ก่อนอื่นขอออกตัวสักนิดนะครับ ว่าตั้งชื่อกระทู้แบบนั้นไม่ได้จะมาต่อว่าการทำงานของไปรษณีแต่อย่างใด แต่เป็นกระทู้ที่อยากบอกความในใจนิดนึงครับ ผมไม่รู้จะเริ่มเขียนยังไงดี เป็นคนที่เรียบเรียงอะไรไม่ค่อยเก่ง ตอนเรียนแค่เขียนเรียงความเพียง 1 หน้ากระดาษก็ใช้เวลาค่อนข้างนานแล้ว เขียนไปลบไป แก้ไป อยู่อย่างนั้น อ่อแล้วก็จะบอกว่าเนื้อหาในกระทู้นี้เป็นเรื่องจริง100% ไม่ได้มีเนื้อหาที่ถูกแต่งขึ้นมาแต่อย่างใด เริ่มเลยแล้วกันนะครับ

    ผมขายของทางอินเตอร์เน็ตมาได้ซักระยะนึงแล้ว (ขอไม่บอกชื่อร้านขายแล้วกันนะครับเดี๋ยวจะกลายเป็นโฆษณา) ของที่ผมขายก้เป็นพวกของจุกจิก และสินค้าแฟชั่นนิดๆหน่อยๆ ทำให้ผมต้องไปส่งของที่ไปรษณีย์อ.ปากเกร็ดอยู่ทุกวันๆ ช่วงแรกๆผมก็ไม่เคยเจอเขาหรอก แต่เมื่อเริ่มขายไปสักพักผมจะเจอเขาเป็นพนักงานรับของอยู่ที่เค้าเตอร์.5 ตั้งแต่ผมเห็นเขาครั้งแรก ผมก็ตกหลุมรักเลยจริงๆ อารมณ์ตอนนั้นเหมือนอยู่ในละครเลยอ่าครับ ในโมเม้นที่ว่าพระเอกเจอนางเอกแต่ตัวสวยๆแล้วอึ้งอ่ะครับ และหลังจากนั้นเวลาผมไปส่งของผมจะมองเข้าไปที่เค้าเตอร์5ก่อนทุกที และจึงเดินไปกดบัตรคิว ในใจภาวนาว่าขอให้คิวของผมได้เข้ากับเค้าเตอร์5เถอะ เป็นอย่างนี้ทุกวันๆ จนกระทั้งวันนึงผมไปส่งของผมไม่เจอกับเขาในเค้าเตอร์5 แต่เขาเปลี่ยนไปอยู่ตรงที่ขายกล่อง หรือซองแทน ผมคิดในใจว่าเขาคงแค่ไปช่วย วันรุ่งขึ้นผมไปใหม่ก็เจอเขาอยุ่ตรงที่ขายซอง ในใจก็คิดหรือว่าเขาย้ายจริงๆนะ จนหลายวันผ่านไปเขาก็อยู่แต่ตรงนี้เห้อออ ผมคงไม่ได้ฟังเสียงเขาเวลาเขาพูดบอกราคาค่าส่งของอีกแล้ว (จริงๆแล้วผมได้ยินเสียงเขาผมก็ดีใจแล้วนะ หลายคนคงจะคิดว่าแล้วทำไมผมไม่ไปซื้อกล่องหรือซองกับเขาละ เพราะยังไงก็ต้องใช้ส่งอยู่ดี ผมขออธิบายว่าถ้าหลายๆคนขายของทางอินเตอร์เน็ตจะรู้ดีว่ากล่องหรือซองถ้าซื้อจากไปรษณีย์โดยตรงมันแพงเราไปซื้อกล่องจากที่อื่นมาส่งที่มีคุณภาพเหมือนกันก็ส่งได้แถมราคาถูกกว่าพอสมควร แต่บางทีผมก็ไปซื้อกับเขานะแต่ไม่มาก2-3กล่องนานๆที แต่บางทีก็ไม่ใช่เขาขายหนะสิเพราะเขาติดลูกค้าคนอื่นอยู่เซ็งไปเลย)  จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ช่วงฟุตบอลโลกที่ไปรษณีย์ร่วมกับไทยรัฐ จัดกิจกรรมทายผลบอลโลก ช่วงนั้นผมไปทีไรไม่เคยเจอเขาอีกเลย ในใจก็คิดว่าเขาออกจากไปรษณีแล้วหรอ หรือย้ายไปที่อื่นกันแน่ ประมาณ1อาทิตย์เต็มๆที่ผมไม่เจอเขา อารมณ์ตอนนั้นห่อเหี่ยวมากครับ จนกระทั่งวันนึงผมไปเซ็นทรัลแจ้งวัฒนะ แล้วกำลังจะเดินออกจากประตูกลาง (ถ้าท่านที่เคยไปคงรู้ว่าประตูกลางอยู่ตรงไหนนะครับ ประตูที่ใหญ่ที่สุดหน่ะครับ) ผมเจอเขาขายไปรษณียบัตรทายผลบอลโลกอยู่ตรงนี้นี่เอง เชื่อไหนหลังจากนั้นผมไปเซ็นทรัลทุกวันเลยเพือแค่เดินผ่านนิดนึงได้มองก็ยังดี (อาจจะมองว่าโรคจิตหน่อยๆแต่จริงๆแล้วเปล่านะครับแค่หัวใจมันสั่ง) เป็นอยู่อย่างนี้ทั้งอาทิตย์และก็หมดช่วงเทศกาลบอลโลก และเขาก็กลับมาประจำการ ณ.ไปรษณีที่เดิม จนกระทั่งวันนึงผมก็รู้ชื่อเขาจนได้เพราะมีพนักงานไปรษณีเรียกเขา ถ้าผมฟังไม่ผิดน่าจะชื่อ แตม ครับ จนทุกวันนี้ที่ผมไปส่งไปรษณีผมยังมักจะมองเขาทุกครั้งจนติดเป็นนิสัยไปแล้วครับ อ่อลืมบอกไปครับ ล่าสุดผมเลิกงานดึก ผมกลับมาจะเข้าบ้านผมเจอเขาซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งอยู่หน้าปากซอย ตอนนั้นมันดึกมากผมคิดในใจว่าอยากจะเดินตามเพราะนี่น่าจะเป็นโอกาสที่ผมจะได้ทำความรู้จักกับเธอ แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่ามันดึกมาก เดี๋ยวจะกลายเป็นไอ้โรคจิต หื่นกาม55555 เอาไว้วันหลังมีโอกาสที่ไม่ดึกขนาดนี้ค่อยว่ากัน แต่จริงๆผมเป็นคนขี้อายครับ ถ้าเจออีก ผมก็คงไม่กล้าเข้าไปคุยไปทำไรหรอกครับ แต่อย่างน้อยบ้านเธอก็น่าจะอยู่แถวๆนี้เราน่าจะได้เจอกันอีกนานเลยนะครับ และหวังว่าคงมีสักวันที่เป็นวันของผมครับ.   เรื่องก็มีอยู่เท่านี้แหละครับ

    ผมไม่รู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง เพราะผมก็มักจะเห็นเธอคุยโทรศัพท์ หรือเล่นโทรศัพท์แล้วก็มียิ้มบ้าง ขำบ้าง แต่ก็น่ารักดีนะ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับเธอยังไง ถ้าเจอตัวต่อตัวอีกก็คงไม่กล้าพอ ผมขออนุญาติใช้ช่องทางนี้ระบายและบอกเขาทางอ้อมแล้วกันนะครับ หวังว่าทุกท่านคงไม่ว่าผม ขอบคุณครับที่อ่านมาจนจบ ตอนนี้ก็บ่ายสองแล้วครับ ผมขอไปส่งของที่ไปร ษณีย์ก่อน และหวังเป็นอย่ายิ่งว่าผมจะเจอเธอนะครับ สวัสดีครับบบบบบบบบบบ.....

ป.ล. อาจจะใช้คำว่าเขาและเธอผสมกัน ต้องขอโทษนะครับที่ไม่เลือกใช้อย่างใดอย่างนึง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ป.ล.2 ถ้าเธอมีแฟนแล้ว และแฟนของเธอมาอ่านอยู่ผมขออภัยด้วยนะครับ
ป.ล3 ถ้ากระทู้นี้ไม่เหมาะสม หรือแท็กฟ้องผิดผมขออภัยไว้ที่นี่ด้วยนะครับบ