คือเรามีแฟนอายุต่างกันมากห่างกัน7ปีซึ่งตอนนี้เราอายุ24อยุ่ในช่วงของการทำงาน..แต่ก็ไม่ได้ดีมากอะไร..แต่แฟนเราต้องทำงานทุกวันมีออกต่างจังหวัดบ่อยมาก...และต้องไปต่างประเทศอีก3เดือนซึ่งเราก็เข้าใจว่าเค้าไปทำงาน..แต่ก่อนเราอยุ่ด้วยกันทุกวันก้อจะมีปัญหากันบ้าง ซึ่งจะเป็นเรื่องเวลาที่เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้ เราเลยคิดว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะเราอยุ่ด้วยกันทุกวัน เราเลยตัดสินใจย้ายออกมาเพื่อให้เค้ามีเวลาทำงาน และเราก็ทำงานซึ่งมันอาจจะคิดถึงเค้าน้อยลง..และอาจจะทำให้เค้าคิดถึงเรามากขึ้น..แต่ก้อเหมือนไม่เปนผลเพราะเค้ายังทำงานและไม่ค่อยติดต่อหาเรา..แต่เราก้อพยายามติดต่อเค้าตลอดมีทิ้งข้อความในกล่องข้อความบ้าง..smsบ้าง..โทหาบ้างแต่การโทรตุยกันก้อต้องคิดว่าเค้าทำงานอยุ่รึป่าว..หงุดหงิดเหนื่อยอะไรรึป่าวเพราะไม่อยากได้ยินเสียงเค้าเวลาที่เค้าอารมณ์ไม่ดี(พยายามหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน) คุยโทรศัพย์วันหนึงเฉลี่ยไม่เกิน4นาที ข้อความที่ทิ้งไว้ก้ออ่านแต่ไม่ค่อยตอบ บางครั้งก้อไม่ตอบเลย..บางข้อความที่ทิ้งไว้ก้อจะเปนข้อความที่ทั้งให้กำลังใจ บอกรัก และอวยพร ทุกข้อความเราจะบอกรักและจุฟเค้า แต่มาหลังๆเราเริ่มเครียดๆกับงาน เราก้อจะทิ้งข้อความเหมือนเชิงเหนื่อยๆและต้องการกำลังใจ เค้าอ่านแต่ก้อไม่ตอบอะไร ตอนนี้เราอยุ่กับพ่อกับแม่ซึ่งท่านก้อไม่เคยถามเราว่าเราเป็นอย่างไรบ้าง และเราเองก้อไม่ค่อยอยากบอกเพราะตัวท่านเองก้อเหนื่อยมากแล้วในแต่ละวันเราจึ่งเก็บความเครียดอะไรหลายๆอย่างไว้ บางทีเรารู้สึกเหมือนอยุ่ตัวคนเดียวมากๆ เราเคยคุยกับเพื่อนแต่เราเข้าใจว่าทุกคนก้อมีปัญหาเยอะกันอยุ่แล้ว เราก้อแค่เล่าบ้างในบ้างครั้ง เพื่อนจะบิอกเสมอว่าให้อดทนเค้าไม่มีเรื่องผู้หญิงก้อดีแค่ไหนแล้ว แต่เพื่อนก้อสงสารที่เรามีแฟนแต่เหมือนไม่มีอาจเปนเพราะเพื่อนเห็นว่าเรารักเค้ามากด้วยมั้ง บางครั้งรู้สึกอยากเงียบและเดินออกมาจากชีวิตเค้า..แต่แค่คิดว่าต้องเลิกกันมันก้อเจ็บ..ภาพความทรงจำดีๆที่เคยมีความสุขทถกครั้งที่อยุ่ด้วยกันเราจำได้ ภาพทุกอย่างจะตีขึ้นมาในหัวทำให้เรารุสึกว่าเราทนได้นะ..ทนเวลาที่ต้องเหงาเพื่อเราจะได้กลับมาเจอกันและเราก้อยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน..เค้าไม่ใช่แฟนคนแรกแต่เราอยากมีเค้าเปนคนสุดท้าย เพราะเราเหนื่อยที่ต้องมาเริ่มใหม่ และเราก้อรุสึกว่าผู้ชายที่ผ่านไปผ่านมาต่อให้หล่อแค่ไหนดูดีแค่ไหนเราก้อไม่ได้รุสึกอะไร..มันกลับทำให้เรารุสึกพอใจกับสิ่งที่เรามี ตอนนี้เรารุสึกว่าเรากับเค้าห่างกันมากเลย อยากคุยหับเค้าก้อกลัวเค้ารำคาญ เหมือนกลัวที่จะต้องเสัยเค้าไปเค้าไม่ใช่คนหล่อหน้าตาดีอะไร หน้าตาใช้ได้ ขี้เล่น เวลาอยุ่กับเค้า เค้าทำให้เรายิ้มได้ เค้าพอมีพอกิน มีความฝัน เค้าเปนคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตคนหนึงเลย ในสายตาเรา เพราะเค้าทำตามในสิ่งที่เค้ารักซึ่งเราก้อภูมิใจ แต่ในทุกความฝันมันเหมือนไม่มีเรารวมอยุ่ในนั้นเลย เค้าไปไหนไม่เคยบอก เราไม่รุว่าเราอยุ่ตรงไหนในชีวิตเค้า และตอนนี้เราเองก้อรุสึกสับสนมาก..ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

ขอโทษนะคะหากมีข้อความไหนที่เขียนผิด