จากแรงบันดาลใจที่ตามอ่านในนี้มาหลายปี จากสมาชิกหลายท่าน พี่พรปัญญา ลุง500  คุณไออิ ป้านก ตี๋ตูดเหล็ก ฯลฯ และอีกหลายๆท่านที่ไม่ได้กล่าวถึง

แรกเริ่มแค่อยากไปเที่ยวเบตง ไปกินไก่เบตงที่ร่ำลือว่าอร่อย

แต่ด้วยเหตุการณ์ใน 3จังหวัดชายแดนใต้ที่ยังไม่สงบทำให้ต้องวางแผนวิ่งเลี่ยงจุดดังกล่าวโดยผ่านเข้าประเทศเพื่อนบ้านแล้วออกที่เบตง

เมื่อต้องผ่านประเทศมาเลเซียทั้งทีทำไมไม่เที่ยวมาเลเซียไปด้วยเลยไหนๆแล้ว ปลายทางที่ยะโฮบาร์รูจึงถูกกำหนดขึ้นอย่างมีนัยยะ

สมาชิกร่วมทริปถามว่าที่ยะโฮบาร์รูมีอะไรถึงอยากไป

คำตอบคือมีอะไรไม่มีอะไรไม่รู้ รู้แค่ว่าอยากไปให้สุดของทวีปเอเซียแล้วมองกลับมาเห็นทวีปเอเซียทั้งทวีป

อยากลองทางด่วนที่ยาวกว่า 800 กม. แบบไม่มีไฟแดง ไม่มีจุดกลับรถ ไม่มีคนหรือสุนัขวิ่งตัดหน้า ไม่มีรถจอดซื้อของข้างทาง ไม่มีตำรวจตั้งด่าน และที่สำคัญคือมอเตอร์ไซค์วิ่งได้แบบไม่ต้องจ่ายค่าผ่านทาง แถมน้ำมันก็ถูกมาก บิดได้สนุกแบบไม่ต้องคิดเรื่องว่ารถจะกินน้ำมันเท่าไหร่เลย

บทสรุปขั้นที่ 2 ตกลงไปยะโฮบาร์รู ไปขี่รถ ลองรถ ในแบบที่ไม่มีโอกาสได้ขี่ในบ้านเรา

เมื่อกำหนดเส้นทางจากกูเกิล มองเห็นเกาะเล็กๆที่ปลายทางที่เรียกว่าสิงคโปร์ เป้าหมายก็ขยับออกไปอีกนิด
แต่ด้วยความที่ไม่อยากขี่เข้าไปเพราะเหตุผลหลายอย่าง จึงเปลี่ยนเป็นการนั่งรถบัส ต่อด้วยรถใต้ดินเที่ยวสิงคโปร์แบบบ้านนอกเข้ากรุง ซึ่งน่าจะได้รสชาติประสบการณ์อีกแบบที่ต่างจากการมาเที่ยวกับคณะทัวร์

ขากลับค่อยแวะเที่ยวมะละกา ตึกแฝด เก็นติ้ง คาเมร่อน แล้วค่อยไปแวะเบตง ตามเป้าหมายแรกที่ตั้งใจไว้

หลังจากสรุปทริปได้ก็มีสมาชิกร่วมทาง 5 ท่าน มอเตอร์ไซค์ 3รุ่น 3 คัน นับรวมอายุสมาชิกแล้วเกือบ 300 ปี

ท่านที่อาวุโสสุดอายุ 66 ปี ต้องขี่ทางยาวๆ ระยะทางวันแรก กรุงเทพ-ด่านนอก สะเดา 1080 กม. ระยะทางเอาเรื่องเลยสำหรับผู้สูงวัย

เพื่อความแน่ใจจึงเกิดทริปทดสอบคน  ทดสอบรถเพื่อหาจุดบกพร่อง มาแก้ไขก่อนเดินทางจริง เราไปหุบป่าตาด บ้านไร่ ที่อุทัยธานีกัน
และได้เห็นปัญหาหลายอย่าง ที่เอามาใช้ได้จริง บทสรุปทริปเล็กๆ ของคนกลุ่มเล็ก จึงเริ่มเป็นจริง