สำหรับช่วงชีวิตที่เราคิดว่ามีความสุขที่สุด เป็นช่วงประถมกับมหาวิทยาลัย
เป็นช่วงที่ความทรงจำดีๆเยอะ นึกถึงเมื่อไรก็อบอุ่นหัวใจ

ช่วงประถม ตอนนั้นสนุกมาก ติดช่องเก้าการ์ตูน มีเพื่อนบ้านที่เล่นด้วยกันทุกวัน ไปโรงเรียนก็สบายๆไม่มีเรื่องให้คิดมากมายนัก เลิกเรียนก็ซื้อขนม กลับมาบ้านก็ออกไปปั่นจักรยาน เล่นกับเพื่อน กลับบ้านดูทีวี และการบ้านบางวิชาก็สนุกดี
*หลายๆอย่างที่เคยชอบที่เคยประทับใจ ส่งผลมาถึงตอนโตด้วย เช่น ชอบอ่านหนังสือ เขียนหนังสือ หรือบุคคลที่เราประทับใจ ล้วนมีผลต่อเราในวันนี้ เพราะถือว่าเป็นแรงบันดาลใจเลยล่ะ

ช่วงมหาวิทยาลัย เป็นช่วงที่ได้เป็นตัวของตัวเองที่สุด ได้ทำอะไรหลายอย่าง ได้รู้จักเพื่อนดีๆ ไปทำกิจกรรมกัน ทั้งออกค่ายอาสา หรือนัดไปเที่ยวกันเอง แล้วก็เลือกลงเรียนในวิชาที่ชอบได้ด้วย ทำรายงานกลุ่มบางวิชาก็สนุกนะ ยามว่างก็ไปกินข้าว ซื้อของ เที่ยวเล่น เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขจริงๆ
*ชีวิตนี้ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีเพื่อนแท้ ก็มาเจอตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ เวลามีปัญหาอะไร มีเพื่อนที่ค่อยช่วยเหลือกันตลอด สม่ำเสมอ

พอมาถึงตอนนี้ เวลาทุกข์ใจอะไร ก็จะนึกถึงเรื่อราวดีๆสมัยเรียน แล้วก็ยังมีเพื่อนไว้พักผิง

ปล.สมัยมัธยมเราไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไร เพราะเป็นช่วงที่เครียดมากๆ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องเพื่อน
เรื่องเรียนเครียดเรื่องการทำเกรดในโรงเรียน เพราะตอนม.4เกรดแย่มากๆ ม.5ปั่นขึ้นแทบไม่ทัน และการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เป็นอะไรที่เครียดมากๆ เคยนอนร้องไห้กับความผิดหวังในการสอบครั้งแรกๆ มีความกดดันและลุ้นสุดตัวในการสอบแต่ละครั้ง ทั้งสอบตรง โครงการเรียนดี สอบโควตา และแอดมิดชั่นส่วนเรื่องเพื่อนที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่มีเพื่อนที่สนิทสนมเป็นพิเศษ เรียกว่าเป็นช่วงที่เจอเพื่อนที่ไม่ค่อยรู้สึกว่าเข้ากันได้เท่าไร แต่ความทรงจำดีๆก็พอมีบ้าง