คือ..ไม่รู้จะเริ่มยังไง ปกติไม่เคยมาตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ เริ่มเลยละกัน
ย้อนไปเกือบ7-8ปีก่อน เราชอบผู้ชายคนนึงมาก แบบว่ามากๆเลย ก็แสดงออกให้รู้แต่พองาม
ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย แต่ท่าทางตอนนั้นเหมือนเค้าจะชอบเรา แต่ไม่พูด
จนต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง ผู้ชายคนนี้ก็ยังอยู่ในใจเราเสมอนะคะ
อยู่ลึกมากๆ เราไม่อยากใส่ใจอยากลืมประมาณนั้น

เค้ามีเฟซเรานะคะคือก็รู้ความเคลื่อนไหวกันแต่ไม่ค่อยคุย
เราเลือกจะไม่ฟอลโล่ ไม่กดดู ส่วนมากจะเป็นเค้ามาทัก
เมื่อไม่นานมีเหตุที่ทำให้ได้คุยกัน จนได้พูดเปิดใจถึงเรื่องเก่าที่ผ่านมา
สรุปตอนนั้นเค้าก็ชอบเรา แต่ติดตรงที่คุยๆกับคนนึงอยู่ซึ่งเค้าไม่สบายใจถ้าคุยกับเรา

ตอนนี้ปัญหาคือพอคุยกันทุกวัน มันชิน มันติด มันขาดไม่ได้
แต่เราแต่งงานไปแล้วเมื่อปีก่อน กับสามีเราคบกันไม่กี่เดือนเค้าขอเราแต่งงาน
เราก็ตกลง ในตอนนั้นก็รักสามีแล้วนะคะ แต่คนนี้คืออยู่ในใจลึกมาก
แบบว่าถ้าไม่มีอะไรมาสะกิดก็ไม่ออกมาก

ในส่วนของเรามันมีความรู้สึกที่มากมาย
เพราะเหมือนกับว่าเราชอบเค้ามาก รอเค้ามาเป็นเกือบสิบปี
สุดท้ายเรามาอยู่ต่างประเทศและเลือกจะเฉยๆกับเค้าไปดีกว่า

ตอนนี้ก็รู้สึกว่าผิด ผิดมาก ไม่อยากเป็นแบบนี้ ที่ทำได้คือควรจะเป็นพี่น้อง
เวลาคุยกันแชทกันก็ทั่วไป แต่หมือนความรู้สึกมันรู้คือชอบกัน

เราอาจจะเล่าดูวนไปมา เพราะเรายังมึนกับเรื่องราวของตัวเอง
ถ้าเราได้คบเค้ามาแล้วแต่แรกและสุดท้ายเลิกกัน มันคงไม่เป็นแบบนี้
อันนี้เรารู้สึกแบบ...เรารอมาตั้งนาน ทำไมมาบอกตอนนี้ กลับมาตอนนี้ รอมาแทบตาย ประมาณนั้นค่ะ

แล้วคือเรามีแพลนจะไปเที่ยวไทย เราคิดอยู่ว่าควรจะเจอกันมั้ย
เราาจจะเจอกันแล้วรู้สึกได้ว่าจริงๆพี่น้องกันมากกว่า เพราะไม่เจอเกือบสิบปี
บางทีที่แชทกันอาจจะรู้สึก คิดกันไปเอง

หรือ...

ไม่เจอดีเพราะเป็นความสัมพันธ์อันตราย
เค้าเคยบอกเราว่า "เรามันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เป็นกันได้แค่นี้จริงๆ"
"ไม่อยากทำแบบนี้ มันผิดทั้งศีล ทั้งธรรม ทั้งกฎหมาย ผิดทุกอย่าง"
แต่สุดท้ายก็กู่ความรู้สึกกันไม่กลับ

ใครอยากต่อว่าเราก็ไม่เป็นไรนะคะ เราแค่สับสน
ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่คืออะไร มันเหมือนมีความสุขกับการนั่งอ่านข้อความที่คุยซ้ำไปซ้ำมา

เราควรไปเจอดีมั้ยเพื่อรู้ดำรู้แดงไปว่าจริงๆเราเป็นแค่เพื่อนพี่น้อง
นอกนั้นที่แชทคือมโนไปเองว่ายังรักยังชอบ

สับสนมาก..