ตั้งแต่จำความได้ดูหนังละครไทยมา 20 กว่าปี จำได้ว่าดูละครแนวเน้นความรุนแรงต่อผู้หญิงมาหลายเรื่องมากและคนดูส่วนใหญ่ซึ่งเป็นผู้หญิงเองก็มองว่าเป็นเรื่อง ธรรมดา เหลือเกินดูเป็นเรื่องของความบันเทิง ไม่ใช่แต่การข่มขืนหรือย่ำยีทางเพศแต่มีทั้งการเขียนบทที่ใช้คำพูดดูถูกความเป็นเพศแม่การกระทำรุนแรงตบตี จริงอยู่การข่มขืนกระทำอนาจารไม่ได้มาจากการดูหนังละครอย่างเดียวและนำไปลอกเลียนแต่มีผลทางด้านจิตใจและปลูกจิตสำนึกอย่างมากของคนในสังคม การที่หนังละครตอกย้ำสิ่งเหล่านี้บ่อยๆทำให้เราเกิดความเคยชินและเห็นเป็นเรื่องปกติที่กระทำกันทั่วไปหรือไม่ก็คิดแต่ว่า จะเอาอะไรก็แค่นิยาย  

เคยได้ยินผู้จัดผู้เขียนบทละครให้ส้มภาษณ์ว่าจำเป็นต้องมีฉากพวกนี้เพราะต้องการให้ผู้ชมเข้าใจเหตุและผลความเป็นไปของเนื้อเรื่องและตัวละครหรือจำเป็นต้องมีเพราะในบทประพันธ์เดิมเขาเขียนไว้อย่างนั้น ขอถามกลับว่าบทประพันธ์อื่นๆไม่มีให้สร้างกันแล้วหรือนวนิยายที่สร้างสรรค์สังคมเน้นเรื่องศิลธรรมต่อการการโกงกินสร้างสรรค์สถาบันครอบครัวทำไมไม่ค่อยทำกัน หรือว่าเพราะเรื่องเหล่านี้ จืดชืด ไปสำหรับสังคมไทยที่คนดูเองก็ต้องการสนองตัณหาอารมณ์ในใจตัวเองด้วยการดูละครแนวตบจูบข่มขืน อดสงสัยไม่ได้ว่าละครประเภท สวรรค์เบี่ยง จำเลยรัก และล่าสุด เสน่หาสัญญาแค้น ให้อะไรบ้างกับสังคมนอกจากยัดเยียดค่านิยมผิดๆการล้างแค้น ทำลายล้าง และแสดงให้เห็นว่าการข่มขืนดุด่าว่าร้ายกระทำได้โดย พระเอก ซึ่งในที่สุดก็ลงเอยกับนางเอกอย่าง happy ending  หนังละครต่างประเทศไม่เห็นต้องเน้นการข่มขืนปลุกปล้ำตบจูบด่าทอหรือตัวอิจฉาออกมากรี๊ดๆเหมือนคนเสียสติทำไมถึงยังขายได้และได้รับความนิยมไปทั่วโลก

น่าสลดใจอย่างยิ่งที่ละครเหล่านี้ได้รับ rating ดีทุกครั้งที่นำกลับมาลงจอ ทุกภาคส่วนของสังคมช่วยกันออกมาต่อต้านเชื่อว่าอีกหน่อยผู้จัดคงไม่กล้านำบทประพันธ์เหล่านี้ขึ้นมาสร้างอีก

ฟังคุณหมอวิเคาระห์เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดที่น่าสนใจหลายอย่าง
http://www.nationtv.tv/main/content/social/378415366/