ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่าไม่ได้จะดราม่านะคะ แค่อยากรู้ความคิดเห็นในอีกมุมมองนึงเท่านั้น
คือเห็นกระทู้มนุษย์เงินเดือนหลายๆท่านที่เปิดกิจการเล็กๆของตัวเอง อ่านแล้วอยากบอกว่าคุณเก่งมากเลยค่ะ ที่เริ่มต้นจากการไม่เป็นอะไรเลยจนสามารถมีกิจการเป็นของตัวเองได้ ตัวเราเองตั้งแต่จำความได้ก็ช่วยที่บ้านค้าขายมาตลอด จนกระทั่งเรียนจบก็แอบคิดว่าจะหางานทำเองแต่ทางบ้านก็บอกว่าถ้าไปไม่รอดก็ไม่ต้องกลับมา ด้วยความที่เราก็ป๊อดๆอยู่พอตัวก็เลยต้องกลับ พอกลับมาแล้วก็ต้องแยกไปช่วยกิจการให้ป้า ป้าเราก็ปล่อยให้เราจัดการเองหมดทุกอย่างโดยที่เค้าจะไม่ยุ่งอะไรเลย มีแต่ร้านให้ ที่เหลือต้องศึกษาจัดการ บริหารเอาเอง พอต้องดูแลทุกอย่างทั้งหมดเองก็เริ่มอิจฉาลูกน้องที่ไม่ต้องมานั่งทำบัญชีรายวัน รายเดือน รายปี เช็คสต๊อก คำนวณรายรับรายจ่าย บริหารร้านให้รอด รับมือกับลูกค้าหลากหลายรูปแบบ ต้องตรวจงานที่ลูกน้องทำทุกวัน (หาลูกน้องไว้ใจได้ทำงานดีๆ ยากมาก)
การมีกิจการเป็นของตัวเองได้เราว่ามันก็ดีนะ มานึกว่าทำไมเราต้องไปนั่งทำงานเพื่อให้คนอื่นรวย แทนที่จะทำงานให้เรารวยเอง แต่ธุรกิจมันต้องหมุนเงิน บางทีก็มีเครียดบ้างเมื่อมีรายจ่ายมากกว่ารายรับ ผิดกับมนุษย์เงินเดินที่เรามองว่า(เน้นว่าเป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ) เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์เป็นวันหยุด(แต่เราต้องตื่นเช้าเปิดร้านทุกวัน) ได้เงินก้อนแน่นอนทุกเดือน(เแต่เราหมุนตลอดเดือน) มีโควต้าลางาน(ถ้าเราปิดร้านก็ไม่ได้ตัง เลยไม่กล้าปิดร้านไปไหน เงินมันต้องหมุนอ่า) ก็เลยอยากรู้มุมมองของมนุษย์เงินเดือนบ้างว่าการเป็นเจ้าของกิจการมันดียังไงหรอคะ คือบางทีเราก็เบื่อการเฝ้าร้านแบบนี้ แต่เพื่อนๆบอกว่า งาน -ึง เนี่ย ดีที่สุดแล้ว