ผมมองกลับกันกับ จขกท. คนละด้านเลยครับ ...


"ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราไปตลอดหรอก ยกเว้นพ่อแม่" ...


ต่อให้รักกันมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วคนเรามันก็มี "จุดอ่อนทางใจ" กันทุกคนแหละครับ ถ้าโดนจี้จุดเมื่อไร เป็นได้ทะเลาะกันเมื่อนั้น แถมยังมีเรื่องกาลเวลาอีก ที่ทำให้คนเราเปลี่ยนไป ทั้งสังขาร ทั้งจิตใจ ตอนหนุ่มสาวให้รักกันมากแค่ไหน พอเข้าสู่วัยทอง เมื่อฮอร์โมนเปลี่ยน เราจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเองครับ แล้วพอถึงตอนนั้น อะไรที่เคยบาดหมางกันแต่ทำเป็นเก็บๆไว้ไม่พูด มันก็จะมาประทุเอาตอนนั้น จะเริ่มจากการบ่น แล้วก็จะทะเลาะกันในที่สุด ขึ้นชื่อว่า "ความรัก" มันก็ไม่มั่นคงแล้วครับ มีแต่ความผูกพันธ์ ความห่วงใย ต่างหาก ที่อยู่ได้ยืนยาวกว่า ซึ่งไม่จำเป็นต้องมาคู่กับความรักเสมอไป เพียงแต่ความรักมันเป็นอารมณ์ที่ทำให้หลายๆอย่างดูสวยงามและทำให้เรายอมรับอะไรๆได้ง่ายขึ้นในบางครั้ง ...


แต่ก็เช่นกัน บางครั้งความรักก็ทำให้เราเจ็บปวด และไม่อยากยอมรับอะไรๆ หรือทำให้รู้สึกทุกอย่างมันยากเหลือเกิน ได้เหมือนกัน ...