ยายมีสัตว์เลี้ยงในบ้าน ตั้งแต่ยังจำความไม่ค่อยได้ จำได้ก็เลือนๆลางๆ
แต่รู้ตน ว่าตัวเองเป็นคนรักสัตว์แน่ๆ เพราะเจอ หมา แมว รึตัวอะไรที่ชาวบ้านชาวเมืองเค้าเลี้ยง ยายก็แอบไปคุย ไปชื่นชม ไปเล่น ไปทักทาย
มีแอบไปมุดใต้ถุนบ้าน เพื่อไปทักทายกับหมาที่เพิ่งคลอดน้อง กลับขึ้นมาผื่นแดงเต็มตัว เพราะแพ้หมัด
ก็ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเองซักที จนกระทั่งอายุ 16 มีแมวน้อยดินแง๊วๆๆอยู่แถวบ้าน ยายก็จับเข้าบ้านโดยไม่ถามใคร ไม่ปรึกษาใคร
เลี้ยงกระทั่งเค้าจากไป จากนั้นก็ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงของตัวเองอีกเลย จนกระทั่งแต่งงาน
คิดว่า ตัวเองมั่นคง มีครอบครัว มีหลังให้พึ่งพิง เลยขอแม่สามีเลี้ยงหมา ตอนขออะ ขอตัวเดียว ( บ้านสามีเป็นร้านค้าที่ลูกค้าเยอะมาก สมัยนู๊นน เมื่อปี 2532 ห้างยังไม่บลูม ไม่มี7-11 แม่สามีกลัวลูกค้ารังเกียจหมา เพราะร้านเค้าเป็นร้านขายของชำที่คล้ายซุปเปอร์สโตร์ แต่ก็ตามใจสะใภ้ใหม่)
ขอเลี้ยง 1 ตัว พ่อสามีก็ชอบ เลยได้ใจ ไม่ขอใครละ ถือวิสาสะเอามาอีกตัว โดนบ่นซะ.
ชีวิตมันไม่ง่ายๆ มีการเลิกลา อะ มาถึงคำคำนี้ รักคงยังไม่พอ แล้วหมาล่ะ น้องตัวแรกจากไป เพราะตรอมใจหลังจากยายจากไป 6 เดือน (น้องรักหลายๆคนในบ้านนั้น รักแม่ครัว รักพ่อสามี ไม่เคยคิดว่า น้องอยู่ในสถานที่เดิมที่เคยคุ้น มีคนที่น้องรักมากมาย
แต่น้องก็ตรอมใจเพราะ ไม่มีคนที่รับน้อง เลี้ยงน้อง ดูแลน้อง )
โชคดีที่ตัวที่ 2 รัก(อดีต) สามี มากกว่ายาย หลังจากนั้น มาทำงานที่กทม. โหย๋ยย เงินเดือนเยอะ ชั้นพึ่งตัวเองได้ละ ไม่สำนึกอะไรเลย คิดว่าตัวเองมีศักยภาพ ไปซื้อที่ฟาร์มเลย เอามาเลี้ยงในคอนโด กลางวันให้น้องอยู่ตามลำพัง
ถึงจะทำตัวดีอย่างไร เช้า-เย็นพาไปวิ่งเล่น เลิกงานรีบกลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์ไปไหนพาไปด้วย แต่เค้าก็จากไป จากนั้นไม่กล้าที่จะเลี้ยงอะไรเลย ตั้งปณิธานไว้ว่า ถ้าไม่มีงานที่มั่นคง ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีบ้านของตัวเอง
จะไม่รับสัตว์เลี้ยงเข้าบ้าน
คำว่ารัก คงยังไม่พอ
แต่รู้ตน ว่าตัวเองเป็นคนรักสัตว์แน่ๆ เพราะเจอ หมา แมว รึตัวอะไรที่ชาวบ้านชาวเมืองเค้าเลี้ยง ยายก็แอบไปคุย ไปชื่นชม ไปเล่น ไปทักทาย
มีแอบไปมุดใต้ถุนบ้าน เพื่อไปทักทายกับหมาที่เพิ่งคลอดน้อง กลับขึ้นมาผื่นแดงเต็มตัว เพราะแพ้หมัด
ก็ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเองซักที จนกระทั่งอายุ 16 มีแมวน้อยดินแง๊วๆๆอยู่แถวบ้าน ยายก็จับเข้าบ้านโดยไม่ถามใคร ไม่ปรึกษาใคร
เลี้ยงกระทั่งเค้าจากไป จากนั้นก็ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงของตัวเองอีกเลย จนกระทั่งแต่งงาน
คิดว่า ตัวเองมั่นคง มีครอบครัว มีหลังให้พึ่งพิง เลยขอแม่สามีเลี้ยงหมา ตอนขออะ ขอตัวเดียว ( บ้านสามีเป็นร้านค้าที่ลูกค้าเยอะมาก สมัยนู๊นน เมื่อปี 2532 ห้างยังไม่บลูม ไม่มี7-11 แม่สามีกลัวลูกค้ารังเกียจหมา เพราะร้านเค้าเป็นร้านขายของชำที่คล้ายซุปเปอร์สโตร์ แต่ก็ตามใจสะใภ้ใหม่)
ขอเลี้ยง 1 ตัว พ่อสามีก็ชอบ เลยได้ใจ ไม่ขอใครละ ถือวิสาสะเอามาอีกตัว โดนบ่นซะ.
ชีวิตมันไม่ง่ายๆ มีการเลิกลา อะ มาถึงคำคำนี้ รักคงยังไม่พอ แล้วหมาล่ะ น้องตัวแรกจากไป เพราะตรอมใจหลังจากยายจากไป 6 เดือน (น้องรักหลายๆคนในบ้านนั้น รักแม่ครัว รักพ่อสามี ไม่เคยคิดว่า น้องอยู่ในสถานที่เดิมที่เคยคุ้น มีคนที่น้องรักมากมาย
แต่น้องก็ตรอมใจเพราะ ไม่มีคนที่รับน้อง เลี้ยงน้อง ดูแลน้อง )
โชคดีที่ตัวที่ 2 รัก(อดีต) สามี มากกว่ายาย หลังจากนั้น มาทำงานที่กทม. โหย๋ยย เงินเดือนเยอะ ชั้นพึ่งตัวเองได้ละ ไม่สำนึกอะไรเลย คิดว่าตัวเองมีศักยภาพ ไปซื้อที่ฟาร์มเลย เอามาเลี้ยงในคอนโด กลางวันให้น้องอยู่ตามลำพัง
ถึงจะทำตัวดีอย่างไร เช้า-เย็นพาไปวิ่งเล่น เลิกงานรีบกลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์ไปไหนพาไปด้วย แต่เค้าก็จากไป จากนั้นไม่กล้าที่จะเลี้ยงอะไรเลย ตั้งปณิธานไว้ว่า ถ้าไม่มีงานที่มั่นคง ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีบ้านของตัวเอง
จะไม่รับสัตว์เลี้ยงเข้าบ้าน