ขอนำ edit 3  ขึ้นต้นก่อนนะคะ

edit 3     ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็น  เพื่อสังคมที่ดีขึ้นนะคะ   จากความคิดเห็นที่หลากหลาย ดิฉันมีความคิดดังนี้ค่ะ

            - ตามเจตนารมณ์ของ กฎกระทรวง  ต้องการให้คนทุกคนทีความเสมอภาคในการดำรงชีวิต  โดยเฉพาะผู้ที่หย่อนความสามารถในการดูแลตัวเอง   ให้บุคคลเหล่านี้สามารถ  อยู่ในสังคมได้  ด้วยความเสมอภาค  (จึงรวมผู้พิการ  คนชราภาพ และผู้ทุพลภาพ ด้วย)

           -  ที่จอดรถสำหรับผู้พิการมีแค่ 1% ของที่จอดรถทั้งหมด  ซึ่งเป็นจำนวนที่น้อยมาก  แทบไม่มีนัยสำคัญสำหรับบุคคลทั่วไปเลย (ไม่มีที่ตรงนี้ก็ขับไปจอดที่อื่นได้)    แต่มีความหมายมากสำหรับผู้พิการ  คนชราภาพ  และผุ้ทุพลภาพ ที่ขับรถมาเอง  

เมื่อก่อนดิฉันเคยคิดว่าผู้พิการจะขับรถได้อย่างไร  แต่ในความจริงเเล้วผู้พิการบางอย่างสามารถขับรถได้เองค่ะ  และมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นในปัจจุบัน

ถ้าที่จอดรถสำหรับเขาไม่ว่าง  เขาจะลำบากขนาดไหน  ถึงแม้ว่าผู้ที่สามารถขับรถเองได้จะมีไม่มาก  แต่ถ้าเขาขับรถมาแล้วไม่มีที่จอดรถ  ซึ่งเป็นสิทธิ์ของเขา  แต่คนที่ไม่มีสิทธิ์ที่แท้จริงไปจอด   เราว่าเขาลำบากมากจริงๆนะคะ   สิทธิ์ของเขาเเต่เขาไม่ได้รับสิทธิ์   ดังนั้นพื้นที่เหล่านี้ควรสงวนไว้ให้ผู้ที่มีสิทธิ์จริงๆเถอะค่ะ  (ผู้พิการ ผู้ชราภาพ ผู้ทุพลภาพ  ที่ขับรถมาเอง)

          -  ผู้พิการ  คนชรา ผู้ทุพลภาพ  ที่มีผู้ดูแลมาด้วย  ควรได้รับสิทธิ์นี้ไหม   ถ้าดูตามเจตนารมณ์ของกฎกระทรวง และจำนวนที่จอดรถที่สงวนสิทธิ์ไว้ให้  เราคิดว่ามีจำนวนน้อยมาก กว่าที่จะให้ผู้พิการ คนชรา ทุพลภาพที่มีผู้ดูแลมาด้วย  มาจอดค่ะ   ไม่อย่างนั้นผู้พิการที่ขับรถมาคนเดียวไม่มีที่จอดแน่ๆ

แล้วจะทำอย่างไร  เพราะยังไงบุคคลเหล่านี้ก็ต้องการพื้นที่สำหรับรถเข็นเช่นกัน    
เราคิดว่าต้องหาทางออกร่วมกันค่ะ  ถ้าศูนย์การค้าใจดีพอ  อยากรบกวนขอพื้นที่พิเศษให้คนกลุ่มนี้ด้วย  จะเป็นพระคุณค่ะ อาจเป็นพื้นที่สำหรับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือพิเศษ ที่มีคนดูแลมาด้วยก็ได้ค่ะ (ประมาณที่จอดรถของเเม่เเละเด็กค่ะ)
ถ้าทางห้างไม่มีพื้นที่พอ  ก็อาจรบกวน คุณ รปภ  ให้ความช่วยเหลือบุคคลเหล่านี้ตามความสมควรก็ได้ค่ะ  ถ้าคุณยามมาช่วยเรายกรถเข็นให้ยายนี่เราจะซึ้งมากเลย  ไม่จำเป็นต้องให้เราจอดรถในที่จอดรถสำหรับผู้พิการเลยค่ะ  สงวนสิทธิ์ไว้ให้ผู้ที่มีสิทธิ์ที่แท้จริงดีกว่าค่ะ
            
ส่วนตัวเอง  ปกติแล้วเวลาพายายไปเที่ยวจะไปอย่างน้อย 3 คนค่ะ คือคนขับรถ ผุ้ดูแล  และคุณยาย  แล้วก็จะจอดรถส่งคุณยายและผู้ดูแลก่อน  ส่วนคนขับรถจะวนหาที่จอด  แล้วมารวมตัวกันอีกทีค่ะ   ก็เลยไม่ค่อยพบปัญหาเท่าไหร่  ยกเว้นบางครั้งที่ไป 2 คนกับยาย รู้สึกลำบาก แต่ก็ไม่เกินความสามารถที่จะดูเเลยายค่ะ  

ข้อความเดิม

สืบเนื่องจากจากกระทู้แนะนำ http://ppantip.com/topic/32318803

ดิฉันมองว่าปัญหาอีกอย่างที่เกิดขึ้นเนื่องจาก  เข้าใจคำนิยามว่าคนพิการแตกต่างกัน  

สำหรับตัวดิฉันเอง ประสบปัญหานี้เช่นกัน  เมื่อดิฉันขับรถไปกับ ผู้สูงอายุ อายุเกือบ 100 ปี   เพียงแค่ 2  คน   ท่านนั่ง wheel chair  แต่ยามไม่ให้ดิฉันจอดรถในที่จอดที่จอดรถผู้พิการ  เพราะดิฉันไม่ได้พิการ  และคุณยายของดิฉันก็ไม่ได้พิการ  เพียงแค่นั่ง wheel  chair   ดิฉันยอมรับสิ่งที่ยามบอกได้ค่ะ   ก็ขับรถวนหาที่จอดต่อไป   ซึ่งที่จอดรถปกติไม่มี  ก็ต้องจอดขวาง   สิ่งที่ดิฉันไม่ค่อยสะดวกก็คือการเข็นรถคุณยาย  เนื่องจากต้องเข็นรถในเลนที่คนขับรถยนต์ใช้   เพื่อเข้าศูนย์การค้า  จะเข็นรถคุณยายในทางเดินคนก็ไม่ได้  เพราะว่าท่างเดินแคบเกินกว่า wheel  chair ผ่านได้

ดิฉันสงสัยว่า  จะมีคนพิการจริงๆสักกี่คนที่ขับรถมาคนเดียว   เพราะความเป็นจริงเเล้ว  รถยนต์ในเมืองไทยแทบไม่เอื้ออำนวยต่อผู้พิการทางขาเลย  แล้วถ้าเปรียบเที่ยบระหว่างผู้พิการที่ยังแข็งเเรง  กับผู้สูงอายุที่ต้องนั่ง wheel chair  ดิฉันมองว่าผู้สูงอายุค่อนข้างลำบากในการช่วยเหลือตัวเองมากกว่า   การที่จอดรถส่งผู้สูงอายุปล่อยให้อยู่คนเดียว    แล้ววนรถหาที่จอดรถแล้วกลับมาหาผู้สูงอายุ  บางทีท่านก็กลัวที่จะอยู่คนเดียว
ก็ต้องจอดรถในที่จอดรถ  แล้วเข็นท่านไปด้วยกัน   บางทีที่จอดรถปกติก็ไม่ค่อยสะดวกในการนำ wheel chair ลงจากรถเลย

เพื่อความเท่าเทียมกัน  ผู้สูงอายุก็มีสิทธิ์ที่จะไปทำธุระที่ศูนย์การค้าไม่ใช่หรือคะ

ถ้าไปกัน 3 คน ดิฉันจะจอดรถส่งผู้สูงอายุ กับผู้ดูแลก่อน  แล้วขับรถวนหาที่จอดเองเสมอค่ะ  เพราะเข้าใจถึงความลำบากของผู้พิการดี (คุณยายดิฉันไม่ได้พิการ  แต่การช่วยเหลือตัวเองไม่แตกต่างจากผู้พิการเลย  บางทีด้อยกว่าด้วยซ้ำ)
  
ถ้าคำว่าผู้พิการหมายถึงผู้พิการจริงๆ  ไม่รวมถึงคนชราที่นั่ง wheel  chair    ดิฉันก็น้อมรับกับกติกาสากลนี้ค่ะ   แต่ถ้าหมายถึงคนชราที่นั่ง wheel chair ด้วย   แล้วทำไมคุณยามท่านนั้น (ที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง)  บอกดิฉันว่าที่จอดรถสำหรับคนพิการ ยายดิฉันก็ไม่พิการ  ถ้าดิฉันใจพิการดิฉันก็จอดเถอะ  
ตั้งแต่วันนั้น  ดิฉันไปไหนกับคุณยาย 2 คน ดิฉันไม่เคยใช้ที่จอดรถคนพิการเลย   แม้ว่าจะลำบากในการเข็นรถพอสมควร  

คำว่าดิฉันใจพิการก้องอยู่ในหูดิฉันเสมอ  

edit 1  ตามเจตนารมณ์ของ กฎกระทรวงนี้ (ตาม คห.9)  สรุปได้ว่า  ผู้พิการรวมถึงผู้ชราภาพที่มีปัญหาในการช่วยเหลือตัวเองด้วย  กฎกระทรวงนี้มีเพื่อความเสมอภาคของบุคคล  เป็นที่ชัดเจนว่าผู้ชราภาพได้รับสิทธิ์เทียบเท่าผู้พิการตามกฎกระทรวงนี้
         ปัญหาต่อมาคือ  ผู้ชราภาพที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้  ไม่น่าจะขับรถมาเองได้อยู่เเล้ว  
                              ส่วนผู้พิการอาจขับรถมาเองได้   ดังนั้นที่จิดรถสำหรับผู้พิการน่าจะสงวนสิทธิ์ไว้สำหรับผู้พิการที่ขับรถมาคนเดียว
                              
edit 2  ดิฉันคิดว่า  ประเด็นนี้เป็นประเด็นที่ควร discuss เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องตรงกันทีเดียวค่ะ
          บางคนเข้าใจว่าผู้พิการมาคนเดียวเท่านั้น   บางคนเข้าใจว่าผู้พิการนั่งมาในรถ  บางคนเข้าใจว่ารวมผู้ชราภาพด้วย
          ในกฎกระทรวงชัดเจนอยู่เเล้วว่าเพื่อผู้ชราภาพด้วย

          ประเด็นที่ควรนำมา discuss ต่อมาคือ ขับรถมาคนเดียว  หรือมีผู้ดูแลมาด้วย   เจตนารมณ์ของ กฎกระทรวงนี้คืออะไร  เพื่อที่ผู้ปฏิบัติ    
          จะได้ปฏิบัติถูกต้อง   ไม่เช่นนั้นอาจมีคลิปต่อว่าผู้ชราภาพที่มีผู้ดูแลมาด้วยก็ได้                                                                    
          หรือไม่เช่นนั้นเจ้าหน้าที่อาจโดนผู้ดูแลผู้ชราภาพต่อว่าก็ได้ว่าทำงานโดยไม่ใช้ common sense  
           ต่างคนต่างความคิดค่ะ   บางทีคนทำงาน  หรือผู้รับบริการเทาๆอย่างเราก็ลำบากใจ

          
ส่วนตัวเอง  ปกติแล้วเวลาพายายไปเที่ยวจะไปอย่างน้อย 3 คนค่ะ คือคนขับรถ ผุ้ดูแล  และคุณยาย  แล้วก็จะจอดรถส่งคุณยายและผู้ดูแลก่อน  ส่วนคนขับรถจะวนหาที่จอด  แล้วมารวมตัวกันอีกทีค่ะ   ก็เลยไม่ค่อยพบปัญหาเท่าไหร่  ยกเว้นบางครั้งที่ไป 2 คนกับยาย รู้สึกลำบาก แต่ก็ไม่เกินความสามารถที่จะดูเเลยายค่ะ  
ที่เคยรู้สึกว่าแย่ก็ตอนที่โดนยามว่าใจพิการน่ะค่ะ  คือเราไม่รู้จริงๆนี่นาว่าเราไม่มีสิทธิ์  เราแค่ถาม  ทำไมต้องว่าเราด้วย พูดกับเราดีๆก็ได้