once upon a time ...
ยุคสมัยพระเจ้าสามหัม ผู้ครองเมืองวิปลาสนคร
พระเจ้าสามหัมมีอาการคันเคืองพระเนตรเหตุเพราะไปแอบดูหมาผสมพันธุ์กัน
เมื่อคันก็ขยี้ตา ขยี้มาก ๆ เข้าตาก็แดง เจ็บพระเนตรอย่างแรง
แต่ด้วยสมัยนั้นการแพทย์ยังไม่เจริญ เลยไม่รู้สาเหตุว่าตาแดงพระเนตรเจ็บนั้นเพราะอะไร
พระเจ้าสามหัมเลยเรียกเหล่าเสนาอำมาตย์น้อยใหญ่มาประชุมกันพร้อมหน้า เพื่อถามหาสาเหตุ ต้องมีใครรู้สักคนล่ะน่า
คนเจ็บตา อารมณ์ย่อมไม่ดี ปกติก็พูดจาเสียงดังโผงผางมะนาวไม่มีน้ำอยู่แล้ว
มาตอนนี้ พระเจ้าสามหัมเลยยิ่งพูดเสียงดังกว่าปกติ เล่นเอาเหล่าเสนาอำมาตย์นั่งก้มหน้าตัวสั่นกันไปหมด
พระเจ้าสามหัมถามมหาอำมาตย์ใหญ่ว่า เฮ้ย มหาอำมาตย์ รู้ไหมว่าตาข้าเป็นอะไร
มหาอำมาตย์ ด้วยความเคยชินแต่เรื่องแผล่บๆ และเห็นพระเจ้าสามหัมอารมณ์บ่จอย
เลยตอบหวังเอาใจว่า ตาพระองค์แดงเหมือนทับทิมจากสวรรค์ชั้นฟ้าพระเจ้าข้า
พระเจ้าสามหัมทรงกริ้วมาก เพราะเห็นว่าโกหก แม้จะแผล่บ ๆ แต่มาผิดที่ผิดเวลา แบบนี้ต้องโดน
เลยมีพระบัญชาเสียงดังลั่นสนั่นสี่เสา เอ๊ย สนั่นท้องพระโรงว่า ไอ้นี่มันแหล เอามันไปเข้าคุกเจ็ดวัน ลดตำแหน่งเป็นแค่ยาม
แล้วพระเจ้าสามหัมก็หันไปถามอัครเสนาบดีว่า อัครเสนาล่ะ รู้ไหม ตาข้าแดงเป็นอะไร
อัครเสนาบดี เห็นมหาอำมาตย์กลายเป็นยามไปต่อหน้า เลยไม่รู้จะตอบไง
จะตอบตามจริงก็ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะทั้งชีวิตเคยแต่เลีย คำว่าตรงไปตรงมาไม่มีในพจนานุกรมความคิด
เลยเผลอพลั้งปากตอบออกไปว่า พระเจ้าข้า ตาของพระองค์ทรงแดงแสงเรื่อดุจดั่งพระอาทิตย์เปล่งแสงแจ้งรุ่งให้บ้านเมืองพระเจ้าข้า
ได้ฟังดังนั้น ยิ่งทำให้พระเจ้าสามหัมโมโหโกรธาเป็นยิ่งนัก อะไรวะ หาที่ตอบตรง ๆ ไม่มีรึไง
จึงตรัสว่า เฮ้ย ไอ้นี่โกหกอีกคน เอามันไปเข้าคุกสิบวัน แล้วลดตำแหน่งมันเป็นภารโรง
แสบตาก็แสบ หันไปหันมา หันไปเห็นไอ้เสนาน้อยหมอบอยู่หลังสุด คิดว่าไอ้นี่อาจรู้
เลยร้องถามว่า ไอ้เสนา เมิงรู้ไหมว่าตากูแดงเป็นอะไร
เสนาน้อยแทนที่จะกลัวตัวสั่น กลับตะโกนตอบอย่างซื่อ ๆ ว่า
ตาพระองค์เป็นอะไรข้าไม่รู้ รู้แต่ว่าตาพระองค์แดงเหมือนรูขี้ของข้าเวลากินพริกมาก ๆ พระเจ้าข้า
สิ้นเสียงไอ้เสนาน้อย ทั้งท้องพระโรงเงียบกริบ คิดกันหมดว่า ตายเจ็ดชั่วคอดแน่ไอ้เสนาน้อยเอ๋ย บังอาจนัก
เงียบไปสามอึดใจ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะกร๊ากกกกกกกกก จากพระเจ้าสามหัม
พร้อมทรงส่งพระสุรเสียงอันดังว่า เฮ้ย ไอ้เสนาน้อยคนนี้มันพูดความจริง พูดซื่อ คนอย่างนี้บ้านเมืองต้องการ
แต่งตั้งให้มันเป็นมหาอำมาตย์ควบอัครเสนาบดีเด๋วนี้....
จบ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้*** ก้อม ภาษาอีสาน แปลว่า short นิทานก้อม ก็คือ short short story นั่นแหละครับ
ส่วนใหญ่จะมีเนื้อหาไปทางตลกขบขันเฮฮา หนักไปทาง dirty joke
คนอีสาน จะมีกุศโลบายไม่ให้เด็กดื้อในทางไม่เหมาะ ด้วยการหลอกเด็กว่า เห็นหมาผสมกันแล้วอย่าดู จะทำให้เป็นโรคตาแดง
ใครเป็นโรคตาแดงนี่ จะโดนเพื่อน ๆ แซวทันทีว่า ไปแอบดูหมาเมคเลิฟมา
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า คิดถึง อ.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล จังเลยครับ
คนอย่างอาจารย์ไม่เหมาะกับวิปลาสนคร
ด้วยคารวะครับอาจารย์
(ทู้วันหยุด) นิทานก้อม
once upon a time ...
ยุคสมัยพระเจ้าสามหัม ผู้ครองเมืองวิปลาสนคร
พระเจ้าสามหัมมีอาการคันเคืองพระเนตรเหตุเพราะไปแอบดูหมาผสมพันธุ์กัน
เมื่อคันก็ขยี้ตา ขยี้มาก ๆ เข้าตาก็แดง เจ็บพระเนตรอย่างแรง
แต่ด้วยสมัยนั้นการแพทย์ยังไม่เจริญ เลยไม่รู้สาเหตุว่าตาแดงพระเนตรเจ็บนั้นเพราะอะไร
พระเจ้าสามหัมเลยเรียกเหล่าเสนาอำมาตย์น้อยใหญ่มาประชุมกันพร้อมหน้า เพื่อถามหาสาเหตุ ต้องมีใครรู้สักคนล่ะน่า
คนเจ็บตา อารมณ์ย่อมไม่ดี ปกติก็พูดจาเสียงดังโผงผางมะนาวไม่มีน้ำอยู่แล้ว
มาตอนนี้ พระเจ้าสามหัมเลยยิ่งพูดเสียงดังกว่าปกติ เล่นเอาเหล่าเสนาอำมาตย์นั่งก้มหน้าตัวสั่นกันไปหมด
พระเจ้าสามหัมถามมหาอำมาตย์ใหญ่ว่า เฮ้ย มหาอำมาตย์ รู้ไหมว่าตาข้าเป็นอะไร
มหาอำมาตย์ ด้วยความเคยชินแต่เรื่องแผล่บๆ และเห็นพระเจ้าสามหัมอารมณ์บ่จอย
เลยตอบหวังเอาใจว่า ตาพระองค์แดงเหมือนทับทิมจากสวรรค์ชั้นฟ้าพระเจ้าข้า
พระเจ้าสามหัมทรงกริ้วมาก เพราะเห็นว่าโกหก แม้จะแผล่บ ๆ แต่มาผิดที่ผิดเวลา แบบนี้ต้องโดน
เลยมีพระบัญชาเสียงดังลั่นสนั่นสี่เสา เอ๊ย สนั่นท้องพระโรงว่า ไอ้นี่มันแหล เอามันไปเข้าคุกเจ็ดวัน ลดตำแหน่งเป็นแค่ยาม
แล้วพระเจ้าสามหัมก็หันไปถามอัครเสนาบดีว่า อัครเสนาล่ะ รู้ไหม ตาข้าแดงเป็นอะไร
อัครเสนาบดี เห็นมหาอำมาตย์กลายเป็นยามไปต่อหน้า เลยไม่รู้จะตอบไง
จะตอบตามจริงก็ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะทั้งชีวิตเคยแต่เลีย คำว่าตรงไปตรงมาไม่มีในพจนานุกรมความคิด
เลยเผลอพลั้งปากตอบออกไปว่า พระเจ้าข้า ตาของพระองค์ทรงแดงแสงเรื่อดุจดั่งพระอาทิตย์เปล่งแสงแจ้งรุ่งให้บ้านเมืองพระเจ้าข้า
ได้ฟังดังนั้น ยิ่งทำให้พระเจ้าสามหัมโมโหโกรธาเป็นยิ่งนัก อะไรวะ หาที่ตอบตรง ๆ ไม่มีรึไง
จึงตรัสว่า เฮ้ย ไอ้นี่โกหกอีกคน เอามันไปเข้าคุกสิบวัน แล้วลดตำแหน่งมันเป็นภารโรง
แสบตาก็แสบ หันไปหันมา หันไปเห็นไอ้เสนาน้อยหมอบอยู่หลังสุด คิดว่าไอ้นี่อาจรู้
เลยร้องถามว่า ไอ้เสนา เมิงรู้ไหมว่าตากูแดงเป็นอะไร
เสนาน้อยแทนที่จะกลัวตัวสั่น กลับตะโกนตอบอย่างซื่อ ๆ ว่า
ตาพระองค์เป็นอะไรข้าไม่รู้ รู้แต่ว่าตาพระองค์แดงเหมือนรูขี้ของข้าเวลากินพริกมาก ๆ พระเจ้าข้า
สิ้นเสียงไอ้เสนาน้อย ทั้งท้องพระโรงเงียบกริบ คิดกันหมดว่า ตายเจ็ดชั่วคอดแน่ไอ้เสนาน้อยเอ๋ย บังอาจนัก
เงียบไปสามอึดใจ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะกร๊ากกกกกกกกก จากพระเจ้าสามหัม
พร้อมทรงส่งพระสุรเสียงอันดังว่า เฮ้ย ไอ้เสนาน้อยคนนี้มันพูดความจริง พูดซื่อ คนอย่างนี้บ้านเมืองต้องการ
แต่งตั้งให้มันเป็นมหาอำมาตย์ควบอัครเสนาบดีเด๋วนี้....
จบ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า คิดถึง อ.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล จังเลยครับ
คนอย่างอาจารย์ไม่เหมาะกับวิปลาสนคร
ด้วยคารวะครับอาจารย์