สาบานว่านี่ไม่ใช่การทู้ดักแก่ ขอย้ำ !!

ตอนเด็กๆ สิ่งที่ปลุกให้ตื่นเช้า คือการ์ตูนนี่แหละ
เด็กกับการ์ตูนนี่มันเป็นของคู่กัน พอตื่นหกโมงเช้า เด็กดี ถูบ้าน ล้างจานก่อน
ตอนเด็กนี่คือทำลวกมากเพราะกลัวไม่ทันการ์ตูน

ตอนแรกการ์ตูนช่อง 7 จะมาตั้งแต่ 6 โมงเช้าาาาาาา
เปิดมาปุ๊บจะเจอพี่นัท พี่แนนมาชวนกินนมบ้าง ทำการบ้านบ้าง ช่วยงานบ้านพ่อแม่บ้าง
รู้สึกโดนขัดเกลาเป็นเด็กดี ส่วนหนึ่งก็มาจากพี่เค้าเหมือนกันนะ
ให้ฟีลหมือนพี่สอนน้อง มีอะไรก็ฟังหมด (มาเสียคนตอนไหนวะ 555+)

จำได้เลยว่าพอ 7 โมงครึ่ง ปุ๊บจะทะเลาะกับพี่ชาย เพราะผมจะดูช่อง 9 ไฮไลท์การ์ตูน
ดูพี่นพ น้องนัท น้าต๋อยเซมเบ้ จำได้ว่าช่วงหนึ่งที่ดิจิมอน 02 กำลังมา เพลงออกอาวุธเป็นเพลงการ์ตูนที่พีคที่สุดละ
สิบปีผ่านมา มันยังเป็นเพลงอมตะ จนถึงปัจจุบัน (เด็กผู้ชายวัย 20 ต้นๆ ขึ้นต้นคิดว่าร้องได้ทุกคนอ่ะ)

พอจบไฮไลท์การ์ตูนแล้วเพลงชาติจบปั๊บ จะต้องเริ่มด้วยโดเรม่อน กับ อาราเล่เสมอ (เหมือนมีอยู่สองเรื่องมีโปเกม่อนบ้างงง นานๆที)
แล้วต่อด้วยการ์ตูนผู้หญิง ช่วงหนึ่งเป็นโดเรมี โดเรมีแล้วก็โดเรมี ดูกันตั้งแต่สามคน สี่คน ห้าคน ยันหกคน 555+
เก้าโมงตรงช่วงนี้แหละ เริ่มทะเลาะกับพี่แย่งกันดู เกราะเจ็ดสี มณีเจ็ดแสงหรืออะไรต่างๆนาๆ ทีวีมีเครื่องเดียว ต้องแบ่งกันดู ^ ^

ตอนนั้นพ่อแม่ก็ทำข้าวต้มให้กินบ้าง ข้าวผัดบ้าง ก็นั่งกินข้าวกันหน้าทีวีสามพี่น้องอยู่บ้าน
ต่อมาก็ดิจิม่อนนี่แหละพี่พีคสุดๆละ คือเรียกว่าการ์ตูนในตำนาน เด็กผู้ชายทุกคนต้องดู 555+
ดิจิไวท์นี่กระแสมากๆ ต้องมีให้เขย่าทุกคน เขย่ากันเข้าไปแล้วก็เอามาต่อกัน
ต่อจากนั้นก็โคนันตายได้ตายดี

พูดแล้วคิดถึงวัยเด็กของตัวเองแฮะ อยากจะร้องไห้ T T
ถึงมันจะดูย้อนหลังได้หมดก็เถอะ การ์ตูนทุกเรื่อง แต่ฟีลลิ่งมันไม่มาแล้ว
เพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กมั๊ง T T

วัยเด็กนี่มันมาครั้งเดียวแล้วมันก็ไปลับ ไม่กลับมา