สองปีก่อน ตอนไปกินข้าวที่นิมมาน ร้านเพื่อนเพิ่งเปิดเลยแบบไปช่วยอุดหนุนเค้า

ระหว่างนั่งคุยกะแก๊งค์อยู่ มีนีนางหนึ่งเดินเข้ามานั่งโต๊ะถัดไปสองสามโต๊ะ

คือตอนเดินเข้ามา ออร่าเจิดจรัสมาก หน้าสวย ขายาว เอวโค้ง อู๊ยยยยย

หันไปสะกิดเพื่อน บอกเธอๆ ดูคนนั้นสิ ซ๊วยสวยเนอะ

เพื่อนหันมาตบกลาล

เค้าเป็นนางแบบ..ชื่อ.. ที่เป็นแฟนกับดารา..ชื่อ..ไง

แป่ว.... แต่ไม่อายนะ ก็ไม่รู้จริงๆนิ ไม่ค่อยได้ดูโทรทัศน์อ่ะ อยู่แต่บ้านนอก

==========================

อีกที ปีที่แล้ว ตอนเดินอยู่ลันดั้น (London แบบกระแดะ)

คือจะไปจิบชากินขนมตอนบ่ายที่ tea room สวยๆเก๋ๆ แล้วแบบ คนมุงร้านเยอะมาก

เราก็ไม่ไรนะ เพราะร้านนี้ดัง ปรกติคิวยาวอยู่ละ

มองหาท้ายแถวจะต่อคิว แต่แบบ คนออกแนวมุงอ่ะ ไม่มีระเบียบ หาคิวไม่เจอ เบียดเสียด

มีผู้ชายคนนึง เดินแหวกคนออกมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

ใส่เสื้อกั๊กดำเชิ้ตขาว ดูคล้ายๆเครื่องแบบของร้าน เลยทักนางไปว่า คิวอยู่ไหนคะ

เหมือนนางไม่ได้ยินนะ เดินลิ่วๆไปขึ้นรถ

เราก็แบบ อ่าว... เกือบวีนละนะ พนักงานรีบไปไหนวะ ร้านออกคนแน่น

เพื่อนหันมาตบหัวอีกที บอกเมิงดูนั่น บิลบอร์ดใหญ่มาก

มีหนังหน้าของบริกรหนุ่มนางนั้น นัยว่าเป็นดาราซีรีส์ไรสักอย่างอ่ะ

อ่าว... งวดนี้อายละ เพราะไม่ดูตาม้าตาเรือ เกือบโดนติ่งตบ

ไม่รู้เค้ามาทำไรกัน แต่ย้ายร้านละ กลัวคนจำหน้าได้

บ่นในใจ... ทำไมต้องแต่งตัวเหมือนบ๋อยด้วย!!!

=============================

เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องของเพื่อน

หลายปีมาละแหละ ตอนเพิ่งเรียนจบจากอังกริดกลับไปไทยใหม่ๆ

นางนั่งกินกาแฟร้านเฟรนไชส์ราคาแพงอยู่ที่เซ็นทั่นเวิล

มีชายหนุ่มหน้าตาดี กรามคม กล้ามแน่น ผิวเข้ม เข้ามาชวนคุย

นางแบบว่า... เดี๊ยนสเป๊กขาวตี๋อ่ะค่ะ เลยเมินชาย

เฉลย ชายผู้โชคร้าย ชื่อวินัย ไกรบุตร ... ค่ะ!!!!

จบละ

ไม่มีไร ... เล่าให้ฟังเฉยๆ