เราเคยทำงานอยู่บริษัทเดียวกันกะพวกน้องๆ ค่ะ เค้าเป็นผู้ชายทั้งหมด (มีเกย์บ้าง)
เราสนิทกันมากๆค่ะ ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด เค้าเป็นเด็กดีมากๆ น่ารัก
เรารู้ว่าเรารักพวกเค้ามากๆ และเค้าก็รักเรา มีอะไรเราคุยกันได้ทุกเรื่อง
จนถึงวันนึงที่เราต้องแยกกันออกมา คือเริ่มลาออกกันทีละคนๆ แต่เราก็ยังตั้งกรุ๊ปไลน์คุยกัน
ปรึกษากัน เฮาฮาตามประสาเหมือนเดิม เรามีแฟนแล้วค่ะแต่ยังไม่มีลูก
เรารู้สึกเรารักน้องๆ มาก ด้วยความที่พวกเค้าเป็นเด็กน่ารัก เด็กดี คุยได้ทุกเรื่อง
อยู่ด้วย คุยด้วยแล้วมีความสุขมากๆ มันเป็นความรู้สึกดีๆ เป็นความผูกพันธ์
เรารักเด็กพวกนี้ รักเสมือนว่าเค้าเป็นลูกของเรา เราอยากมีลูกนะคะแต่ไม่มีซะที
จนเราท้อคะ เรากับแฟนคุยกันว่าถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะทุกวันนี้เราก็มีน้องๆ
เราก็รักเค้าเหมือนลูกอยู่แล้วหนิ (อารมณ์แบบพูดให้ตัวเองรู้สึกดี 55^^) ตอนนี้
เราอยู่ห่างกับน้องๆมาก เค้าอยู่กรุงเทพบ้าง สมุยบ้าง แค่เราอยู่เชียงใหม่
ก็ได้แต่ไลน์คุยกัน อยากโทรหาน้องบ้างแต่กลัวเค้าไม่สะดวกรับสาย กลัวติดงาน
ทั้งที่ในใจเราคิดถึงพวกเค้ามาก บางวันนั่งดูรูปเก่าๆ แล้วพาลให้คิดถึงน้ำตาเราก็ไหล
คือเราเป็นคนที่รักใครยากมากๆ แต่พอมาเจอเด็กกลุ่มนี้คือเรารักแบบสุดหัวใจ
แฟนเราก็รักเค้า เอ็นดูเค้า พวกเรารู้สึกดีเหลือเกินที่ได้รู้จักพวกเค้า เค้าเป็นเหมือนกำลังใจ
เค้าทำให้เรามีพลังที่จะสู้กับปัญหาทุกอย่าง รักจริงๆ


เราแค่อยากแชร์เรื่องราวดีๆ ความรู้สึกดีๆค่ะ ไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นแบบเราบ้าง

ขออนุญาตแท็กห้องชาญเรือนด้วยนะคะ^^