาศของเรื่องนี้
ที่เหมือนกับจะบอกว่า

ในรอบ ๆ ตัวเรานั้น
ยังมี สิ่งที่เหนือธรรมชาติอีกมากมาย
ที่แวดล้อมเราอยู่
โดยที่สัมผัสสามัญของมนุษย์โดยทั่วไป
ไม่สามารถสื่อสารถึงกันได้

อันนี้ เข้าใจ

แต่เรื่อง กระจก นี้
พยายามคิดตาม หรือ (เรียกว่า) คิดแทน(ก็ได้)
ว่าเขา จะสื่ออะไร

แต่ ยอมรับว่า
คิดไม่ออกจริง ๆ

บางที
เราอาจจะเข้าไม่ถึง
ปรัชญาของผู้สร้างสรรค์ผลงาน ก็เป็นได้.