คือเรื่องมีอยู่ว่า แฟนผมยังแอบคุยกะแฟนเก่าทุกครั้งที่ผมไม่อยู่ด้วย(คือผมกับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกัน)
ก่อนหน้านี้คุยกันตลอดเลยคับ แต่พอผมจับได้ ผมก็ถามออกไปตรงๆเลยว่า คุยกะแฟนเก่าอยู่หรอ เธอผมตอบว่า อืม..แต่ก็ไม่มีอะไรนะ
ผมไม่สบายใจเปนอย่างมากจึงตอบกลับไปหาแฟนเก่าแฟนว่า เลิกลากันไปแล้ว ก็อย่าติดต่อกันอีกเลย
หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่ ตอนที่ผมไม่อยู่ ทั้งสองกลับ ติดต่อกันอีกเพราะผมเห็นทั้งไลน์และเบอร์โทรในโทรศัพท์แฟนผม ทีนี้ผมโมโหจัดเลยคับ เลยถามแฟนว่ายังไม่เลิกอีกใช่มั้ย ถ้าเลิกไม่ได้ก็กลับไปหามันซะ
แฟนผมบอกว่า ไม่รู้ว่าเบอร์และไลน์มาได้ยังไง ไม่ได้คุยไรกันเลย ผมก็ไม่เห็นข้อความในไลน์ที่พูดกันนะคับ เพราะโดนลบไปแล้ว
ผมกะเลยจะให้โอกาศอีกครั้ง เพราะเธอบอกว่าเธอสาบานได้ว่าไม่ได้ติดต่อกันแล้ว
แต่ไม่นานหลังจากนั้น แฟนเก่าดันโทรมาตอนที่ผมอยู่พอดี ทั้งสองคุยกัน แฟนก็คุยแบบอ้ำอึ้งแปปเดียวกะวาง
ทีนี้ใจผมขาดพึงเลยคับ สั่นไปหมดไม่รู้จะทำยังไงเพราะแม่เธออยู่ด้วย แต่ยังควบคุมสติได้อยู่ ผมเงียบสู้เลยคับทีนี้ แฟนก็มาสารภาพว่า เขาโทรมา HBD และวานหาร้านขายสุนัขถุกๆให้หน่อยเพราะอยากได้หมาตัวนึง
ผมหวนนึกไปวันนั้นวันที่เธอสาบาน หลังจากเหตุการนี้ไปเธอทำอะไรผมระแวงไปหมดต้องคอยนั่งเชคตลอดเลยว่าเธอทำอะไรบ้างคุยกะใครบ้าง
เป็นแบบนี้มาสักพักละคับ ไม่สบายใจเลยสักนิด เวลาอยู่กับเธอก็มีความสุขดีนะ แต่พอห่างกันก็จะต้องคอยละแวงตลอดเวลา ไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าไปแล้วหรือไร บอกตรงๆเลย เคยคิดจะเลิกไปหลายครั้งแล้ว เพราะผมเป็นคนที่ไม่ชอบให้เรื่องเก่าๆมารังควานชีวิตสักนิด
หลายคนอาจมองว่าผมเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ หรือ ใจแคบไป
แต่ใครไม่เจอกับตัวคงไม่รู้หรอกคับว่าเจ็บแค่ไหน
มันคิดมากจน น้ำตาของลูกผู้ชาย ไหลเลยทีเดียว (แบบอยู่คนเดียว)
ผมควรทำไงต่อไปดี มืดแปดด้านเลย
ตอนนี้ที่ทำได้ก็เพียงใส่หน้ากากแบบว่ายิ้มแย้ม ทั้งที่ข้างในหน้าตามันตรงกันข้าม