ในการวิ่งของคู่รัก
โดยมีกติกาว่าคนทั้งคู่ต้องอยู่ติดกันไปตลอด

บางคนอุ้มคู่ของตัวเองขึ้นมาในอ้อมแขน พร้อมออกตัววิ่ง
หญิงสาวผู้โชคดียิ้ม พร้อมซบที่แผ่นอกนั้น

บางคนพาคู่ของเขาขึ้นมาบนหลัง
เธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่โชคดี รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นเป็นเครื่องยืนยัน

บางคนจับมือของกันและกันเอาไว้ และออกตัววิ่งไปพร้อมกัน

แต่เขากลับนั่งลงอย่างช้า ๆ โดยมีคู่ของตัวเองยืนมองอย่างสงสัย
เขาหยิบผ้าชิ้นเล็กขึ้นมาพันรอบขาของตัวเองและขาของเธอ

"เราน่าจะมาฝึกกันก่อน" เขาพูด

หลังจากนั้น เขาและเธอใช้เวลาอยู่พักหนึ่งเพื่อฝึกฝน

ตอนเริ่มแรก ไม่เขาก็เธอต่างสะดุดล้ม เธอถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย
เพราะไม่ว่าเขาหรือเธอจะเป็นคนเริ่มสะดุดก่อน อีกคนก็จะล้มไปด้วยเช่นกัน

ผ่านไปพักหนึ่ง เขาและเธอ เริ่มรู้จังหวะกันมากขึ้น

ชิด เขาก้าวขาซ้าย และเธอก้าวขาขวา
ห่าง เขาก้าวขาขวา และเธอก้าวขาซ้าย

พวกเขาเดินได้แล้ว โดยไม่สะดุดล้ม

"จะไปเลยไหม เราน่าจะพร้อมแล้ว" เธอพูด
"เราเดินได้ แต่ยังไม่พร้อมจะวิ่ง" เขาตอบ

พวกเขาตัดสินใจออกเดินจากจุดสตาร์ทนับจากนั้น
โดยไร้วี่แววของคู่รักคู่อื่น ๆ

หญิงสาวถอนหายใจ แล้วลอบมองชายที่เธอเดินมาด้วย
เขายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

ด้วยสีหน้าสบายใจไม่ต่างจากตอนที่เขานั่งลงเพื่อพันขาของเธอกับเขาไว้ด้วยกัน

"เรายังไม่พร้อมจะวิ่ง" เขาหันมาพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
เธอหันกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน และเดินต่อไปเรื่อย ๆ


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ที่ปลายทางของการวิ่งนี้ มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเส้นชัย
วันหนึ่งเธออาจจะรู้ว่าตัวเองก็เป็นหญิงสาวผู้โชคดีเช่นกัน
เพราะสิ่งสำคัญนั้นไม่ได้อยู่ที่ออกตัวให้เร็วที่สุด สบายที่สุด หรือดูดีที่สุด
แต่อยู่ที่การที่คนสองคนจะเดินเคียงข้างกันไปได้ไกลที่สุด และนานที่สุดต่างหาก