สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันยืมล๊อกอินของเพื่อนมานะคะ
จะขอพื้นที่ตรงนี้เล่าเรื่องที่ทำให้ดิฉันทุกข์ใจที่สุดในเวลานี้เพราะต้องการระบายและอยากเลิกคิดมาก
ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าจขกท.กับเพื่อนผู้ชายคนนี้นั้นรู้จักกันผ่าน BB เมื่อ 4 ปีที่แล้วและคุยกันอย่างสนิทสนมมาตั้งแต่นั้นเลย (แต่ไม่ได้คุยทำนองจีบๆกันนะคะ เพราะจขกท.อ้วนแต่ก็สวยอยู่อิอิ)  3 ปีแรกที่รู้จักกันก็เจอกันบ่อยค่ะ ไปเที่ยวไปดูหนังไปเดินสวนไปงานขายเสื้อยืดของวิทยุคลื่นหนึ่ง
จน1ปีที่ผ่านมานี้ไม่เจอกันเลยเพราะจขกท.ย้ายไปเรียนต่างจังหวัดค่ะและวุ่นวายกับกิจกรรมต่างๆมากมายบวกกับเพื่อนคนนี้ ขอสมมุติชื่อละกันนะคะว่าชื่อ “ดิว” ดิวนั้นจะคะยั้นคะยอชวนกินเหล้ากินเบียร์เสมอแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดไรหรอกค่ะได้แค่ปฎิเสธบอกบ้านไกล กลับลำบาก ไม่มีตังค์ แต่เดือนที่ผ่านมาเค้าได้ชวนอีกโดยที่บอกกับเราว่าเลิกกับแฟนแล้ว มาเจอกันหน่อยคิดถึงไม่ได้เจอเป็นปีแล้ว กินเบียร์กัน นอนหอเราก็ได้ และด้วยความที่จขกท.ใสใสและโง่ก็คิดว่า เออ นอนห้องเดียวกันไม่เป็นไรหรอกเนอะ (อีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่ยอมไปเจอเค้าปีนึงเพราะเค้ามีแฟนค่ะแล้วเรารู้สึกไม่อยากยุ่งกับเค้ามากเกินไป) ก็เลยไปค่ะ ไปกินข้าว ดูเค้าเล่นกีฬา(โอ้ยยังกะแฟน55555) เดินคุยกันและไปกินเบียร์กัน เราก็ไปกินกับกลุ่มรุ่นพี่เค้าแหละคะ จนล่วงเลยไปเวลาตี 4 กว่าเราบอกไม่ไหวแล้วง่วงมากกก กลับเหอะ เค้าก็โอเค กลับก็กลับ นอนไปสักพักเค้าก็… ค่ะ จนมันเลยเถิดไปไกล มันคือครั้งแรกของเรา เราเสียสาวให้ผู้ชายคนนี้ ตลอดเวลาที่มันเกิดขึ้นเค้าไม่บอกรักเรา ไม่อะไรเลย มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก รู้ค่ะว่าโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเราเอง เช้านั้นหลังจากที่เตรียมตัวจะกลับบ้านเค้าพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาซึ่งเจ็บมาก..

เดี๋ยวกลับมาต่อนะคะ งานเยอะมากกกกเคลียร์ก่อน

ปล.แท็กห้องสยามเพราะวัยรุ่นเยอะค่ะ แท็กโต๊ะเครื่องแป้งเพราะสาวๆเยอะค่ะ