การที่ทีมมหาอำนาจลูกหนังโลกอย่างบราซิลพ่ายแพ้เยอรมัน 7-1 ในฟุตบอลโลก แถมยังเป็นการแพ้ในบ้าน แพ้ในฐานะเจ้าภาพ และการพ่ายแพ้ต่อศักดิ์ศรี นั่นคือการทำลายความหวัง และความตั้งใจที่จะแสดงอำนาจและความยิ่งใหญ่ของฟุตบอลบราซิล ถ้าพูดกันตรงๆ ก็คือเป็นความอับอาย สร้างความเซ็งจิตอย่างหาที่สุดมิได้แก่ชาวบราซิล (เฟรนด์ในเฟสของผมที่เป็นคนบราซิลก็ยังบ่นว่ารับไม่ได้จริงๆ)

พอหันกลับมาดูทีมชาติไทย ทีมฟุตบอลเล็กๆ (หรืออาจจะโนเนมในบางประเทศ) ที่เคยแพ้เละเทะต่อทีมบราซิลในสกอร์ 7-0 ในการแข่งขันฟุตบอลคิงส์คัพ เมื่อปี พ.ศ.2543 หรือเมื่อ 14 ปีที่แล้ว ความรู้สึกของแฟนบอลไทยในวันนั้นกับแฟนบอลบราซิลในวันนี้มันต่างกันสิ้นเชิง เพราะการแพ้เละของทีมชาติไทย หลายๆ คนรู้ว่ามันเป็นไปตามคาด บางคนบอกว่าดีแล้วถือเป็นการหาประสบการณ์ ในขณะที่บางคนอาจจะบอกว่า "ตูนึกว่าจะเละไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ"

ซึ่งผมเชื่อว่าในวันนั้นไม่มีแฟนบอลไทยคนไหนเศร้าใจกับผลที่ออกมาอย่างแน่นอน