คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
อุปกิเลส 16
๑. อะภิชฌาวิสะมะโลโภ ความโลภเพ่งเล็งอยากได้ของเขา
๒. โทโส ความประทุษร้ายเขา
๓. โกโธ ความโกรธเคืองเขา
๔. อุปะนาโห ความผูกเวรหมายมั่นกัน
๕. มักโข ความลบหลู่ดูถูกเขา
๖. ปะลาโส ความยกตัวขึ้นเทียมเขา
๗. อิสสา ความริษยาเขา
๘. มัจฉะริยัง ความตระหนี่เหนียวแน่น เกียดกัน หวงข้าวของและวิชาความรู้ ที่อยู่ที่อาศัย
๙. มายา ความเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้ากล
๑๐. สาเถยยัง ความโอ้อวดตัวให้ยิ่งกว่าคุณที่มีอยู่
๑๑. ถัมโภ ความแข็งกระด้างดื้อดึง, เมื่อเขาสั่งสอนว่ากล่าวโดยธรรมโดยชอบ
๑๒. สารัมโภ ความปรารภไม่ยอมตาม, หาเหตุผลมาอ้าง ทุ่มเถียงต่างๆ, เมื่อขณะเขาว่ากล่าวโดยธรรมโดยชอบ
๑๓. มาโน ความเย่อหยิ่งถือเราถือเขา ถือตัว ถือตน
๑๔. อะติมาโน ความดูถูกล่วงเกินผู้อื่น
๑๕. มะโท ความเมาหลงในร่างกายที่ทรุดโทรมด้วยความชรา มีอยู่ทุกๆ วัน, มาสำคัญว่ายังหนุ่มยังสาวอยู่ประมาทไป, และเมาหลงในร่างกายที่ป่วยไข้อยู่เป็นนิจ, ต้องกินยาคือข้าวน้ำทุกเช้าค่ำ, มาสำคัญว่าไม่มีโรค เป็นสุขสบาย ประมาทไป, และเมาหลงในชีวิตที่เป็นของไม่เที่ยง, พลันดับไปดังประทีปจุดไว้ในที่แจ้งฉะนั้น, มาสำคัญว่ายังไม่ตายประมาทไป,
๑๖. ปะมาโท. ความเมามัวทั่วไป, อารมณ์อันใดที่น่ารัก ก็ไปหลงรักอารมณ์นั้น, อารมณ์อันใดที่น่าชัง ก็ไปหลงชิงชัง โกรธต่ออารมณ์เหล่านั้นบรรจบเป็นอุปกิเลสเครื่องเศร้าหมองใจ ๑๖ ข้อ จิตเศร้าหมองด้วยอุปกิเลสข้อใดข้อหนึ่งดังว่ามานี้แล้ว, จิตนั้นล้วนเป็นบาปอกุศลหมดทั้งสิ้น.
๑. อะภิชฌาวิสะมะโลโภ ความโลภเพ่งเล็งอยากได้ของเขา
๒. โทโส ความประทุษร้ายเขา
๓. โกโธ ความโกรธเคืองเขา
๔. อุปะนาโห ความผูกเวรหมายมั่นกัน
๕. มักโข ความลบหลู่ดูถูกเขา
๖. ปะลาโส ความยกตัวขึ้นเทียมเขา
๗. อิสสา ความริษยาเขา
๘. มัจฉะริยัง ความตระหนี่เหนียวแน่น เกียดกัน หวงข้าวของและวิชาความรู้ ที่อยู่ที่อาศัย
๙. มายา ความเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้ากล
๑๐. สาเถยยัง ความโอ้อวดตัวให้ยิ่งกว่าคุณที่มีอยู่
๑๑. ถัมโภ ความแข็งกระด้างดื้อดึง, เมื่อเขาสั่งสอนว่ากล่าวโดยธรรมโดยชอบ
๑๒. สารัมโภ ความปรารภไม่ยอมตาม, หาเหตุผลมาอ้าง ทุ่มเถียงต่างๆ, เมื่อขณะเขาว่ากล่าวโดยธรรมโดยชอบ
๑๓. มาโน ความเย่อหยิ่งถือเราถือเขา ถือตัว ถือตน
๑๔. อะติมาโน ความดูถูกล่วงเกินผู้อื่น
๑๕. มะโท ความเมาหลงในร่างกายที่ทรุดโทรมด้วยความชรา มีอยู่ทุกๆ วัน, มาสำคัญว่ายังหนุ่มยังสาวอยู่ประมาทไป, และเมาหลงในร่างกายที่ป่วยไข้อยู่เป็นนิจ, ต้องกินยาคือข้าวน้ำทุกเช้าค่ำ, มาสำคัญว่าไม่มีโรค เป็นสุขสบาย ประมาทไป, และเมาหลงในชีวิตที่เป็นของไม่เที่ยง, พลันดับไปดังประทีปจุดไว้ในที่แจ้งฉะนั้น, มาสำคัญว่ายังไม่ตายประมาทไป,
๑๖. ปะมาโท. ความเมามัวทั่วไป, อารมณ์อันใดที่น่ารัก ก็ไปหลงรักอารมณ์นั้น, อารมณ์อันใดที่น่าชัง ก็ไปหลงชิงชัง โกรธต่ออารมณ์เหล่านั้นบรรจบเป็นอุปกิเลสเครื่องเศร้าหมองใจ ๑๖ ข้อ จิตเศร้าหมองด้วยอุปกิเลสข้อใดข้อหนึ่งดังว่ามานี้แล้ว, จิตนั้นล้วนเป็นบาปอกุศลหมดทั้งสิ้น.
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 1
แทะตำรา จนเมาหรือไงครับท่าน
พระไตรปิฏก. กับ. นักปฏิบัติ. มันก็เหมือน. คน. กับ. อนุเสาวรีย์
คือ. เปนเพียง. เครื่องอาศัยระลึก ถึงการมีอยู่ของพระพุทธศาสนา.
สงฆ์ที่. บรรลุ หรือ ไม่บรรลุ. ก็มีค่าเท่ากัน. คือ. เป็นเครื่องระลึกถึงการมีอยุ่ ของพระพุทธศาสนา
จะตำรา. หรือ คนสอน. ต่าง. ก้ทำให้นักปฏิบัต บรรลุธรรมไม่ได้. เพราะการตรัสรู้เองโดยชอบ
ย่อมไม่ได้จากทั้งสองสิ่งนั้น. แต่ขึ้นกับ. การปฏิบัตที่ สมควรแก่ธรรม. คือ ฟังธรรม น้อมนำ
ไปปฏิบัติ
ดังนั้น พระไตรปิฏก. หรือ คนสอน. จะพูดผิด พูดถูก. มีการปลอมปน. ก็คนละเรื่อง
กับ. การฉลาดในการฟังธรรม. เฝ้นธรรมไปปฏิบัติอยู่แล้ว
การแก้พระไตรปิฏก. และ. การแก้วาทะของคนสอนธรรม. จึง เป็นเรื่องของคนโง่ ที่ไม่ เอา ธรรม เปนใหญ่
พระไตรปิฏก. กับ. นักปฏิบัติ. มันก็เหมือน. คน. กับ. อนุเสาวรีย์
คือ. เปนเพียง. เครื่องอาศัยระลึก ถึงการมีอยู่ของพระพุทธศาสนา.
สงฆ์ที่. บรรลุ หรือ ไม่บรรลุ. ก็มีค่าเท่ากัน. คือ. เป็นเครื่องระลึกถึงการมีอยุ่ ของพระพุทธศาสนา
จะตำรา. หรือ คนสอน. ต่าง. ก้ทำให้นักปฏิบัต บรรลุธรรมไม่ได้. เพราะการตรัสรู้เองโดยชอบ
ย่อมไม่ได้จากทั้งสองสิ่งนั้น. แต่ขึ้นกับ. การปฏิบัตที่ สมควรแก่ธรรม. คือ ฟังธรรม น้อมนำ
ไปปฏิบัติ
ดังนั้น พระไตรปิฏก. หรือ คนสอน. จะพูดผิด พูดถูก. มีการปลอมปน. ก็คนละเรื่อง
กับ. การฉลาดในการฟังธรรม. เฝ้นธรรมไปปฏิบัติอยู่แล้ว
การแก้พระไตรปิฏก. และ. การแก้วาทะของคนสอนธรรม. จึง เป็นเรื่องของคนโง่ ที่ไม่ เอา ธรรม เปนใหญ่
olarnz ถูกใจ, a235 ทึ่ง, นครพนม ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 713013 ถูกใจ, nai_joe ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1514661 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1056101 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1064602 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1428471 ถูกใจ, หญ้าสีเขียว ถูกใจรวมถึงอีก 1 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
เกี่ยวกับ หลวงปุ่มั่น และ หลวงปุ่แหวน
อยากให้ ท่าน ที่ คิดว่า
พระไตรปิฏก ไม่ถูกต้อง ทั้งหมด
คือ มีบ้างส่วนที่ถูกแก้ไข ดัดแปลง
ช่วย อธิบาย หน่อยว่า เพราะเหตุใด
(หลวงปุ่มั่นและ หลวงปุ่แหวน ผมขอใช้ว่า หลวงปุ่ทั้งสอง นะครับ)
หลวงปุ่ทั้งสอง ท่านเป็น อริยสงฆ์ หรือไม่ ในความเห็นของท่าน
หรืออย่างน้อย หลวงปู่ทั้งสอง ถือเป็น ภิกษุที่ดี ได้หรือไม่
ถ้าไม่ จบ คำถาม ครับ เพราะ ท่าน ทั้งสอง ไม่มีค่าพอ ที่จะ กล่าวอ้างถึง
ถ้าใช่ ก็ถามว่า ในสมัยท่าน มีการสอน หรือ เล่า หรือ บอกกล่าว หรือ เชื่อ ในนรกสวรรค์ หรือไม่ครับ
ถ้าไม่ ก็จบ คำถามครับ เพราะ ว่า ไม่สามารถ เอามาเปรียบเทียบกับ เหตุการณ์ปัจจุบันได้ครับ
ถ้าใช่ ถามต่อว่า หลวงปู่ทั้งสอง ถือว่าเป็นผู้มี ปัญญา ใน ธรรม ของ พุทธองค์ หรือไม่ครับ
ถ้าไม่ จบคำถาม ครับ เพราะ ไม่มีค่าพอที่จะใช้ในการ อ้างอิง ครับล
ถ้าใช่ ถามต่อครับ หลวงปุ่ทั้งสอง ศึกษา ธรรมวินัย ของ พุทธศาสนา ใช่หรือไม่ครับ
ถ้าไม่ จบคำถามครับ เพราะ ท่านไม่ได้อยู่ใน ศาสนาพุทธ ไม่จำเป็น ต้อง อ้างถึง ครับ
ถ้าใช่
คำถาม คือ ต่อไปนี้ ครับ ที่อยากทราบ ความคิดเห็น ของท่าน
1 ก็ในเมื่อท่านเป็น พระที่ศึกษา ธรรมวินัย ของ ตถาคต แล้ว ทำไม เมื่อในยินเรื่อง
นรก สวรรค์ ถึงไม่ บอก สอน สั่ง ตักเตือนว่า มัน "ผิด ไม่จริง ไม่ถูกต้อง"
2 ก็ ถ้า ท่านได้ศึกษา ธรรมวินัย ใน ตถาคต นี้แล้ว ท่านน่าจะได้ "อ่าน"พระไตรปิฏก แม้เพียงน้อยนิด
แล้ว ท่านไม่รู้เลย หรือว่า พระไตรปิฏก มีสิ่งที่แปลกปลอม เจือปนเข้ามา
3 ก็ ในเมื่อท่าน เป็นผู้ที่ แม่ พระเจ้าแผ่นดิน ยังเคารพ แล้ว ทำไมถึงไม่ กระทำการอะไรสักอย่าง
ถ้ารู้ว่า พระไตรปิฏก นั้น มี สิ่งผิดปรกติดเจือปนอยู่
----------- ประเด็น ของ คำถาม ไม่ได้อยู่ที่ "พระไตรปิฏก มีสิ่งแปลกปลอมหรือไม่"
แต่ ถามเพื่อ ให้เห็นว่า หรือ สงสัย ในแนวทางการกระทำของ หลวงปู่ทั้งสองว่า
ทำไมถึง "ไม่ทำอะไรกับ พระไตรปิฏกเลย" ครับ เพราะ ถ้า หลวงปู่ทั้งสอง
เป็น "ผู้มีปัญญา" แน่แท้แล้ว ย่อมน่าจะมีเหตุผล ของ การ "ไม่กระทำการ" ใดๆเลย ไม่ใช่หรือครับ
------------------------------