ขอระบายนะค่ะ เราไม่เข้าใจว่าเราไปรักคนแบบนี้ได้อย่างไร เราพยายามอดทนอดกลั้นกับทุกการกระทำของเขามามากเกินพอแล้ว หลายครั้งที่เราต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ แล้วตั้งคำถามกับตัวเองมากมายว่า เราทำอะไร ทำไมต้องไม่พอใจเราไปซะทุกเรื่อง เราดูเหมือนเป็นคนโง่ในสายตาเขามาก เรามาใช้ชีวิตอยู่กับเขา วาดฝันว่าจะต้องมีความสุขมากๆที่ได้มาอยู่กับคนที่เรารักแต่กลับตรงกันข้ามเลยค่ะ นับวันเขายิ่งดูถูกเรา ใช่อารมณ์กับเราทุกเรื่อง แล้วที่ผ่านก็บอกว่า เราไม่น่ามาอยู่กับเขาเลย เขารู้หงุดหงิดที่มีเราอยู่ด้วย ทุกวันเราจะหยิบจะจับอะไรในห้องก็ต้องคิดแล้วคิดอีก เราเคยหยิบของแล้ววางผิดที่เขาก็โมโห ต่อว่าเรา ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจ มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมาก ทั้งเรื่อง ตากผ้า รีดผ้า ทำความสะอาดในห้องเราก็เป็นคนทำ ส่วนเขาจะนั่งดูคอยจับผิดเราถ้าเราทำไม่ถูกไม่ได้ดั่งใจ เขาจะฮึดฮัด ถอนหายใจดังๆแล้วว่าเราไม่มีสมองคิดเหรอไง แล้วจะลงท้ายด้วย เค้าไม่ชอบนิสัยตัวเองเลย เราอึดอัดแทบจะระเบิดออกมาแล้ว เรารู้สึกไม่มีค่าสักนิดเลยเวลาที่อยู่กับเขา ทุกวันนี้เหมือนเราเป็นเด็กรับใช้ดีๆ ที่ต้องโดนเจ้านายที่จุกจิกดุ ทุกครั้งที่เขาใช้อารมณ์กับเรา เราจะพยายามอดทนไม่ต่อปากต่อคำ เขากลับบอกว่าเราหูหนวก ทำไม่ได้ยินที่เขาพูดหรอ เราพยายามลายครั้งที่จะใช้ความดีเอาชนะใจเขา ยอม และเชื่อฟัง พูดจาดีๆกับเขา แต่ความอดทนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกันค่ะ เรารู้ตัวค่ะว่าเราเป็นคนเซ่อๆ ไม่ทันคน แต่อยู่กับเขากลับรู้สึกว่า เราไม่มีอะไรดีหลงเหลืออยู่ในตัวเลย เหตุการณ์แบบนี้รึป่าวค่ะ ที่เรียกว่าเข้ากันไม่ได้ ถ้าวันนึงเขาไม่มีเรา เขาคงจะไม่ได้มานั่งถอนหายใจเสียงดังๆแล้วทำท่าทีไม่พอใจ คงไม่มีใครไปยุ่งกับสมบัติข้าวของของเขา เขาคงหมดรักเราแล้ว ก้พอกันแค่นี้ค่ะ ขนาดอยู่ด้วยกันแค่ระยะสั้นยังรู้สึกอกจะแตกตายอยู่แล้ว ถ้าอยู่ทั้งชีวิตเราคงเป็นบ้าคะ