เหตุการณ์แรก มันเกิดขึ้นตอนเราอายุ 9 ย่าง 10 ขวบ ครอบครัวเราไปเยี่ยมญาติ แล้วบ้านญาติเป็นแบบชนบท จะมีแม่น้ำไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็ก ไหลผ่านด้านหลัง แล้วเขาจะมีเรือลำนึงไว้หาปลา พี่สาวเราก็ชวนเรา กับน้า อีก 2 คน ไปพายเรือเล่น พอขึ้นเรือกันหมดทุกคนแล้ว น้าค่อยๆ พายเรือไป อินังพี่สาวมันเกิดบ้า มันเอามือจับเรือให้เรือโยกซ้ายที ขวาที แบบจะให้เรือคว่ำ มันจะได้เล่นน้ำ พอพ่อดุมันก็จะบอกว่าเรือคว่ำ แล้วเรือก็คว่ำจริงๆ เราว่ายน้ำไม่เป็น ตอนนั้นเราจำได้ขึ้นใจ เราจมน้ำ เราพยายามตะเกียกตะกายให้หัวโผล่พ้นน้ำ น้ำก็เชี่ยว วินาทีนั้นเรากำลังกลืนกินน้ำ แล้วร่างเรากำลังจะไหลไปกลางแม่น้ำ ความรู้สึกตอนนั้นมันช่างยาวนานเหลือเกิน คิดในใจ ตายตูตายแน่ๆ แต่แล้วก็มีมือน้ามาดึงมือเราพาขึ้นฝั่ง พอเรานั่งได้สติ ทันใดนั้น เราก็ไม่รอช้า ยืนทรงตัวได้ปุ๊บ กระโดดทีบอิพี่สาวป๊าบบบบบบ! แล้ววิ่ง ๆๆๆๆ ไปฟ้องแม่ หลังจากนั้นเป็นต้นมา เรากับพี่สาวก็ไม่เคยถูกกันเลย ตีกันทุกวัน จนแม่ต้องจับแยกห้องนอน แต่ตอนนี้ถูกกันแล้วคะ เพราะโตเป็นสาวแล้ว
เหตุการณ์สุดท้าย มันเกิดขึ้นที่สวนสัตว์แห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 ครอบครัวเราไปเที่ยววันธรรมดา คนจะไม่เยอะมาก เดินดูนั่นๆ นี่ๆ ไปเรื่อยๆ จนมาถึงบ่อจระเข้ ที่นี่จะมีสะพานไม้ด้วย ไม่มีใครกล้าขึ้นเพราะกลัว แต่เราอยากดูเราก็เดินขึ้นไปคนเดียว เดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางกั้นซึ่งเป็นประตูไม้สูงเท่าเอว แล้วประตูไม้ถูกเปิดออกไว้ เราก็เข้าใจว่าข้างในคงเป็นห้องกระจกโชว์ลูกจระเข้มั้ง เราก็เดินผ่านประตูไม้ไป เดินไปได้สัก 5 ก้าว ก็เป็นขั้นบันไดไม้ เราก็เดินลงไปตามขั้นบันไดช้าๆ ช้าๆทีละขั้น จนถึงขั้นสุดท้ายหันไปมองด้านหลัง เฮ้ย! นี่มันบ่อจระเข้นี่หว่า แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับไอ้บิ๊กจระเข้ยักษ์ อร๊ายยยยยยยย! แม่_ง โคตรใหญ่เลย นอนเป็นท่อนไม้อยู่ใต้บันไดที่ตูเดินลงมาอีก โอ่ย แข้งขา อ่อน ไปหมด หัวใจตกมากองอยู่ที่พื้น รวบรวมกำลังได้ วิ่งปรี๊ดดดดดดด ไปหาแม่ เล่าให้แม่ฟัง ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่แม่ก็คงฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี 5555 แล้วเราก็ไม่เคยได้ไปที่นั่นอีกเลยจนถึงปัจจุบัน แต่เราคิดว่าเขาคงปรับปรุงทำใหม่แล้วมั้ง นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว คงจะปลอดภัยกว่าสมัยโน้น
นี่ก็เป็นเหตุการณ์ที่เราจะจำไว้ ไม่ลืมเลย เพื่อนๆ มาแชร์เรื่องของเพื่อนๆ บ้างนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ป.ล. ไม่รู้จะแท็กห้องไหนเลยคะ แท็กชานเรือน เพราะส่วนตัวสิงอยู่ห้องนี้คะ (เกี่ยวไหมหนิ)
เหตุการณ์นั้น ชาตินี้จะไม่ลืมเลย
เหตุการณ์สุดท้าย มันเกิดขึ้นที่สวนสัตว์แห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 ครอบครัวเราไปเที่ยววันธรรมดา คนจะไม่เยอะมาก เดินดูนั่นๆ นี่ๆ ไปเรื่อยๆ จนมาถึงบ่อจระเข้ ที่นี่จะมีสะพานไม้ด้วย ไม่มีใครกล้าขึ้นเพราะกลัว แต่เราอยากดูเราก็เดินขึ้นไปคนเดียว เดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางกั้นซึ่งเป็นประตูไม้สูงเท่าเอว แล้วประตูไม้ถูกเปิดออกไว้ เราก็เข้าใจว่าข้างในคงเป็นห้องกระจกโชว์ลูกจระเข้มั้ง เราก็เดินผ่านประตูไม้ไป เดินไปได้สัก 5 ก้าว ก็เป็นขั้นบันไดไม้ เราก็เดินลงไปตามขั้นบันไดช้าๆ ช้าๆทีละขั้น จนถึงขั้นสุดท้ายหันไปมองด้านหลัง เฮ้ย! นี่มันบ่อจระเข้นี่หว่า แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับไอ้บิ๊กจระเข้ยักษ์ อร๊ายยยยยยยย! แม่_ง โคตรใหญ่เลย นอนเป็นท่อนไม้อยู่ใต้บันไดที่ตูเดินลงมาอีก โอ่ย แข้งขา อ่อน ไปหมด หัวใจตกมากองอยู่ที่พื้น รวบรวมกำลังได้ วิ่งปรี๊ดดดดดดด ไปหาแม่ เล่าให้แม่ฟัง ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่แม่ก็คงฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี 5555 แล้วเราก็ไม่เคยได้ไปที่นั่นอีกเลยจนถึงปัจจุบัน แต่เราคิดว่าเขาคงปรับปรุงทำใหม่แล้วมั้ง นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว คงจะปลอดภัยกว่าสมัยโน้น
นี่ก็เป็นเหตุการณ์ที่เราจะจำไว้ ไม่ลืมเลย เพื่อนๆ มาแชร์เรื่องของเพื่อนๆ บ้างนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ป.ล. ไม่รู้จะแท็กห้องไหนเลยคะ แท็กชานเรือน เพราะส่วนตัวสิงอยู่ห้องนี้คะ (เกี่ยวไหมหนิ)