คือผมต้องขอออกตัวก่อนว่า ไม่มีสกิลนักเขียน ไม่ค่อยเคยเขียนอะไร ช่วยลองวิจารณ์ดู เผื่อจะเริ่มเขียนกับเค้าบ้าง อันนี้เพื่อนๆ เค้าเชียร์กันให้ลง ถ้าติดตาม ผมจะเขียนแบบนี้วันละตอนได้ที่

www.facebook.com/acoquart

     มีคนบอกเราอยู่เสมอว่า ผลกระทบมันมาจากการกระทำ อันนี้ไม่เถียงเพราะมีปัจจัยหลายอย่างที่พิสูจน์ได้ แต่ผลกระทบไม่มีการกระทำหละพวกนี้มาได้ไง แต่ว่ามันเป็นจริงในโลก ใครบ้างอยากให้เราเกิดรถชน ใครบ้างอยากบาดเจ็บเป็นโรคร้าย ใครบ้างอยากตายก่อนหรือหลังคนที่เรารัก แต่ของอย่างนี้จะไปโทษใคร?? โทษที่บรรพบุรุษให้เราเกิดมาหรือ โทษที่มันมาจากพันธุกรรมหรือ โทษกรรมเก่า โทษดวง แต่จะมีสักกี่คนที่มัวจะเอาเวลาไปหาว่าใครผิด เปลี่ยนเป็นเวลาที่จะหาความสุข?

     แต่อย่างที่บอก จะมีใครสักกี่คนที่ทำได้ ถ้าไม่นับ ละคร หรือหนัง จะมีสักกี่คนที่จะไม่โทษอะไรแล้วมาหาความสุขใส่ตัว หรือความสุขให้คนที่รัก อย่างตัวอย่างที่ผมเอามาจากหนังเรื่องนี้ผมได้รู้ว่า การรู้เวลาตายหรือกำหนดเวลาตายของตัวเองนั้น ไม่จำเป็นต้องทำอะไรสุดเหวี่ยงเพื่อเป็นที่จดจำ ไม่ต้องทำอะไรที่ตัวเองอยากทำมากที่สุด ไม่ต้องทำอะไรที่คนอื่นต้องการรับมากที่สุด แต่ "ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำในเวลานั้น ในโมเม้นนั้น" มากที่สุดจะดีกว่า เพราะเมื่อเราตายไป

     สิ่งเหล่านั้นจะอยู่ในความทรงจำของเราหรือคนที่เรารักหรือเปล่า หรือมันจะหายสาบสูญไปกับกาลเวลา หรือว่าอาจจะไม่เป็นที่จดจำเลย เพราะฉะนั้น จะมีแบบแผนทำไม เพราะความสุขมันก็เกิดขึ้น ณ ความรู้สึกตอนนั้น หลังจากนั้นมันเป็นเพียง "ความทรงจำที่สวยงาม" สำหรับคนอื่น มีประโยคหนึ่งที่ผมชอบจากหนังเรื่องนี้เหมือนกันที่ตัวเอกได้กล่าวว่า ทำไมต้องเป็นที่จดจำ เพราะถ้าเกิดวันนี้ ปีนี้ สิบปีนี้ หรือว่าอีกล้านปี มนุษย์เราเกิดสูญพันธ์ขึ้นมา คนเหล่านั้นจะถูกจดจำโดยใคร

     อย่ามองให้ใหญ่ เพราะคนที่จะจดจำเราได้มากที่สุด คือคนรอบข้าง เพราะเค้าไม่ได้จดจำเราด้วยวีรบุรุษหรือสตรี ไม่ต้องจดจำว่าเรารวยหรือจนมากที่สุด สูงหรือเตี้ยมากที่สุด แต่เค้าจดจำเราด้วย "ความรักและความผูกพันธ์มากที่สุด" ทุกอย่างมันอาจจะเจือจางไปกับการเวลา แต่เมื่อมันถูกรื้อหรือย้อนกลับคืนมา มันก็คงสวยงามอยู่เสมอ ไม่เหมือนกันกับประวัติศาสตร์ เพราะการจดจำแบบนี้ ไม่ได้มาจากการเขียน แต่มันมาจากใจและความรู้สึกล้วน ๆ

Cr. The Fault in our stars