ผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ของผมและสัตว์เลี้ยงของผม ซึ่งคนในบ้านใช้เรียกว่าน้องสาวชื่อ "ฟีฟ่า"  เริ่มเลยละกัน ผมมารู้ภายหลังว่าพ่อผมเอาน้องหมาผมไปฉีดยาคุมกำเนิดมา ซึ่งผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรตามมาภายหลังคิดแต่เพียงว่ามันเป็นการฉีดยาธรรมดาๆทั่วไป



จะเวลาผ่านไปหลายเดือน น้องหมาอ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ทางครอบครัวเราก็ไม่ได้เอะใจอะไรคิดแค่ว่าคงแค่ให้อาหารกินเยอะเฉยๆ  ถึงจะมีอาการซึมบ้าง เวลาจับโดนท้องโดนพุงหรือเวลากอดน้องหมาก็จะร้อง  ซึ่งก็ยังคิดว่ามันคงไม่มีอะไร



    จนกระทั่ง........... !!   วันหนึ่งแม่ผมสังเกตุเห็นว่ามีน้ำหนองไหลออกมาจากอวัยวะเพศของน้องหมา (มันเริ่มไม่ปกติแล้ว)  และอาการซึมนั้นก็ยังคงมีอาการเพิ่มขึ้นตามมา กลายเป็นเหมือนหมาเหงาเลยทีเดียว  เพราะปกติน้องหมาผมจะร่าเริงมากกกกกก...
   เวลาไม่นานหลังจากสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติและทางบ้านผมนำน้องหมาเข้าตรวจพบสัตว์แพทย์  พอไปถึง รพ.สัตว์  คุณหมอถามอาการเบื้องต้นของน้องหมา  ทางเราบอกไปว่า "มีน้ำหนองไหลออกมาจากอวัยวเพศ"  คุณหมอถามกลับทันทีว่า "สุนัขตัวนี้เคยฉีดยาคุมเกิดเนิดมั้ย" คำตอบคือ "ใช่.."  
    คุณหมอบอกว่าให้รีบนำเข้าอีกห้องเลยจะได้ตรวจให้ละเอียด  เพราะหมอสันนิษฐานไว้เป็นอันดับแรกเลยว่า  "มดลูกอักเสบ"  และดูจากอาการ (อาการซึมและการบวมของท้อง)  หมอว่าอันตราย  และพอตรวจเสร็จทุกอย่างคุณหมอบอกกับทางเราว่าสุนัชมดลูกอักเสบจริงๆ ด้วยและถ้าพามาช้ากว่านี้เกินอาทิตย์ก็อาจจะสายเกินไป  เพราะอาการนั้นกว่าจะมาถึงหมอตอนนี้สุนัขคงทรมานมานานมากและเรียกว่าขั้นอันตรายก็ได้  ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน... ที่สุด  



  

ฟีฟ่าต้องเตรียมร่างกายให้ก่อนเข้ารับผ่าตัด 1 คืน



     วันผ่าตัดตอนเช้าผมไปเฝ้าไม่ห่างและขออนุญาติคุณหมอด้วยว่าให้ผมไปยืนข้างๆได้มั้ยตอนหมอผ่าตัด ผมไม่อยากห่างไปไหนไกลเพราะก่อนผ่าตัดคุณหมอบอกไว้ก่อนเลยว่า  มันมีความเสี่ยงน่ะเพราะสุนัขอาจตายได้เพราะอาการที่มาถึงหมอต้องยอมรับว่ามันหนักแล้ว  คุณหมออนุญาติน่ะ
     ผมเลยอยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างมันไปไหนเพราะในใจผมกลัวว่าถ้ามันหลับตาแล้วมันจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกจริงๆ  ผมบอกให้หมอว่าต้องช่วยมันให้ได้  คุณแม่ผมรออยู่ด้านนอกแต่ท่านก็รักมันไม่แพ้กันกับผมเหมือนกัน เพราะแม่ทนดูไม่ได้  

....ฟีฟ่ามองมาหาผมตลอดน่ะ  จนถึงมันหลับตา....  ต้องสารภาพจากใจจริงๆเลยว่า  ผมนั่งพิมพ์จนถึงบรรทัดนี้แล้วผมร้องไห้  ผมไม่รุ้ว่าผมร้องทำไม?   ถึงมันจะผ่านมาแล้วแต่ทุกอย่างมันยังอยุ่ในนี้  ความรู้สึกในตอนนั้น  ความกลัว  ความหวัง  ความรัก  มันอยู่ทุกอย่างในเวลานั้น..  จนฟีฟ่าหลับตาลง


    การผ่าตัดเริ่มขึ้น  หมอให้ผมอยู่ข้างๆ ต้องขอยอมรับเลยว่านาทีนั้นผมกลัวจริงๆ  ผมตะโกนบอกผม่ที่อยู่ข้างนอกว่า แม่!!.. น้องจะผ่าตัดแล้วน่ะ  ผมหันมามองแล้วก็พนักหน้ามาหาผม  สีหน้าแม่แล้วก้ความรุ้สึกไม่ต่างไปจากผมเลย

เริ่มแล้วน่ะ...





น้องผมหลับตาแล้วน่ะ...  คุณหมอเริ่มกรีดลงไปที่ท้องเพื่อเข้าถึงแผลในห้องนั้นมีหมอ ผู้ช่วยหมอ แล้วก็ผม..  
****หมอพูดขึ้นมาถามผมว่า  อยากช่วยมั้ย?
****ผมถามกลับว่า หมออยากให้ผมช่วยอะไรครับ บอกผมได้
****หมอชี้ไปอีกมุมนึงของห้องแล้วพูดว่า  ไปใส่ถุงมือที่อยู่ตรงนั้นแล้วมาช่วยหมอ
ผมไม่คิดว่าอะไรๆแบบนี้จะเกิดขึ้นกับผม  แม่ผมเห็นน่ะตอนผมไปหยิบถุงมือนั่น  ผมบอกกับแม่ไปว่า "หมอให้ไปช่วย"

     เมื่อท้องเปิดออกหมอให้ผมจับคีมที่คีบหนังที่กรีดเอาไว้  หมอจะเอามดลูกออก  ผู้ช่วยหมอมีหน้าที่คล้ายๆผม และเขาคอยช่วยหมอหยิบเครื่องมือแพทย์และเช็คอาการสลบของน้องหมา
     ท้องถูกเปิดแล้ว... ผมตกใจมาก  พวกคุณตกใจเหมือนผมมั้ย  "ของแถมของยาคุมกำเนิด"






มดลูกที่อักเสบมีขนาดประมาณ 3 กิโลกรัม  น้ำหนักน้องหมาก่อนผ่าตัด 10 กิโล  ขึ้นตอนสุดท้ายหมอเย็บแผลเสร็จแล้วผมตะโกนดังๆไปข้างนอกว่า แม่  "เสร็จแล้วน่ะ"  แล้วแม่ก้เข้ามาดู



     หลังจากการผ่าตัดเสร็จ คุณหมอแนะนำการดูแลหลังผ่าตัดและอื่นๆ มันจะใช้เวลาอีกนานกว่ามันจะตื่นและช่วงนั้นต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์

     คุณหมอพยายามอธิบายว่า.. โดยปกติมดลูกของสุนัขจะมีขนาดไม่ใหญ่ไม่ถึงนิ้วก้อยเรา  พอมันอักเสบมันจะมีหนองและไหลออกมาจากอวัยวะเพศอย่างที่เราเห็น  อาจจะไม่เกิดกับทุกรายสำหรับการฉีดยาคุมกำเนิด  แต่ถามว่าผลข้างเคียงมันมีมั้ย?  มันมีแน่นอนขึ้นอยุ่กับว่าจะมากหรือน้อย  จะหนักหรือเบา  ในกรณีสุนัขของเธอถ้าเธอมาไม่ทันหรือช้ากว่านี้มันก็ไม่รอดเพราะถ้ามันบวมขึ้นเรื่อยๆ จนอาจจะแตกในท้องถึงตอนนั้นคงไม่มีใครช่วยได้...  
    
     ผมไม่ได้อาจจะดิสเครดิตการฉีดยาคุมกำเนิดของสุนัขหรือสัตว์เลี้ยงอื่นๆ  เพียงแต่อยากเล่าเป็นกรณีศึกษาสำหรับคนรักสัตว์เลี้ยง ผมหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อย..

ตื่นเช้าผมกับแม่มารับน้องแล้วน่ะ..  มันร้องตอนมันเห็นพวกเรา  ร้องเหมือนหมาโดนรถเหยียบ  ผมรุ้ว่ามันดีใจแต่มันก็เจ็บแต่มันพยายามร้องให้ดังเท่าที่มันจะทำได้ในตอนนั้น เพราะฟีฟ่ารู้ว่า "ครอบครัวกำลังจะพามันกลับบ้านของเรา"







...................................................................................................................................................
จนมันหายดี....  แม่พาไปลอยกระทง  ไปเที่ยวพัทยาด้วยด้วยเลยน่ะเนี่ยย(เที่ยวพัทยานี่ให้ผมเฝ้าบ้านน่ะ)  







แม่จะคอยบอกลูกๆเสมอว่า "แม่รักฟีฟ่ามากกว่าพวกเธอน่ะ"

The End................................................