คือว่าผมอายุ 22 กล้วล่ะ เพิ่งเรียนจบ
ผมไม่ได้เป็นคนที่หล่อ บึกบึน เข้มเคราอะไรอย่างที่ผู้หญิงหลายคนชอบ
ไม่ได้มีกำลังมากแข็งแรง ไม่ห้าวหาญ กินเหล้า ดูหนังโป๊ หรือมีระสบการณ์ทางเพศใดๆ
แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์ทางเพศนะ ก็มีบ้าง

ในทางกลับกันผมเป็นคนขี้เล่น ชอบอะไรน่ารักๆ แล้วก็อ่อนโลก
เพราะผมปิดกั้นตัวเองในบางเรื่อง เพราะอยากเป็นคนดีของแม่
แต่ผมว่าผมไม่ซื่อบื้อนะ แค่โลกไม่กว้าง
บางทีก็ไม่ได้คิดอะไรมากซับซ้อนแบบคนโตๆหรอก เพราะผมว่าบางเรื่องมันแก้ด้วยวิธีเด็กๆก็ได้
แต่หลายคนก็คาดหวังผู้ชายแบบแมนๆ เข้มๆขรึมๆ ดูเป็นผู้ใหญ่
ซึ่งผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนแบบนั้นเลย

ผมเป็นคนตัวผอม เพรียว ขาว
หน้าเด็ก นิสัยการแสดงออกบางอย่างก็เหมือนเด็ก ผมว่าผมรู้ตัวนะ
แต่บางมุมผมก็เงียบๆเป็นนะ เฉพาะเวลาที่ใช้ความคิด หรือมีสมาธิน่ะ เช่นเวลาเล่นเปียโน อ่านหนังสือ หรือคุยเรื่องซีเรียสจริงๆ

ง่ายๆคือลุคออกคุณหนูๆน่ะ
จากหลายๆคนที่พูดถึง เพราะผมชอบถามถึงตัวเองกับคนอื่นบ่อยๆ

ผมถามหลายๆคนว่า เค้าชอบผู้ชายแบบผมไหม
เพื่อนผู้หญิงก็มักบอกให้ผมทำตัวแมนๆ ดูปกป้องผู้หญิงได้

ผมว่าผมทำแบบนั้นได้นะ ด้วยการฟิตร่างกาย หรือการทำเป็นเข้ม หรือการทำตัวห้าวๆ
หรือหัดกินเหล้า หรืออาจไปเที่ยวผู้หญิง ผมว่าอันนี้ทั้งชาติคงไม่น่าเป็น เพราะผมไม่อนุญาตตัวเองแน่ๆ

ผมมองว่าการปกป้องผู้หญิงคือการดูแลเขาได้ ช่วยเหลือและมีความสามารถที่จะปกป้องเขาจากภาวะต่างๆของชีวิตมากกว่า
เช่นเรื่องการใช้ชีวิต การทำมาหากิน แนวคิด ทัศนคติ ง่ายๆคือใช้สมอง
ผมว่ามันมีเรื่องเยอะแยะที่ผมให้ได้โดยที่ไม่ต้องการหนวด เครา กล้ามเนื้อ กลิ่นเบียร์
ผมไม่ได้คิดว่าเราอยู่ในยุคที่ต้องตีหัวชิงนางแบบนั้นน่ะ

ผมแค่คิดว่าเราสามารถทำให้แฟนของเราสบายใจได้ในทุกช่วงเวลาก็พอแล้ว
ผมคิดแบบนี้ แม้ว่าผมจะยังไม่เคยมีแฟนก็ตาม

บางครั้งก็เริ่มหวั่นไหวกับจุดยืนตัวเอง
ว่าควรแกะซีลที่ผมเซฟตัวเองมานับสิบปีออกไหม
คือผมคุยกับผู้หญิงได้นะ เพียงแค่รู้สึกอายที่จะบุกเข้าไป
ไม่รู้สิ มันเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ เพลบอย ไม่อยากให้ตัว
เองเป็นแบบนั้น

มันอาจดูขัดๆกัน
ผมจะมีแฟนได้ไหมครับ

ทั้งหมดนี่เรื่องจริง ไม่อิงนิยาย