ผมได้เข้ามาบวชในวัดหนึ่ง จังหวัดไม่ขอระบุครับ สิ่งที่ผมได้มากกว่าการศึกษาพระธรรมคือ ข้อคิดของชีวิตเมื่อได้คุยกับ"เณรพิการ" ซึ่งเณรรูปนี้ แขนขากระตุก พูดได้ไม่ชัด และมือสั่นตลอดเวลา เณรรูปนี้อายุ22ปีแล้ว บวชเป็นพระไม่ได้เพราะความไม่ปกติของร่างการ ทำให้ยังไม่สามารถท่องคำขอบวชพระได้

    ในช่วงหนึ่งของการบวชมีพระเคยติดยาและเป็นนักเลงเมื่อครั้งก่อนบวชอยู่จำนวนหนึ่ง โดยพระเหล่านี้ไม่เรียนแล้ว ไม่อยากเรียนและพระบางรูปขอให้พ่อแม่ซื้อมือถือiphoneให้เพื่อแลกกับการบวช

    ผมได้นั่งคุยเรื่องทั่วไปกับเณรพิการรูปนั้น เณรบอกว่า ผมอยากเรียน ผมอยากมีงานทำ จะได้ไม่เป็นภาระของใคร ถ้าผมจะขอตังแม่ไปทำอะไรสักอย่าง ผมอยากจะขอตังไปเรียน ดีกว่าเอาตังไปซื้ออะไรตั้งเยอะ
(ความแตกต่างด้านความคิดระหว่างเณรพิการ กับพระบางรูปต่างกันมากเสียเหลือเกิน)

    ต่อมามีพระบวชใหม่ ซึ่งพระรูปนี้ท่องคำบวชไม่ได้เลย ในขณะบวช พระในโบสถ์ต้องคอยบอกตลอด จนพระอุปปัจชาเริ่มชักสีหน้า โดยพระรูปนี้ทำให้ได้รู้ว่าคนที่ไม่มีความตั้งใจท่องบวชเป็นอย่างไร พระทั้งวัดเซ็งไปตามๆกัน

    วันหนึ่งผมฉันเพล เดินออกมาเจอเณรพิการรูปเดิมนั่งอ่านบางอย่างอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้ๆพบว่าเณรกำลังท่องบวชอย่างตั้งใจ ถึงแม้ว่าเณรจะท่องออกมาไม่ชัดเพราะความผิดปกติทางร่างกาย แต่ก็พอจับใจความตามได้ว่าท่องได้มากจริงๆ เณรพยายามท้องบวชเป็นพระให้ได้
พอถึงจุดนี้ผมเห็นได้ว่าคนมือเท้าครบยังมีความเพียรน้อยกว่าผู้พิการเสียอีก
(ซึ่งในวันที่8 กรกฎานี้เณรจะบวชเป็นพระแล้ว ขอให้ผู้อ่านเป็นกำลังใจให้เณรพิการรูปนี้ด้วย)

พระบางรูปก็ชอบแกล้ง ชอบพูดดูถูกเณรพิการรูปนี้ แต่ผมและพระอีกจำนวนนึงเชื่อคำสอนที่ว่า จงอย่าได้ดูถูกสัตว์ หรือบุคคลใดๆ เพราะเมื่อเขาเหล่านั้นพ้นจากโลกนี้ เขาอาจจะไปสูงกว่าเราก็ได้