เราเข้าใจนะ บางทีคนเราอะคบกับคนๆนึงไปโดยที่ไม่ได้มองให้ถี่ถ้วนว่าเขาตรงตามความต้องการเราจริงหรือเปล่า แค่รู้สึกว่าหน้าตาโอเค นิสัยดีน่ารักประมาณนึง มีเรื่องที่เข้ากันได้คุยกันติดประมาณนึงก็คบกันแล้ว ไม่ใช่ว่าคบเพราะแค่ไม่อยากเหงาไม่อยากอยู่คนเดียวด้วยนะ ตอนที่คบคือคิดว่าชอบจริงๆนั่นแหละ พอคบไปจริงๆมันเป็นแค่ความหลงไง เอาเข้าจริงๆมีอะไรที่ยังไม่ตรงใจหลายอย่าง ยิ่งนานวันยิ่งพบว่าอีกคนมีทัศนคติที่เราไม่ชอบมากมาย บางทีหนักถึงขั้นว่ารังเกียจเลยก็มี หรือบางทีไม่ได้ถึงขั้นรังเกียจ แต่รู้สึกว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนที่เข้าใจเราได้อย่างแท้จริง แต่ก็ไม่กล้าบอกเลิก อาจจะเพราะรู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้ผิดอะไร หรืออาจจะเพราะไม่อยากต้องกลับไปโสดอีก คบมานานหลักปีแล้ว จะให้ไปโสดอีกคงเหงาๆเซ็งๆ ก็ลากดันทุรังคบกันต่อมา จนวันนึงมาเจอคนที่ใช่กว่า ใกล้เคียงกับแบบที่ตัวเองชอบมากกว่า ทีนี้ก็หวั่นไหวแล้ว

เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละ เราผ่านมาเยอะ หลังๆเลยบอกตัวเองว่าจริงๆเราไม่ได้กลัวกับการเป็นโสดนะ แต่เหมือนว่าคนเรามันเสพย์ติดอารมณ์ที่อยู่ในช่วงรักแรกหวานซึ้งกันมากกว่า เลยรู้สึกเหมือนการที่ได้มีคนมารักได้จีบกันมันสนุก ชีวิตมันแฮปปี้ เลยพร้อมที่จะกระโจนเข้าสู่สนามรักครั้งใหม่อย่างไม่ได้ยั้งคิดว่าเขาคือคนที่เราต้องการจริงๆหรือเปล่า