ขณะที่อมาวสี ยืนเหงาๆ อยู่คนเดียวในมุมร่มรื่น ราชเดินเข้ามายืนไม่ไกลจากเธอนัก
       “ไม่สนุกเหรอครับ ถึงแยกมาอยู่เงียบๆ อย่างนี้”
       “คุณถามตัวเองรึยังล่ะคะ...เพราะคุณก็แยกตัวออกมาเหมือนกัน” อมาวสีย้อนเอา
       “ผมเดินตามหาคุณต่างหาก”
       น้ำเสียงอมาวสีฟังดูเย้ยหยัน “ตามหาดิฉัน…ดิฉันหูฝาดไปรึเปล่า”
       “อ้าวทำไมล่ะ...ในเมื่อคุณเป็นสาวงามที่ใครๆ ก็อยากเหลียวมอง แล้วผมจะตามหาคุณเหมือนคนอื่นบ้างไม่ได้หรือไง”
       “คุณท่าจะพูดผิดแล้วหละค่ะ...เท่าที่ฉันจำได้ ในสองสามครั้งหลังที่เราเจอกัน คุณจงใจทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ไม่พูดด้วย ไม่ทักทายซักคำ”
       ราชย้อน “รู้สึกด้วยเหรอ”
       “ดิฉันมีการศึกษามากพอที่จะดูออกค่ะ”
       “คุณอยากให้ผมสนใจคุณ...โอ้โลม...เล้าโลมคุณเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ งั้นเหรอ”
       อมาวสีฉุนกึก “คุณพูดจาไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่เลยนะคะ...นึกว่าโกนหนวดแล้วจะหาย”
       “ผมพูดผิดมั้ยล่ะ...ผู้หญิงอวดเก่ง ฉะฉานอย่างคุณ ก็มีเพียงแค่หวังจะยั่วยวนผู้ชายให้หลงใหล แล้วทอดทิ้งในภายหลัง”
       “คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
       “ผมหมั่นไส้คุณ”
       “คุณหมั่นไส้คนด้วยการคิดเอาเองงั้นเหรอ”
       “หรือว่าคุณไม่หมั่นไส้ผม...คุณผิดหวังที่ผมไม่ใช่คนที่คุณอยากให้เป็น...คุณก็เลยหมั่นไส้ผม”
       ราชและอมาวสีจ้องหน้ากันนิ่ง
       “คุณก็หมั่นไส้ผมด้วยการคิดไปเองเหมือนกันแหละ”
       “ดิฉันไม่เคยหมั่นไส้คุณ”
       “งั้นคุณก็ชอบผมน่ะสิ”
       “ดิฉันไม่มีวันพูดอย่างนั้น”
       “ถ้าผมยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายคนนั้นของคุณ คนที่ชื่อภาคย์...คุณคงจะหลงใหลผมมากเลยสินะ”
       “คุณไม่มีทางเป็นพี่ภาคย์ได้หรอก...ไม่มีทาง...ไม่แม้แต่นิดเดียว” อมาวสีเค้นคำบอกไป
       “รู้ได้ไง”
       อมาวสีจ้องลึกลงไปในดวงตาของราช เธอเริ่มลังเลอยู่ลึกๆ ในใจ
       “เพราะพี่ภาคย์สุภาพ อ่อนโยน และมีหัวใจที่ต่างจากคุณโดยสิ้นเชิง”
       อมาวสีขยับตัวจะวิ่งออกไป ราชคว้ามืออมาวสีไว้ได้ ก่อนที่เธอจะวิ่งหนี
       “อยู่เต้นรำกันก่อนน่า...ผมว่าผมได้ยินเพลงจังหวะสโลว์นะ”
       “ไม่ค่ะ ดิฉันจะกลับบ้าน”
       “คุณยังกลับไม่ได้ คุณต้องรอให้วัชรีเอารถไปส่ง”
       “ฉันกลับเองได้”
       “หรือว่านัดผู้ชายอีกคนมารออยู่หน้างาน...โอ...ผมจะเรียกคุณว่าผู้หญิงแบบไหนดี”
       อมาวสีโกรธจนหน้าแดง พยายามจะดึงมือออกมาจากมือราช แต่เขาจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
       “ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”
       “จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผมไม่ยอมปล่อย”
       อมาวสีพลิกตัว เงื้อมืออีกข้างตบลงไปบนหน้าราชอย่างแรง ทว่าราชเอี้ยวตัวหลบไว้ได้ พร้อมกันนั้นราชจับหน้าของอมาวสีดึงเข้ามาใกล้ตัวเขาในระยะประชิด
       “ลองเดาซิ ว่าผมจะทำอะไรต่อไป”
ราชและอมาวสีจ้องหน้ากันนิ่งและนาน



ขอบคุณเจ้าของภาพนะคะ....เฮ้อว่าแล้วก็อยากให้ถึงวันพุธ 20.20 น. ซะตอนนี้เลย