เรื่องมันค่อนข้างยาวมาก เอาเป็นว่าผมจะเข้ามาเล่าต่ออีกเรื่อยๆนะครับ
ก่อนอื่นผมขอบอกก่อนเลยว่าผมเป็นมือใหม่เพิ่งหัดตั้งกระทู้ เรื่องที่ผมจะมาแบ่งปันนี้เป็นเรื่องสมัยผมเรียนอยู่มัธยมที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
หากมีการผิดพลาดอะไรผมขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
เรื่องมันมีอยู่ว่า... ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงเมื่อสมัยที่เพิ่งเข้าเรียน ม.4 ใหม่ๆ เธอเป็นเด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ส่วนผมเป็นเด็กเก่าตั้งแต่ ม.ต้น วันนั้นเป็นวันไหว้ครูของโรงเรียน เธอเป็นคนถือพานไหว้ครูของห้องเรียน ส่วนผมเป็นนักดนตรีที่คอยเล่นเพลงพระคุณที่สามในพิธี
หลังจากที่เธอไหว้ครูเสร็จเธอก็เดินผ่านหน้าผมไป วินาทีแรกที่เห็นเธอผมถึงกับตาค้างด้วยความน่ารักของเธอ ทุกวินาทีมันผ่านไปอย่างช้าๆ (ฟังดูเวอร์แต่ผมเห็นอย่างนั้นจริงๆ)
หลังจากจบพิธีเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้าน ผมก็ตัดสินใจว่าอยากจะรู้จักเธอคนนั้นแบบเงียบๆเพราะผมเป็นคนที่ขี้อายมาก แต่ด้วยความที่ผมไม่มีเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเธอเลย ผมจึงได้แต่นั่งหาเฟชบุ๊คของเธอจากเพื่อนๆของผมที่อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ (หลายคนคงสงสัยว่าทำไมไม่ถามเพื่อนของผมล่ะ เพราะว่าผมเป็นคนขี้อายเวลาจีบผู้หญิงผมจึงไม่กล้าถามใคร) ผมหาเฟชบุ๊คของเธอมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแต่ผมก็ไม่เห็นวี่แววอะไรเลย เพราะผมไม่รู้จักชื่อมีแต่เพียงหน้าตาเท่านั้นที่ผมรู้ ผมจึงล้มเลือกความตั้งใจไปในที่สุด
หลังจากนั้นก็เข้าสู่ช่วงปิดเทอมหนึ่งของชั้น ม.4 เหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับผม เมื่อผมได้ทำงานเป็นพนักงานเซเว่นแห่งหนึ่ง ผมรับหน้าที่เป็นแคลชเชียร์ในช่วงผลัดเช้า และแล้วในช่วงเช้าของวันหนึ่ง(มันออกจะสายๆสักหน่อย แต่ผมยังถือว่าเช้าอยู่) เธอคนนั้นก็ได้ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับแม่และพี่ชาย จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมอึ้งและเขินมากถึงขนาดอยากจะวิ่งไปหลบหลังร้าน แต่ด้วยว่าหน้าร้านมีผมอยู่คนเดียวผมจึงต้องทำนิ่งแล้วคิดเงินให้เธอไป ในใจผมก็คิดว่าเธออาจจะจำผมได้จากการที่เดินผ่านกันที่โรงเรียน (แต่ที่จริงแล้วเธอไม่ได้สนใจและจำผมไม่ได้เลย) นี่คือหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ผมประหลาดใจเพราะตั้งแต่ผมทำงานอยู่ที่สาขานี้ผมไม่เคยเจอเพื่อนโรงเรียนเดียวกันเลย แต่ทำไมถึงได้มาเจอเธอคนนี้ล่ะ?
หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน ผมนั่งเล่นเฟชบุ๊คอยู่ดีๆผมก็เห็นเฟชบุ๊คของเธอคนนั้นเด้งขึ้นมาในรายการคนที่คุณอาจรู้จัก โชคชะตาเล่นตลกอีกแล้วสินะ ทั้งๆที่ผมตั้งใจหาเท่าไรก็ไม่เจอแต่วันนี้ดันเจอแบบง่ายๆ ผมจึงตัดสินใจแอดเพื่อนเธอไป เธอรับแอดผมและก็โพสหน้าวอลของผมว่า"แต้ง ฟอ แอดค่ะ" ตอนนั้นหัวใจผมเต้นเร็วมากกกกกก ผมกับเธอได้ทำความรู้จักกันในวันสุดท้ายของเดือนตุลาคม นั่นเป็นวันแรกที่ผมได้รู้จักกับเธอ..
เอาไว้มาเล่าต่อนะครับ ตอนนี้ขอตัวนอนก่อนนะครับ (ขอให้มีคนเข้ามาอ่านเยอะๆด้วยเถ้อะะะะะะะ)
ประสบการณ์ความรัก ที่ทำให้ผมรู้ว่าเรื่องจริงมันยิ่งกว่านิยาย มีทั้งหวาน ขม อมเปรี้ยว
ก่อนอื่นผมขอบอกก่อนเลยว่าผมเป็นมือใหม่เพิ่งหัดตั้งกระทู้ เรื่องที่ผมจะมาแบ่งปันนี้เป็นเรื่องสมัยผมเรียนอยู่มัธยมที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
หากมีการผิดพลาดอะไรผมขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
เรื่องมันมีอยู่ว่า... ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงเมื่อสมัยที่เพิ่งเข้าเรียน ม.4 ใหม่ๆ เธอเป็นเด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ส่วนผมเป็นเด็กเก่าตั้งแต่ ม.ต้น วันนั้นเป็นวันไหว้ครูของโรงเรียน เธอเป็นคนถือพานไหว้ครูของห้องเรียน ส่วนผมเป็นนักดนตรีที่คอยเล่นเพลงพระคุณที่สามในพิธี
หลังจากที่เธอไหว้ครูเสร็จเธอก็เดินผ่านหน้าผมไป วินาทีแรกที่เห็นเธอผมถึงกับตาค้างด้วยความน่ารักของเธอ ทุกวินาทีมันผ่านไปอย่างช้าๆ (ฟังดูเวอร์แต่ผมเห็นอย่างนั้นจริงๆ)
หลังจากจบพิธีเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้าน ผมก็ตัดสินใจว่าอยากจะรู้จักเธอคนนั้นแบบเงียบๆเพราะผมเป็นคนที่ขี้อายมาก แต่ด้วยความที่ผมไม่มีเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเธอเลย ผมจึงได้แต่นั่งหาเฟชบุ๊คของเธอจากเพื่อนๆของผมที่อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ (หลายคนคงสงสัยว่าทำไมไม่ถามเพื่อนของผมล่ะ เพราะว่าผมเป็นคนขี้อายเวลาจีบผู้หญิงผมจึงไม่กล้าถามใคร) ผมหาเฟชบุ๊คของเธอมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแต่ผมก็ไม่เห็นวี่แววอะไรเลย เพราะผมไม่รู้จักชื่อมีแต่เพียงหน้าตาเท่านั้นที่ผมรู้ ผมจึงล้มเลือกความตั้งใจไปในที่สุด
หลังจากนั้นก็เข้าสู่ช่วงปิดเทอมหนึ่งของชั้น ม.4 เหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับผม เมื่อผมได้ทำงานเป็นพนักงานเซเว่นแห่งหนึ่ง ผมรับหน้าที่เป็นแคลชเชียร์ในช่วงผลัดเช้า และแล้วในช่วงเช้าของวันหนึ่ง(มันออกจะสายๆสักหน่อย แต่ผมยังถือว่าเช้าอยู่) เธอคนนั้นก็ได้ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับแม่และพี่ชาย จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมอึ้งและเขินมากถึงขนาดอยากจะวิ่งไปหลบหลังร้าน แต่ด้วยว่าหน้าร้านมีผมอยู่คนเดียวผมจึงต้องทำนิ่งแล้วคิดเงินให้เธอไป ในใจผมก็คิดว่าเธออาจจะจำผมได้จากการที่เดินผ่านกันที่โรงเรียน (แต่ที่จริงแล้วเธอไม่ได้สนใจและจำผมไม่ได้เลย) นี่คือหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ผมประหลาดใจเพราะตั้งแต่ผมทำงานอยู่ที่สาขานี้ผมไม่เคยเจอเพื่อนโรงเรียนเดียวกันเลย แต่ทำไมถึงได้มาเจอเธอคนนี้ล่ะ?
หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน ผมนั่งเล่นเฟชบุ๊คอยู่ดีๆผมก็เห็นเฟชบุ๊คของเธอคนนั้นเด้งขึ้นมาในรายการคนที่คุณอาจรู้จัก โชคชะตาเล่นตลกอีกแล้วสินะ ทั้งๆที่ผมตั้งใจหาเท่าไรก็ไม่เจอแต่วันนี้ดันเจอแบบง่ายๆ ผมจึงตัดสินใจแอดเพื่อนเธอไป เธอรับแอดผมและก็โพสหน้าวอลของผมว่า"แต้ง ฟอ แอดค่ะ" ตอนนั้นหัวใจผมเต้นเร็วมากกกกกก ผมกับเธอได้ทำความรู้จักกันในวันสุดท้ายของเดือนตุลาคม นั่นเป็นวันแรกที่ผมได้รู้จักกับเธอ..
เอาไว้มาเล่าต่อนะครับ ตอนนี้ขอตัวนอนก่อนนะครับ (ขอให้มีคนเข้ามาอ่านเยอะๆด้วยเถ้อะะะะะะะ)