จริงๆ จะบอกว่าแฟนเก่าก็คงจะพูดได้ไม่เต็มปากซักเท่าไหร่.. ความรักของเราไปไม่ถึงจุดๆนั้น....เพราะคำว่า "รักแท้ แพ้แฟนเก่า" แต่เพื่อความกระชับของคำถาม ก็เลยใช้คำที่เข้าใจง่ายๆค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดอะไรไปก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ >/\<

      เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ เราก็เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปคนอื่นๆ ที่มีอดีตคนรัก รักมาก.. และยังทำใจไม่ได้ เป็นเหมือนรักฝังใจ เพราะเราเริ่มความสัมพันธ์จากการเป็นเพื่อนกันมาก่อน ใช้ระยะเวลาทำความรู้จักกันมาก็หลายปี กว่าจะได้มาลองคบ ลองเปิดใจคุยกัน สุดท้ายก็ทำให้เราต้องจบกัน เราไม่คุยกัน เพราะเหตุผลบางอย่างที่เกิดจากการเข้าใจผิดกัน ทำให้ไม่ได้คุยกันมา 2 ปีกว่า ระยะเวลา 2 ปีกว่าทำให้เราโตขึ้นมาก เข้าใจแง่มุมต่างๆของความรัก เข้าใจมากพอที่จะทำใจให้ลืมอดีตเหล่านี้ไปได้ เราใช้ชีวิตเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มีใครเข้ามาก็แค่คุย ลองคุย แล้วก็ผ่านไป.. จนเราเริ่มลืมๆเรื่องของผู้ชายคนนี้ไป จะบอกว่าลืมไปทั้งหมดเลยก็ไม่ได้ เพราะใน FB ของเรา มีพี่ชายของผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนอยู่ เวลาที่เค้าไปไหนด้วยกัน เราก็จะเห็นรูปของผู้ชายคนนี้เด้งมาเป็นระยะ ระยะ เราก็ทำได้แต่กด "เลิกติดตาม" จะได้ไม่เห็นหน้าเค้า จะให้ลบ FB พี่ชายเค้าออกเลยก็ไม่ได้ เพราะเราก็สนิทกับพี่ชายเค้า มันดูเสียมารยาทยังไงก็ไม่รู้
      เมื่อวานนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ทักข้อความเรามา ประหลาดใจซิคะ คนไม่คุยกันมาตั้ง 2 ปีกว่าละ จู่ๆทักมาคงมีอะไรแน่ๆ เราทำใจซักพักถึงเปิดอ่านและตอบไป คำถามปกติที่เจอกันบ่อยๆ "สบายดีมั้ย?" จริงๆก็ไม่ได้อยากตอบไปว่า "สบายดี" หรอกค่ะ ก็แหมมมม คนถูกทิ้งนี่คะ ไม่ใช่คนทิ้ง จะให้มาสบายดีได้ยังไง? คุยกันได้ไม่กี่คำ จู่ๆผู้ชายคนนี้ก็พิมมาว่า "เดี๋ยวบวชแล้วไม่อยากคิดมาก" เราก็ได้แต่บอกอนุโมทนาไป... หลังจากนั้นก็จบประโยคสนทนาด้วยการบอกฝันดีกันทั้งคู่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ทะเลาะกันมา 2 ปีกว่าๆ โดยส่วนตัว เราไม่รู้ว่าผู้ชายคิดอะไรกัน แต่สำหรับใจผู้หญิงอย่างเรา เราพูดได้แค่ว่า......เจ็บค่ะ พิมเสร็จ นอนไม่หลับ ไม่มีการฝันดีใดๆทั้งสิ้น อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา หลายๆเรื่องที่ผ่านมา ที่เราพยายามลืมมันไปเกือบจะหมดได้อยู่แล้วเชียว มันกลับมาวิ่งวนอยู่ในหัวเรา ผ่านมา 2 วัน เราก็ยังไม่หยุดร้อง..
     วันนี้พี่ชายของเค้าก็ส่งข้อความมาหาเรา ถามเราว่างรึป่าว ให้ลงไปหา....แต่ไม่บอกเราเรื่องน้องชายบวช แต่เรารู้เลยตัดบทไปว่า "จะชวนไปงานบวช.....ใช่มั้ยคะ?" พี่เค้าก็เลยไม่อ้อม เข้าเรื่อง ถามเราตรงๆเลยว่าจะไปรึป่าว โดยส่วนตัวพี่เค้าอยากให้เราไปมาก จะBookตั๋วให้เราด่วน เราลังเลมาก พี่เค้าเราก็เคารพมาก ใจนึงก็อยากไปอโหสิกรรม อีกใจก็กลัวจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ด้วยเพราะเลิกคุยกันไปจากความเข้าใจผิด และเราไม่มีโอกาสได้เคลีย ได้อธิบายเรื่องต่างๆให้เค้าฟัง ได้แต่ร้องให้อยู่คนเดียว ดึกแล้วไม่รู้จะปรึกษาใคร พี่ชายเค้าบอกเดี๋ยวจะโทรเค้ามาคุย นี่ก็ได้แต่นั่งทำใจดีสู้เสือ ลังเล สับสน กลัว อีกใจก็อยากชนะความกลัว ไม่อยากจะหนีอีกต่อไป หนีมาตั้งหลายปีไม่ได้ทำให้อะไรๆมันดีขึ้นมาเลย เหมือนจะทำใจได้มาตลอด แต่สุดท้ายแค่ได้คุยกันประโยคเดียว สิ่งที่พยายามทำมาโดยตลอดกับพังทลายไปกับตา.. 4 ปี ที่รู้จักกันมา พี่ชายเค้ามาชวนขนาดนี้ เราก็ไม่กล้าปฎิเสธ แต่ไม่รู้จะเตรียมรับมือกับหัวใจตัวเอง รับมือกับสถานการณ์ยังไงดีค่ะ เคยอ่านกระทู้พันทิปมาก็มาก ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการที่เราหาทางออกด้วยตัวเองไม่ได้ ถึงขั้นต้องหาคำปรึกษาดีดีจากในพันทิปซะเอง.. เราควรทำยังไงดีคะ จะปฎิเสธเค้าตอนนี้ดีมั้ย หรือกลับไปสู้กับความจริง ตอนนี้ตื้อไปหมดจริงๆค่ะ T_T