ในชีวิต ไม่เคยมีอะไรส่งเสริมเลย ไม่เคยมีปาฏิหารย์ ไม่มีคำว่าโชคดี ดวงดีเลย เวลาจะทำอะไรทำจนเคยชินว่าคิดในแง่ลบไว้ก่อน มันเป็นตามที่คิดลบจริงๆ  ก่อนหน้านี้ไม่เคยเชื่อเรื่องดวงหรือโชคเลย คิดว่าคนอะไรจะโชคร้ายปานนั้น จนเราพยายามจนสุดความสามารถในการสอบอย่างนึงเรามั่นใจเราทำได้ดีคะแนนดีมากๆ มันยากมากๆที่จะทำได้ขนาดนี้ แต่มันก็มีอะไรเล็กๆน้อยๆมาฉุด มันฉุดเราจริงๆ เราไม่ใช่คนหัวกะทิ เป็นคนสมาธิสั้นด้วยซ้ำ รู้สึกเวลาอ่านหนังสือต้องพยายามกว่าคนอื่นๆหลายเท่า สมัยเรียนมักถูกมองเป็นเด็กหลังห้องคบเพื่อนห้องท้ายๆ คุณครูมักมองว่าเราไม่ดี ไม่มีโคต้าให้อะไรเลย แต่เราเรียนได้ดีในวิชาที่ชอบ พอได้เรียนกับอาจารย์ท่านนึงท่านไม่เคยทดสอบอะไรเลยตอนสอบ ผมก็คิดแล้วว่าเกรดออกมาแย่แน่ๆ ให้คะแนนตามจิตพิสัยละมั้งว่าตั้งใจเรียนรึป่าว แกไม่มีเวลาสอบเก็บคะแนนมั้ง ไม่มีสอบ จนได้เกรด 1 ปกติวิชาภาษาอังกฤษกับอาจารย์ท่านอื่นๆได้เกรด 4  สอบได้เกือบท๊อปของห้องตลอด จนผู้ปกครองไปถามอาจารย์ว่าปกติเด็กเรียนได้ดีวิชานี้ เด็กมีปัญหาอะไรรึป่าว อาจารย์ตอบกลับว่าไม่ F ก็ดีแค่ไหนแล้ว ... เรื่องมันแล้วก็แล้วกันไปผมไม่ติดใจอะไร ตั้งแต่นั้นมารู้สึก่าตัวเองต้องพยายามทำอะไรถ้าจะให้ได้ดีต้องพยายามมากๆ จนครั้งนี้รู้สึกท้อเลย เคยคิดเสมอว่ามันต้องมีอะไรที่เหมาะสม เห็นความสามารถของเราจริงๆ ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ ขนาดที่ว่าเราสอบแข่งขันได้คะแนนดีที่สุดจากคนหลายหมื่นคน เตรียมตัวอ่านหนังสือครึ่งปี 4-5 เดือน ยังมีอะไรมาฉุดเพียงเพราะมองเราไม่กี่นาที