เฟสบุ๊คประสบความสำเร็จในการทำให้พวกเรา
เป็นชนชาวอ่านหนังสือ มากขึ้น.. ก็จริง
แต่พวกเรา ประสบความล้มเหลว ในการแยกข้อเท็จจริง
ระหว่างข่าวจริง กับข่าวลือ.....
ซึ่งความล้มเหลวนี้ เป็นที่เลวร้าย กว่าการไม่อ่านหนังสือเสียอีก
" ทำไมเธอถึงอารมณ์ดี ทั้งๆที่ฉันกำลังเศร้า "
" ปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆคนเดียวได้ไหม ?"
" อยู่เฉยๆน้ำตามันก็ไหลออกมา รู้สึก กำลังร้องไห้ "
"เบื่อจังไม่มีอะไรทำ รู้สึก อยากเล่นเกมส์ "
สถานะเฟสบุ๊คของเพื่อนผมคนหนึ่ง โชว์หน้านิวฟีดของผม
ผมกดไลค์ ด้วยความเคยชิน เมื่อไหร่เพื่อนผมคนนี้มีการอัพสเตตัส
ผมเหมือนต้องมนต์สะกดให้กดไลค์อยู่เสมอ....
แต่ทว่าวันนี้มีบางอย่างทำให้ผมหยุดคิด จากสเตตัสที่เพื่อนผมโพสนั้น
มันช่างขัดกับกริยาท่าทางของเพื่อนผม ที่ ณ ตอนนี้เพื่อนผมนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆผม
อย่างเมามัน. เพื่อนผมหยิบโทรศัพท์มาอัพสเตตัส แล้วปล่อยโทรศัพท์ทิ้งไว้
หันไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ อย่างสนุกสนาน....แล้วกลับมาเปิดอ่านเฟสบุ๊คเป็นพักๆ
แล้วอมยิ้มไป หัวเราะไป ??? เพื่อนผมกำลังต้องการอะไรจากสังคม ????
"เพื่อนผมอัพคำคมๆ เพื่อเรียกกระแส !!!! " นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่ต้องการ
สเตตัสไหนไม่มีคนไลค์ เพื่อนผมมันกดลบครับ ทั้งๆที่ผมก็กดไลค์ให้มันไปแล้วนะ -,,-
หลายคนใช้เฟสบุ๊คเป็นที่ระบายความในใจ เพื่อการค้าการธุรกิจ หลายๆอย่าง จากเหตุการณ์ของเพื่อนผม
ทำให้ผมแยกไม่ออกครับ ว่าอารมณ์ไหนสเตตัสไหน ที่มันรู้สึกจริงๆ....
ผมว่าบางครั้งมันก็ทำให้ผมกลายเป็นคนไม่ค่อยอ่านอะไรเลยเกี่ยวเพื่อนของผม
เพียงแค่สเตตัสเพื่อนเด้งขึ้นมา เห็นชื่อเฟสบุ๊ค ผมก็กดไลค์ล่ะ
กลายเป็นเรื่องปกติ อัตโนมัติ ราวกับถูกตั้งโปรแกรมมาอย่างนั้น
บางที 1 คลิก ก็เหมือนการปล่อยข่าวลือ บางข่าวยังไม่ทันสรุปอะไรเลย
ก็กดแชร์เพื่อเรียกกระแสเรตติ้งให้กับเฟสบุ๊คของตัวเอง
หลายคนอาจสงสัยว่า อ้าว!!!แล้วผมไม่เล่นเฟสบุ๊คหรอ ??? เล่นครับ แต่ผมไม่ค่อยอัพ
ผมมีไว้คุยกับเพื่อนๆในอินบอค และกดไลค์เพจข่าวสารและสิ่งที่ผมสนใจเอาไว้อ่านและศึกษา
ถามว่าผมอัพสเตตัสไหม ??? อัพครับ แต่ทุกครั้งที่ผมอัพมันหมายถึงผมรู้สึกกับมันจริงๆ
"ถ้าสมมุติ มีสเตตัสนึงที่เพื่อนผมมันเป็นแบบเตตัสบอกจริงๆละ"
ผมกดไลค์อัตโนมัติโดยไม่อ่าน = ผมไม่สนใจเพื่อน ?
ผมหยุดอ่านเตตัสดราม่ายาวๆ คำคมคำกลอน = ผมได้ฝึกอ่านหนังสือ
(คิดในแง่ดี+พยายามกรองว่าเพื่อนรู้สึกอย่างงั้นจริงไหม -->นั้นคือสิ่งที่ผมกำลังพยายามทำ)
เฮ้อ !!! ผมว่าเฟสบุ๊คมันประสบผลสำเร็จจริงๆนะ ใครๆก็เล่น วันๆก็เปิดไอ้ตัวหนังสือ
ในกรอบสีฟ้าๆนี่แหละทั้งวัน แต่สำหรับผมการเล่นเฟสบุ๊คทำให้ผมล้มเหลวในการใช้ชีวิตจริงๆ T^T
ผมต้องมาคอยนั่งคัดกรองข่าวต่างๆจากเพื่อนและคนที่แชร์มา
ผมไม่ใส่ใจกับข่าวลือ = เพื่อนว่าผมตกข่าว
ผมไม่กดไลค์ = มึ....ใช่เพื่อนกุไหม ใช่ซี้ๆๆๆๆๆๆ ลากเสียงยาวๆ
ผมถามเพื่อนว่าดราม่าทำไม เรื่องอะไร = ไม่มีอะไรมากหรอก ? กุไม่เป็นไร ( สรุปเมิงจะเอาไง )
ผมไม่อัพไม่ถามก้มหน้าอ่านและกดไลค์ไปพอ = ไม่เล่นเฟสแล้วหรอว่ะ ???
ผมว่าผมอยู่ยากขึ้นทุกวันแลัวแหละ สงสัยต้องเลิกเล่น เอาไว้อ่านข่าวอย่างเดียวพอ
วางทุกอย่างให้เป็นกลางก็พอ.....
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เวลาเล่นเฟบุ๊คมีความรู้สึกยังไงบ้าง ???
ปล. แก้ไขบ่อยเพราะพิมพ์ตกเยอะครับ --'
ผม "ล้มเหลวเกี่ยวกับการเล่นเฟสบุ๊ค " ผมกำลังใช้ชีวิตอย่างลำบาก -,,-
เป็นชนชาวอ่านหนังสือ มากขึ้น.. ก็จริง
แต่พวกเรา ประสบความล้มเหลว ในการแยกข้อเท็จจริง
ระหว่างข่าวจริง กับข่าวลือ.....
ซึ่งความล้มเหลวนี้ เป็นที่เลวร้าย กว่าการไม่อ่านหนังสือเสียอีก
" ทำไมเธอถึงอารมณ์ดี ทั้งๆที่ฉันกำลังเศร้า "
" ปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆคนเดียวได้ไหม ?"
" อยู่เฉยๆน้ำตามันก็ไหลออกมา รู้สึก กำลังร้องไห้ "
"เบื่อจังไม่มีอะไรทำ รู้สึก อยากเล่นเกมส์ "
สถานะเฟสบุ๊คของเพื่อนผมคนหนึ่ง โชว์หน้านิวฟีดของผม
ผมกดไลค์ ด้วยความเคยชิน เมื่อไหร่เพื่อนผมคนนี้มีการอัพสเตตัส
ผมเหมือนต้องมนต์สะกดให้กดไลค์อยู่เสมอ....
แต่ทว่าวันนี้มีบางอย่างทำให้ผมหยุดคิด จากสเตตัสที่เพื่อนผมโพสนั้น
มันช่างขัดกับกริยาท่าทางของเพื่อนผม ที่ ณ ตอนนี้เพื่อนผมนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆผม
อย่างเมามัน. เพื่อนผมหยิบโทรศัพท์มาอัพสเตตัส แล้วปล่อยโทรศัพท์ทิ้งไว้
หันไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ อย่างสนุกสนาน....แล้วกลับมาเปิดอ่านเฟสบุ๊คเป็นพักๆ
แล้วอมยิ้มไป หัวเราะไป ??? เพื่อนผมกำลังต้องการอะไรจากสังคม ????
"เพื่อนผมอัพคำคมๆ เพื่อเรียกกระแส !!!! " นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่ต้องการ
สเตตัสไหนไม่มีคนไลค์ เพื่อนผมมันกดลบครับ ทั้งๆที่ผมก็กดไลค์ให้มันไปแล้วนะ -,,-
หลายคนใช้เฟสบุ๊คเป็นที่ระบายความในใจ เพื่อการค้าการธุรกิจ หลายๆอย่าง จากเหตุการณ์ของเพื่อนผม
ทำให้ผมแยกไม่ออกครับ ว่าอารมณ์ไหนสเตตัสไหน ที่มันรู้สึกจริงๆ....
ผมว่าบางครั้งมันก็ทำให้ผมกลายเป็นคนไม่ค่อยอ่านอะไรเลยเกี่ยวเพื่อนของผม
เพียงแค่สเตตัสเพื่อนเด้งขึ้นมา เห็นชื่อเฟสบุ๊ค ผมก็กดไลค์ล่ะ
กลายเป็นเรื่องปกติ อัตโนมัติ ราวกับถูกตั้งโปรแกรมมาอย่างนั้น
บางที 1 คลิก ก็เหมือนการปล่อยข่าวลือ บางข่าวยังไม่ทันสรุปอะไรเลย
ก็กดแชร์เพื่อเรียกกระแสเรตติ้งให้กับเฟสบุ๊คของตัวเอง
หลายคนอาจสงสัยว่า อ้าว!!!แล้วผมไม่เล่นเฟสบุ๊คหรอ ??? เล่นครับ แต่ผมไม่ค่อยอัพ
ผมมีไว้คุยกับเพื่อนๆในอินบอค และกดไลค์เพจข่าวสารและสิ่งที่ผมสนใจเอาไว้อ่านและศึกษา
ถามว่าผมอัพสเตตัสไหม ??? อัพครับ แต่ทุกครั้งที่ผมอัพมันหมายถึงผมรู้สึกกับมันจริงๆ
"ถ้าสมมุติ มีสเตตัสนึงที่เพื่อนผมมันเป็นแบบเตตัสบอกจริงๆละ"
ผมกดไลค์อัตโนมัติโดยไม่อ่าน = ผมไม่สนใจเพื่อน ?
ผมหยุดอ่านเตตัสดราม่ายาวๆ คำคมคำกลอน = ผมได้ฝึกอ่านหนังสือ
(คิดในแง่ดี+พยายามกรองว่าเพื่อนรู้สึกอย่างงั้นจริงไหม -->นั้นคือสิ่งที่ผมกำลังพยายามทำ)
เฮ้อ !!! ผมว่าเฟสบุ๊คมันประสบผลสำเร็จจริงๆนะ ใครๆก็เล่น วันๆก็เปิดไอ้ตัวหนังสือ
ในกรอบสีฟ้าๆนี่แหละทั้งวัน แต่สำหรับผมการเล่นเฟสบุ๊คทำให้ผมล้มเหลวในการใช้ชีวิตจริงๆ T^T
ผมต้องมาคอยนั่งคัดกรองข่าวต่างๆจากเพื่อนและคนที่แชร์มา
ผมไม่ใส่ใจกับข่าวลือ = เพื่อนว่าผมตกข่าว
ผมไม่กดไลค์ = มึ....ใช่เพื่อนกุไหม ใช่ซี้ๆๆๆๆๆๆ ลากเสียงยาวๆ
ผมถามเพื่อนว่าดราม่าทำไม เรื่องอะไร = ไม่มีอะไรมากหรอก ? กุไม่เป็นไร ( สรุปเมิงจะเอาไง )
ผมไม่อัพไม่ถามก้มหน้าอ่านและกดไลค์ไปพอ = ไม่เล่นเฟสแล้วหรอว่ะ ???
ผมว่าผมอยู่ยากขึ้นทุกวันแลัวแหละ สงสัยต้องเลิกเล่น เอาไว้อ่านข่าวอย่างเดียวพอ
วางทุกอย่างให้เป็นกลางก็พอ.....
แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เวลาเล่นเฟบุ๊คมีความรู้สึกยังไงบ้าง ???
ปล. แก้ไขบ่อยเพราะพิมพ์ตกเยอะครับ --'