ถ้าพูดถึงกรณีพนักงานรถไฟ อย่าว่าแต่รถไฟสายใต้เลย รถไฟสายอีสาน กทม.-อุบลฯ รถนอนที่เรานั่งกลับมาคนเดียว พนักงานยังหน้าม่อตั้งแต่เราเดินขึ้นรถ
ดูแลเราดีซะเหลือเกิน เดินไปเดินมาคุยกะเราอยู่นั่นแหละ จนเราไม่กล้าโผล่หัวออกจากที่นอน (เรานอนชั้นบนนะ) เช้าแล้วก็ไม่กล้าตื่น มุดตัวปิดม่านอยู่อย่างงั้น
ขึ้นรถสองทุ่ม ตามกำหนดถึงประมาณ6โมงเช้า แต่เลยเวลาแล้ว เราเลยโผล่หน้าออกมาดูว่าถึงไหน ปรากฎว่า โผล่หัวออกมาแปปเดียว
เจอพนักงานบอกว่า อ้าว กำลังจะมาปลุกพอดี เห็นหายเงียบไปเลย..
เอิ่ม.. พูดไม่ถูกเลยยิ้มๆ พอพนักงานคนนั้นเดินไป เราก็เลยลงมานั่งเก้าอี้ข้างล่าง เค้ายังเดินมานั่งคุยด้วย แถมขอเบอร์ไว้อีก บอกว่าเผื่อมาหาที่อุบล ว่างตั้งหลายชม.ไม่มีที่ไป! (ไม่ได้ให้นะ)
คือแบบ จะขอไปอยู่กะเรา.. จังหวะนั้นต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนอ่ะ
บอกเลยว่า ใช้บริการรถนอนครั้งนั้นครั้งเดียว ไม่คิดจะใช้อีกเลย กลัวมาก!! ช้ามาก!! กากมาก!! ข้าวแพงมาก!!

#ไว้อาลัยน้องแก้ม #น่าสงสารที่พลาดไปเจอกากเดนนรกแบบไอ้เกม