ใครจะคิดนะว่าชีวิตคนมันไม่แน่นอน ดวงคนมันเปลี่ยนกันได้ ลูกชาวนาจนๆ จากเมืองคอนจะได้ไปเมืองนอก ไปเสนอหน้าเล่าให้ใครฟังเขาได้หัวเราะจนฟันปลอมสะเทือน ข้าวยังไม่มีจะกิน คิดได้ไงจะไปเมืองนอก!!!! ตอนเด็กๆ ฝันไกลที่สุดของป้าคือ ขอให้ได้ไปเวียตนามสักครั้งในชีวิตก็ถือว่าหรูแล้ว(แหะๆๆๆ ผ่านมาจนจะชราเพิ่งได้เห็นเวียตนามเองอะนะ)


ตอนเด็กๆ งานหลักคือไถนา บ้าแล้วป้า นั่นมันหน้าที่ไอ้ทุยเขาโกกฟันเก หน้าที่ของป้าคือดำนาแอนด์เกี่ยวข้าว เกี่ยวข้าวจนเมื่อยหลังไปหมด เสียงเครื่องบินมันบินผ่านหัวทุกวัน วันละหลายเที่ยว ป้าเลยต้องกลายร่างเป็นหมาแหงนมองเครื่องบิน จะมีสักครั้งไหมในชีวิตตูจะได้นั่งเครื่องบิน แล้วแม่จะขี้เครื่องบินไปเมืองนอกให้โก้ไปเรยยยย



ความเป็นเด็กก็ฝันไกลไร้สาระไปงั้นเอง แถมยังแอบเลวด้วยนะ ทุกครั้งที่อ้าปากหอนยามเครื่องบินบินผ่าน ป้าแอบแช่งด้วยนะ ขอให้มันหล่นเหอะจงหล่น จงหล่น จงหล่นเดี๋ยวนี้ หล่นในนาตูนี่แหละ ตูจะไม่เสียดายข้าวในนาเลยสักนิดเดียว!!! ตูจะวิ่งไปดูให้เห็นกับตาว่าเครื่องบินมันทำมาจากอะไรวะ ทำไมเหล็กถึงบินได้วะ เห็นไหมป้าแกเป็นคนดีขนาดไหน


ถึงป้าจะฝันไร้สาระผสมแอบเลว วันเวลาผ่านไปแค่ไหนป้าไม่เคยลืมความฝันของตัวเอง คอยดูนะ ตูจะนั่งเครื่องบินไปเมืองนอกให้ได้ ถ้าเรากล้าที่จะฝัน แล้วพยายาม ฝันนั้นจะไม่มีวันกลายเป็นฝันค้าง แม้จะต้องรอมายาวนาน แล้วในที่สุด 36 ปีผ่านไป ป้าแกเลิกเกี่ยวข้าวหันมาแบกเป้เร่ขึ้นรถไฟไปไซบีเรีย  เวอร์โคดๆๆๆ