สวัสดีค่าาาาาาาาาา♥


ขอเปิดด้วยภาพที่มุ้งมิ้งและน่ารักที่สุดในสามโลก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด โคฮาตัวเล็กกกกกกกกกกก โคเมย์โมเอ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้อ้ (ส่วนคนข้างหลังโคเมย์นั่นเป็นผู้ติดตามของโคเมย์ค่ะ ที่หมวกเป็นเขากวางหรือไรสักอย่างนี่แหละค่ะ) อ๊ายยยยยยยยยย อยากเลี้ยงเด็กกกกกก >//<

อะ มาเข้าเรื่องดีกว่า ตอนที่แล้ว(230) เอาสปอยมาลงปราศจากคำแปลเป็นอะไรที่มั่วซั่วมาก คือตอนหลังโซโลมอนไม่ได้มีพฤติกรรมเปลี่ยนไปค่ะ นางแค่สลบ... (แต่ตอนนี้ก็ยังไม่แน่แฮะ -.-) ตอนนี้มีแปลออกมาจากทัมเบลอแล้วค่ะ แต่จะขอสปอยแค่คร่าวๆพอนะคะ ^^ ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ ><






[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เปิดมาหน้าแรก...
โซโลมอนก็ตื่นขึ้นจากการหมดสติจากตอนที่แล้ว...ที่ปะทะกับปู่เดวิดซึ่งหลับไปถึงสองวันเต็มๆ

คนอื่นๆที่ยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างโซโลมอนกับปู่เดวิด ได้บอกโซโลมอนว่าปู่เดวิดและเดอะกรุ๊ปได้ตายแล้ว โซโลมอนจึงถามถึงพวกนักเวทย์(ในฝ่ายตน)คนอื่นๆว่าเป็นไงกันบ้าง...

หน้าที่สอง พวกต่างสายพันธุ์กลับมีอิสระที่ไม่ได้อยู่ในบาเรียอีก ดูชีวิตดีมีความสุข ซึ่งแตกต่างจากเหล่าจอมเวทย์ที่สูญเสียพวกพ้อง ครอบครัว และคนรัก...'ที่เราต่อสู้กันจนถึงทุกวันนี้เพื่ออะไร?' 'ถ้ารู้ว่าครอบครัวเราจะตายเร็วกว่านี้ สู้อย่าสู้ให้พวกต่างสายพันธุ์เลยจะดีกว่า' แม้จะมีคนห้ามปรามว่าคิดให้หยุดคิดแบบนั้น แต่ทุกคนก็สิ้นหวังเหมือนกันหมดอยู่ดี

หน้าต่อๆมา อูโกะก็ได้แต่เก็บตัวอยู่คนเดียว เนื่องจากสำนึกผิดกับที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลือพวกพ้องได้ทันเวลา เพียงเพราะความลังเลที่ไม่รีบตัดสินใจของตัวเอง 'ถ้าฉันตัดสินใจได้เร็วกว่านี้ ทุกคนก็ไม่ต้องมาตาย...!'

และโซโลมอนก็เข้ามาในห้องที่พวกจอมเวทย์พร้อมกับกล่าวคำขอโทษ

อิสนานทำท่าเหมือนจะโกรธโซโลมอน แม้ตัวเขารู้ดีว่าไม่ใช่ความผิดโซโลมอน แต่เป็นเพราะพวกคริสตจักรที่ใช้พวกพ้องที่ตายเป็นเครื่องเซ่นบูชายันอย่างไร้เหตุผล ว่าทำไมเซตต้าและทุกคนต้องตาย?!

โซโลมอนกลับตอบว่า 'การสังเวยของพวกเขามีความหมาย' ทุกคนสงสัยกับสิ่งที่โซโลมอนได้พูดออกมา

โซโลมอนอธิบายหลังจากที่ปู่เดวิดตายได้พูดว่า'มันคือกระแสแห่งโชคชะตา ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งปวงล้วนถูกกำหนดไว้แล้ว' ไม่ว่าทุกการกระทำ การแสดงออก อิริยาบถต่างๆที่พวกเขาทุกคนแม้แต่โซโลมอนทำนั้นก็เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาเช่นกัน นั่นก็คือตอนที่พวกโซโลมอนติดอยู่ในบาเรียที่โบสถ์ ในการดำเนินการที่จำเป็นต้องใช้เวทมนต์จำนวนมหาศาล โซโลมอนบอกกับทุกคนว่าจะหามวลเวทย์เหล่านั้นเพื่อคืนให้กับทุกคน

ชีบาบอกว่าเราได้ตามหาสถานที่นั้นแล้ว ก็ยังไม่เจอไอเวทยมนต์ที่ว่านั่นเลย โซโลมอนบอกให้กลับไปห้องที่โบสถ์ปู่เดวิดอีกครั้ง ฟาลันที่ยังซึมเสร้าอยู่นั้นไม่อยากไปที่ห้องนั้นอีกเลย วาฮิดบอกว่าห้องนั้นไม่มีอะไรหรอก แต่โซโลมอนกับบอกว่ามี นั่นคือมิติอีกมิติหนึ่ง(เรียกว่าไรค่อยว่ากันเนาะ)ที่มีไม้เท้าปู่เดวิดเป็นกุญแจไขสู่ห้องนั้น

และโซโลมอนก็เปิดประตูมิติ!!

ในขณะที่เดินทางไปอีกมิติหนึ่ง ผู้ร่วมทางมี โซโลมอน อูโกะ ชีบา และ อัลบา ทุกคนก็ได้เห็นจุดหมายปลายทางนั่นคือ 'อิลลา'

และ...มีคนๆนึงที่เกิดปฏิกิริยาเมื่อเห็นอิลลา


'ในที่สุดเราก็ได้พบกัน.......ท่านพ่อ' - อัลบา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้...ชัดเลยข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

อิลลาที่ว่านั้นจริงๆก็คือ'ลูฟ'

โซโลมอน: นายพาฉันมาที่แห่งนี้...กำลังวางแผนให้ฉันทำอะไรกันแน่? เดวิด!




**จบปึ้ง!!**

Side text: เป้าหมายที่แท้จริงของเดวิดคืออะไร?








หลังจากอ่าน/สปอยจบ
-สมองสั่งให้ไม่เชื่อ แต่ใจมันเชื่อไปแล้วว่า...[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อัลบาคือป้าเกียใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย
-คนแปลลืมแปลหน้านึง ไว้ค่อยรออ่านเต็มๆแล้วกันเนาะ ><