สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอเล่าที่มาที่ไปก่อนแล้วกันนะครับ คือผมได้เข้ามาเล่นพันทิปสักพักแล้ว เห็นหลายๆเรื่องราวความรัก ปัญหาต่างๆของหลายๆคนจึงอยากเอามาเล่าให้ทุกคนได้ฟังบ้าง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ให้ทุกคนได้เตือนใจตัวเอง เวลาจะตัดสินใจทำอะไรลงไปสักอย่าง เรื่องมันอาจจะดูเลวร้าย น่ารังเกลียดมากสำหรับบางคนอาจจะคิดว่ามันมีแบบนี้อยู่บนโลกนี้จริงๆหรอ คนเลวแบบผมมันมีอยู่จริงๆหรอ ผมขอบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้มันคือเรื่องจริงและผมจะเล่าทุกอย่างอย่างหมดเปลือกเลย ไม่มีสร้างภาพใดๆทั้งสิ้น จะแนะนำ ถาม หรือจะด่าว่าผมเลวสารพัดก็ได้นะครับ เพราะผมรู้ตัวของผมอยู่เช่นกัน ^^
          เรื่องของผมมันเริ่มตั้งแต่มาสมัยผมเรียนม.ปลาย จนตอนนี้ผมเรียนใกล้จะจบปริญญาตรีแล้ว ดังนั้นจึงขอแบ่งเรื่องเป็นตอนๆ ตัดเอาเฉพาะตอนสำคัญๆ ที่เป็นจุดแปรผันของชีวิตนะครับ

           --- เพื่อนสนิท ---
          ความรักครั้งแรกของผมมันเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทคนนึงครับ ตอนนั้นเรียนอยู่ ม.4ครับ เพิ่งย้ายโรงเรียนมาใหม่ เพื่อนมันก็เพิ่งย้ายามาเหมือนกัน ตอนแรกผมก็ไม่ได้ชอบมันหรอก เฉยๆมากถึงมากที่สุด เป็นเพื่อนร่วมห้องปกติ อยู่มาวันนึงบังเอิญได้อยู่กลุ่มพรีเซนท์งานเดียวกัน ในขณะที่กลุ่มอื่นกำลังนำเสนองานอยู่ ผมสังเกตุว่ามันกำลังจ้องคนคนนึงที่กำลังพรีเซนท์งานอยู่ จนผมคิดในใจว่า "ชอบเค้าแน่ๆ" หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรจนผมมาเห็น สเตตัสใน MSN ของมัน ( ต้องเข้าใจสมัยโบราณ 555+ ) ดูสเตตัสเหมือนคนกำลังแอบรักใครสักคน ไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ อยู่ดีๆก็ทักมันไปว่า

       "ชอบคนนั้นหรอ เห็นมองตลอดเลย"

          เพียงแค่คำคำนี้คำเดียวที่ทำให้ผมกับมันได้เริ่มต้นความสัมพันธ์มากขึ้น มันปรึกษาผมเรื่องคนคนนั้นตลอดเลย ผมก็แนะนำไป แต่ไม่ได้ดี อะไรเพราะผมก็ไม่เคยมีความรัก หลังจากนนั้นก็คุยกันมากขึ้นๆ ( คุยกันใน MSN นะครับ ที่โรงเรียนก็ต่างแยกย้ายเข้าแก๊งค์ตัวเอง ) จนอยู่มาวันหนึ่ง มันกับเพื่อนๆในแก๊งนัดกันไปกินเหล้าที่หอเพื่อน ดึกๆ ( เนื่องจากมันเป็นคนที่อ็อนแอ้น ไม่เหมือนผู้ชาย จึงชอบโดนแกล้งบ่อยๆ ) หลังจากกินเหล้าได้ทีสงสัยจะแกล้งกันแรงมั้ง อยู่ดีๆมันก็ทัก MSN มาหาผมบอกว่า
       
        "ขอเบอร์หน่อย จะโทรไปปรึกษา"
          
          ผมก็ให้มันไป ไม่ถึงนาที มันก็โทรมา แต่โทรมาในสภาวะที่กำลังร้องไห้ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมเคยเห็นมันร้องไห้ มันก็บ่นๆๆของมันไปเรื่อยเปื่อย ออกแนวตัดพ้อชีวิต ทั้งเรื่องเพื่อนชอบแกล้ง เพื่อนด่า ทั้งจีบคนนั้นไม่ติด ต่างๆนานา ผมก็ให้คำปรึกษาไปเหมือนทุกครั้งเพียงแค่ครั้งนี้ ได้ปรึกษากันปากต่อปากผมก็เขินๆ ไม่กล้าพูดไรมาก จนมันหลุดปากออกมาคำนึงว่า
       
        "เจ๊" ( มันเรียกผมว่าเจ๊ -*- ) "
        "ทำไมดีกับเราแบบนี้ ตอนนี้เค้าบอกเลยว่า ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เจ๊ดีกับเค้าที่สุด เค้ารักเจ๊ที่สุดเลยรู้มั้ย?"

          พอผมได้ยินคำนี้เท่านั้นแหละ หน้าร้อนตั้งแต่คอไปถึงหัว เกิดมาไม่เคยมีใครบอกรักเลย อยู่ดีๆทำไมมาพูดแบบนี้ ผมก็เงียบไปซักพัก พูดไม่ออก เลยตอบไปว่า
       "อื้อๆ เค้าก็รักแกเหมือนกัน"

          ( จริงๆเราคุยกันจะไม่ใช้สรรพนามนี้ เวลาผมคุยกับมันผมจะแทนตัวเองว่า เค้า เรียกมันว่า เหยิน เพราะมันฟันเหยินยังกะจอบขุดดิน 555+ เวลามันคุยกับผมมันจะเรียกชื่อตัวเอง จะเรียกผมว่า เจ๊ ) ตอนนั้นความรู้สึกมันตีกันไปหมด ไม่รู้จะเขิน ตกใจ หรืออะไรยังไงดี รู้เพียงแค่การคุยโทรศัพท์ครั้งนั้นมันทำให้สายตา และการกระทำที่ผมเคยทำกับมันเปลี่ยนไป โดยที่ผมไม่ได้ตะหงิดใจเลยว่าคำว่า รัก ของมันนั้น เป็นแบบเพื่อน หรือแฟน
          หลังจากคืนนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นหลังเลิกเรียนก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน ( ย้ำว่าทุกวันจริงๆ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไปกินกับคนอื่น ) มันจะเรียนเก่งมากแต่ชอบถ่อมตัว ส่วนผมจะเก่งด้านกิจกรรมต่างๆเวลาเรามีอะไรที่อีกฝ่ายไม่ถนัดเราก็ช่วยกันตลอด จนเพื่อนในห้องเริ่มสงสัยว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ตอนนั้นเราก็บอกทุกคนไปว่าเราเป็นเพื่อน ตอนนั้นมันก็ยังชอบคนคนนั้นอยู่ ขอบอกตรงๆว่าตอนนั้นในใจผมเริ่มมีอาการแปลกๆ ผมไม่อยากให้มันชอบใคร ไม่อยากให้ไปกินข้าวกับใคร ไม่อยากให้กระชับความสัมพันธ์กับคนที่มันชอบ เริ่มไม่ให้คำปรึกษามันเหมือนเดิม เวลามันมาถามผมก็ตอบมันแค่ว่า

" ยังจะหวังอยู่อีกเหรอ พอได้แล้วมั้ง"

          ตัดบทไปตลอด ไม่รู้ว่าทำไปเพราะอะไร ไม่รู้นะว่านี่คืออาการหึงรึเปล่า -///////- เรา 2 คนก็ใช้ชีวิตท่ามกลางความสงสัยของทุกคน มีการงอลกันบ้างซึ่งเกือบ 100% จะเป็นฝ่ายผมเท่านั้นที่งอล จนข้ามผ่านเทอม 1 มาได้ จนมาถึงเทอม 2 ที่ทำให้ความเป็นเพื่อนของเรา 2 คนมันพังทลายลงอย่างช้าๆ โดยที่เป็นฝีมือของผมเอง
(เดี๋ยวกลับมาเล่านะครับ) พิมพ์ผิดตรงไหน บอกด้วยนะครับ ผมเบลอๆ 555+