ขอแนะนำตัวก่อนนะคะว่าเราเพิ่งหันเข้ามาตั้งใจฝึกปฏิบัติธรรมได้อาทิตย์เดียว เนื่องจากเหตุการณ์ในชีวิตที่ทำให้ทุกข์ใจเสียมาก ก็คือความรักน่ะค่ะ
ที่นี้เรามีโอกาสได้คุยกับเพื่อนที่ศึกษาและปฏิบัติธรรมมาโดยตรง เราก็เลยได้มีโอกาสเดินทางเข้าสู่สายธรรมะเพื่อดับทุกข์และเพื่อดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ

คือเราสวดมนต์หน้าหิ้งพระได้ 2 วันก็รู้สึกไม่สะดวก มันแปลกๆ จะว่ายังไม่ชินก็ได้ เพราะเราเป็นคนที่สวดมนต์กับหมอนตลอด ตั้งแต่เด็กๆ ไปอยู่บ้านไหน อยู่ รร.ประจำ อยู่หอพักที่มหาวิทยาลัย ก็จะสวดมนต์ก่อนนอน กราบหมอน เราจะสวดพระคาถาชินบัญชรตั้งแต่ยังไม่ถึงสิบขวบ จนถึงทุกวันนี้ (แต่ก็มีช่วงที่ไม่สวดนะคะ ช่วงเข้ามหาลัยที่มัวแต่หลงระเริงไปกับชีวิตอิสระ ความรัก และสิ่งมัวเมา) เราก็เลยรู้สึกว่า สวดมนต์ ทำสมาธิก่อนนอน เรารู้สึกดีกว่า และเราก็สวดพระคาถาชินบัญชร 10 จบ ได้มาเกือบอาทิตย์ อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน หรืออะไรก็ไม่ทราบ ตอนสวดหน้าหิ้ง เราสวดบทตามหนังสือสวดมนต์ที่มีหลายๆบท ก็สวดได้ แต่ไม่ค่อยเข้าใจความหมาย ทำให้เราหันกลับมาสวดพระคาถาชินบัญชร ก่อนนอน ที่หมอนตัวเอง ได้เกือบอาทิตย์แล้ว

เราก็เลยสงสัยว่า เราทำอย่างนี้ผิดไหม หรือไม่ควรหรือเปล่า ที่มีหิ้งพระแต่ไม่สวดหน้าหิ้ง ไม่จุดธูป หิ้งบ้านเราเป็นหิ้งใหญ่ ไม่เป็นห้องปิด แต่เป็นมุมหนึ่งของบ้านเลย คือเข้ามาก็จะเห็นหิ้งพระทุกคน บางทีเวลาสวดก็มีเขินๆคนในบ้านนะคะ เพราะเราสวดคนเดียว คนอื่นก็จะไปอยู่มุมอื่น แต่ก็มองเห็นกัน เราก็เลยเก็บตัวสวดคนเดียว และเรื่องบทสวดก็คืออย่างที่บอก เราสวดพระคาถาชินบัญชรอย่างเดียว ทุกวัน วันละ 10 จบ ใครมีวิธีแนะนำ ว่าควรสวยดบทไหนร่วม หรือ ยังไง รบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณ และขออนุโมทนาบุญทุกคนค่ะ