ขอแชร์ประสบการณ์ ในฐานะที่เคยทำงานทั้งเอกชนและราชการนะครับ
ผมเคยทำงานเอกชนมา 6 ปี ก่อนสอบเข้ารับราชการได้ (เป็นข้าราชการ ไม่ใช่ พนง.ราชการ หรือลูกจ้างเหมาฯ) หลังจากนั้นจึงลาออกจากบริษัทเอกชน ทั้งๆที่ตอนนั้นงานไปได้ดีมาก ทั้งหน้าที่การงาน และตำแหน่ง เพื่อมารับราชการในตำแหน่งวิศวกรปฏิบัติการ ใน กทม จากเงินเดือนเหยียบ 30000 บาท ไม่รวมโอที และโบนัส มารับเงินเดือน 13300 บาท + ค่าครองชีพ 1700 บาท (ก่อนจะมาปรับเป็น 15000 บาท จริงๆ เมื่อ 1 มค 57 ) ตอนที่ลาออกจากเอกชนมีหลายคนคัดค้านไม่ให้มา เพราะเงินเดือนน้อย  ใจตอนนั้นคิดแต่ว่าไม่เป็นไร เราคงอยู่ได้ ถ้าประหยัดหน่อย แต่สิ่งสำคัญคือ ได้ทำงาน แทนคุณแผ่นดิน

แต่พอได้มาทำจริง กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะพบเจอทั้งการคอรัปชั่นทั้งในและนอกรูปแบบ การทำงานเพื่อหวังเพียงตำแหน่ง ไม่นับกันที่ความสามารถ นับกันแค่เด็กใคร (ผมไม่มีเส้นสาย เข้าได้เพราะความสามารถล้วนๆ) งานที่ทำก็ไม่สามารถออกสิทธิ์ออกเสียงใดๆได้ แม้จะเสนอแย้งด้วยหลักการและความรู้ที่ถูกก็ตาม เพราะมักถูกขัดด้วยความแก่พรรษากว่า ผลงานที่ทำแม้จะทำดี ทำได้ ก็ไม่ใช่ผลงานเรา ต้องยกให้คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้า
ยกตัวอย่างปัญหาที่เคยเจอ เช่น
- งานจัดจ้างที่ปรึกษา แม้ที่ปรึกษา จะทำมาแบบไม่ดี มีข้อผิดพลาดมาก เวลาเซ็นต์ตรวจรับ เราจะไม่เซ็นต์ก็ไม่ได้ เพราะที่ปรึกษาจะไปฟ้องหัวหน้าว่าเราไม่ยอมเซ็นต์ ทำให้เค้าเบิกเงินไปใช้ไม่ได้ เราก็จะโดนกดดันกลับมาอีก (แต่เราก็ยืนกรานไม่เซ็นต์ กรรมการตรวจรับมี 5 คน ถ้าเซ็นต์มากกว่า 3 คน ก็เบิกเงินได้ ผลสุดท้ายมีกรรมการเซ็นต์ 4 คน ส่วนในชื่อเรา เค้าทำเรื่องว่าเราไปราชการ)  

-ปัญหาพวกเด็กเส้น เด็กฝาก พวกเก่งแต่วิ่งเข้าหานาย ซื้อตำแหน่ง ทำงานไม่เป็น เดินกร่างไปทั่วองค์กร
ฯลฯ
ทนทำงานรับราชการอยู่ปีนึง สุดท้ายทนไม่ไหว เพราะไม่อยากคอรัปชั่น ไม่อยากทนกับพวกทำงานไม่เป็นแต่อวดเก่ง ไม่อยากทำงานที่ผู้น้อยออกความคิดเห็นไม่ได้ ไม่อยากกินตามน้ำ สุดท้ายตัดสินใจลาออกจากราชการกลับมาทำงานในบริษัทเอกชนแห่งใหม่ ได้เงินเดือนสูงกว่าตอนบริษัทแรก และไม่ต้องทนเครียดเหมือนรับราชการ แต่ก่อนจะลาออกก็ถูกคนในองค์กร ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งหัวหน้างานหลายฝ่าย ทัดทานให้คิดดีๆ โดนดึงใบให้กลับไปคิดใหม่เป็นเดือน สุดท้ายคิดทบทวนแล้ว ก็ลาออกอยู่ดี ตอนนี้ชีวิตแฮปปี้ดีมาก ส่วนเรื่องบั้นปลายไม่ประมาทเพราะมีเงินเก็บ และหาทางลงทุนทำเงินเพิ่มเสมอ ไม่ได้มีรายได้จากแหล่งเดียว ไม่ต้องหวังพึ่งบำนาญ ที่สำคัญไม่ต้องรู้สึกผิดกับคำว่า โกงกินบ้านเมือง

ปล.ตอนลาออกจากเอกชนมีเงินเก็บส่วนตัวเกือบแสน (ตอนนี้ก็ยังมี ไม่ได้ดึงออกมาใช้ทั้งหมด)  แต่พอลาออกจากราชการมีหนี้อยู่ 40000 กว่าบาท (ขอยืนยันว่าไม่ได้ใช้ฟุ่มเฟือย หนี้เกิดจากการใช้ในสิ่งที่จำเป็นทั้งสิ้น)
ปล.2 ชีวิตคุณอยู่ในมือคุณครับ เลือกเอง เดินเอง แล้วจะไม่เสียใจเพราะอย่างน้อยก็ได้ทำแล้ว
ปล.3 ผมไม่เคยเสียใจที่ลาออกจากเอกชนที่แรกทั้งๆที่ตอนนั้นรุ่งมาก ไม่เสียใจที่มารับราชการ เพราะได้รู้ในสิ่งที่คนทั่วไปบอกว่าเป็นอาชีพที่ดี มีเกียรติ มั่นคง จริงๆแล้วอาจไม่ดี ไม่เหมาะสำหรับทุกคนก็ได้ และไม่เสียใจที่ลาออกจากราชการ เพราะปัจจุบันชีวิตก็ดี ไม่แย่อะไร