สวัสดีค่ะ ชาวชานเรือนที่น่ารักทุกท่าน

วันนี้ว่างๆอยากมาแชร์ประสบการณ์ที่ครั้งหนึ่งเราเคยเจอมา ถือว่าเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ทุกวันนี้ภาพยังติดตาเราอยู่เลย
นึกถึงทีไรก็ยังน้ำตาซึมอยู่ทุกทีเลยค่ะ

ย้อนไปเมื่อต้นปี 2555 เราคลอดลูกคนแรกโดยวิธีผ่าคลอด เพราะหมอที่ฝากครรภ์บอกว่าลูกตัวใหญ่ ถ้าเบ่งเองกัลวจะช้ำทั้งแม่ทั้งลูก
และหมออยากควบคุมความเสี่ยงเองด้วย ตอนแรกที่เราตั้งใจไว้คืออยากคลอดเองค่ะ พอได้ฟังที่หมออธิบายถึงเรื่องความเสี่ยงต่างๆ
เราก็เริ่มกังวล เลยปรึกษากันกับสามีว่า เอาตามหมอแล้วกัน หมอว่าชัวร์เราก็โอเคค่ะ เลยตกลงเป็นการผ่าคลอด วันที่ 6 มกราคม 2555

การผ่าคลอดผ่านไปได้ด้วยดี ลูกแข็งแรงสมบูรณ์ และกลับมาพักฟื้นที่บ้านตามปกติค่ะ เราเลี้ยงลูกเองแต่มีแม่และพ่อของสามีคอยช่วย
เช่น อาบน้ำลูก อุ้มลูกเดินเล่น เราจะคอยให้นมลูกเป็นหลัก เรียกได้ว่าช่วงเดือนแรกไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากให้นมลูกค่ะ ตอนที่ไปเช็คร่างกาย
หลังคลอดก็ปกติดีค่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วงเลย เราก็ค่อนข้างสบายใจแล้ว ก็เลี้ยงลูกไปตามปกติ

จนผ่านมาช่วงปลายเดือน ช่วงนั้นน้ำคาวปลาเรายังไม่หมดค่ะ ปกติจะมีน้ำคาวปลาออกมาลักษณะสีน้ำตาลอ่อนๆ จนช่วงเช้ามืดประมาณ ตี4
ของวันที่ 27 มกราคม 2555 เราปวดท้องหน่วงมากๆ ปวดเหมือนเวลาเป็นประจำเดือนอ่ะค่ะ ลุกมาเข้าห้องน้ำ มีเลือดสีแดงสด ซึมออกมา
เราก็แปลกใจปนไม่แน่ใจว่านี่มันคือเลือดอะไร จะเป็นประจำเดือนก็ไม่น่าใช่เพราะคลอดได้ยังไม่ถึงเดือนเลย เราก็ทนค่ะ จนตอนเช้า บอกสามีว่า
เรามีเลือดออก ซึมๆเหมือนประจำเดือน ก็คุยกันว่าเดี๋ยวช่วงเย็นรอสามีเลิกงานไปหาหมอกัน ระหว่างนั้นเราก็เลี้ยงลูกจนลืมโทรถามเพื่อนที่มี
ประสบการณ์

แล้วช่วงบ่ายโมงวันนั้น ก่อนที่เราจะได้ไปหาหมอ เรื่องที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นค่ะ