สวัสดีค่ะ ปกติเราจะเข้ามาอ่านพันทิปอย่างเดียว
แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเรา ทำให้เราสับสนแล้วก็กลุ้มใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี
เหมือนมีเรื่องที่อยากจะพูดเต็มไปหมด แต่ก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ กลัวว่าจะยิ่งทำให้แย่ลงไปอีก
เลยเข้ามาขอปรึกษาแล้วก็ถามความคิดเห็นของคนอื่นหน่อยน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ

เพื่อนเราคนนี้เป็นเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตค่ะ เป็นผู้หญิง อายุประมาณ 30 ปี เค้าเป็นคนต่างประเทศ
เรารู้จักกันคุยกันมาได้หลายปีแล้วล่ะค่ะ ค่อนข้างสนิทกัน เข้ากันได้ดีหลายเรื่อง ปกคิเค้าเป็นคนร่าเริงสดใส

เมื่อปลายปีที่แล้ว เค้ามีอาการป่วย เลยไปหาหมอแล้วก็พบว่าเป็นโรคเอ็มเอส (Multiple sclerosis) หรือ โรคปลอกประสาทอักเสบ
โรคนี้เมื่อเป็นแล้ว ผู้ป่วยจะมีอาการแตกต่างกันไป
กรณีของเพื่อนเรา ตาซ้ายเค้าจะมองเห็นไม่ชัด มีอาการชา แล้วไม่มีแรง
วิธีรักษาให้หายขาดยังไม่มี ได้แต่รักษาตามอาการที่เกิดขึ้น
ถ้าอาการดีขึ้นแล้วก็จะมีโอกาสกลับมาเป็นใหม่อีก เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ค่ะ
อาการของเค้าค่อนข้างมีผลกระทบกับในชีวิตประจำวันพอควร
ก่อนหน้านี้เค้าก็ไปรักษามาแล้ว ก็ดีขึ้น แต่ไม่นานก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก

จากที่เราสังเกตดู ครั้งนี้ดูเค้าจะเริ่มหมดกำลังใจจากการที่ต้องไปรักษาอาการป่วยซ้ำไปซ้ำมามากเลยค่ะ
เค้าเริ่มมีบ่นๆ ว่า ไม่รู้จะทำไปทำไมในเมื่อสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  
เพื่อนเราเรื่มมีอาการซึมเศร้า เริ่มแยกตัวออกจากสังคม
ต่อหน้าคนอื่นเค้าก็ทำตัวปกติ ร่าเริงยิ้มแย้ม บอกทุกคนว่า เค้าสบายดี ไม่มีปัญหาอะไร
แต่บางทีเค้าจะโพสต์สเตตัสหรือทวีตข้อความอย่างเช่น "ไม่อยากไปร.พ แล้ว อยากหนีไปไกลๆ"
หรือ "ขอพักสักหน่อยนะ รู้สึกไม่อยากคุยกับใครเลย"
พอมีคนถามเค้าจะตอบว่า ไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวล เค้าไม่เป็นไรมาก

เราเข้าใจความรู้สึกเค้าว่า เค้าไม่อยากให้ใครต้องมากังวลหรือหดหู่ไปด้วย
แล้วก็กังวล ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับตัวเอง
เรารู้สึกว่า เค้ากำลังอึดอัดใจมาก เหมือนกอดระเบิดเอาไว้
เราเองก็ไม่กล้าถามหรือเซ้าซี้เค้ามาก ไม่อยากให้เค้าต้องมาเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ตอนนี้อาการเค้าเป็นยังไงบ้าง

เมื่อคืนเค้าส่งข้อความมา แล้วก็เป็นไปตามที่เราคิด สิ่งที่เค้าซ่อนไว้มันลึกแล้วก็เจ็บปวดมากกว่าที่เห็น
เราอ่านแล้วถึงขึ้นกังวลมากเลยล่ะค่ะ ถึงจะเป็นแค่ตัวอักษร แต่มันเต็มไปด้วยอารมณ์สิ้นหวัง ดำมืด

เค้าบอกว่า มันคงเป็นเวรกรรมของเค้าที่เป็นแบบนี้ เค้าเกลียดตัวเองมาก
เค้ายกโทษให้ทุกคนได้ยกเว้นตัวเอง เค้าไม่น่ามีชีวิตอยู่เลย เค้าเกลียดที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
ไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่ใกล้ชิดกับทุกคน ตัวเค้าเองก็รู้สึกเหงาตลอดเวลา แต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้
เค้ารู้สึกสิ้นหวังมาก อยากจะเห็นแก่ตัวบ้าง แต่เค้าไม่ใช่เด็กแล้ว มันสายเกินไปแล้ว
เค้าเหนื่อยเหลือเกิน ที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายผลก็เหมือนเดิม
เค้าขอโทษที่หลบหน้าเพื่อนๆ เพราะไม่อยากให้ทุกคน ต้องมากังวลไปด้วย
อาการป่วยของเค้ากำลังทำลายตัวเค้าเองไปเรื่อยๆ เค้าโกรธเกลียดตัวเองมาก หงุดหงิดด้วย
ความรู้สึกของคนพิการคงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง แค่ทำงาน ทำเรื่องปกติที่คนทั่วไปทำได้ เค้าก็ทำไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย

เราไม่รู้จะพูดกับเค้ายังไงดีค่ะ จะให้กำลังใจเค้ายังไงดี มันเหมือนเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆ ตอนนี้เค้าดูอ่อนไหวมากๆ
เราคิดว่า มันง่ายมากที่จะบอกคนอื่นว่า "ขอให้หายไวๆ นะ" หรือ "อย่าเพิ่งท้อนะ สู้ๆ" เพราะเราไม่ได้เป็นอย่างเค้า
และเราก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เค้าอยากฟังเลย
มันยิ่งไปตอกย้ำให้เค้ารู้สึกกดดันกับอาการของตัวเองมากขึ้น
เค้าเคยเป็นคนที่แข็งแรงมาก่อน ทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ

เราอ่านข้อความเค้าแล้วเราร้องไห้ออกมาเลย เราคิดคำพูดที่จะบอกเค้าไม่ออกเลย จนถึงตอนนี้
เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงที่เห็นเพื่อนๆ คนอื่นใช้ชิวิตตามปกติ มีความสุขกัน เฮฮากันไปเรื่อย
ถ้าอยู่ใกล้ๆ กัน เราจะรีบไปหาเค้าแล้วก็กอดเค้าไว้ อยู่ข้างๆ กันโดยไม่ต้องพูดอะไร
แต่เพราะเราเป็นเพื่อนที่อยู่ทางไกล เราเลยทำได้แค่ส่งข้อความไปหาเค้า แล้วตอนนี้เราก็รู้สึกมืดบอดไปด้วยค่ะ

ขอโทษที่อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่พอเริ่มพิมพ์แล้วก็เหมือนตัวเองได้ระบายไปด้วยค่ะ
ขออภัยถ้าแท็กผิดพลาดนะคะ TT_TT