เห็นว่าจขกท.น่าจะอยากได้ความรู้ที่ถูกต้องนะครับ เลยขอแลกเปลี่ยนนิดนึง

๑. นิยายเป็นเรื่องยาว จะเขียนให้จบ นึกให้เห็น ต้นเรื่อง กลางเรื่อง ปลายเรื่อง ให้เรียบร้อย
หลักการเขียนนิยายหาอ่านได้ทั่วไป อ่านหลายๆ เล่ม หลายๆ ที่ หลักการคล้ายๆ กัน ต่างกันตรงกลวิธี
ที่ยกตัวอย่าง เป็นกลวิธีที่คุณหญิงวิมล เคยบอกไว้

๒. ตัวละครที่ดี ต้องมีพัฒนาการ ถ้าต้นเรื่องเป็นยังไง ปลายเรื่องก็อย่างนั้น ตัวละครจะแบน ไม่มีพัฒนาการ ดูไม่เป็นคนไม่สมจริง
ทั้งนี้พัฒนาการต่างๆ ต้องอยู่บนพื้นฐานของความมีเหตุผล ตาม เพศ วัย วุฒิ สิ่งแวดล้อม ฯลฯ

๓. ควรเฉลี่ยบทบาทตัวละครตามความสำคัญ การปรากฏตัวควรมีความจำเป็นตามท้องเรื่อง มาและไปอย่างมีเหตุผล หากอยู่ในความสำคัญสิบอันดับแรก ของตัวละครหลัก ควรเคลียร์ทุกปมของทุกตัวละครนั้นให้กระจ่าง ว่าสุดท้ายมันเป็นตายร้ายดียังไง

๔. ฝึกบ่อยๆ การเล่าเรื่องของเราจะดีขึ้น ดีในที่นี้ หมายถึง สามารถสื่อสารกับคนอ่านได้ตรงกับเจตนาของคนเขียน ไปจนถึงขั้นสามารถนำพาให้คนอ่านเกิดจินตภาพหรือจินตนาการตามได้ ซึ่งเกิดจากความชำนาญในการฝึกฝน การอ่านแนวทางการใช้ภาษาจากหนังสือดีๆ เยอะๆ
ภาษาจะสวยหรือไม่ ไม่สำคัญเท่ากับสื่อสารได้ชัดเจนหรือไม่ กลวิธีการเขียนที่ว่าเราจะเขียนสื่อสารได้เรียบรื่นไม่ติดขัด คือเขียนเสร็จให้อ่านออกเสียงไปเรื่อยๆ ตรงไหนอ่านสะดุด ตรงไหนอ่านติด ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ อ่านแล้วงง ให้วงหรือเน้นเอาไว้ ตรงนั้นแหละที่คนจะอ่านไม่เข้าใจ ติดขัด ไม่เรียบรื่น

๕. หลังเขียนเสร็จและคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว ให้ทิ้งไปหาอะไรทำ ทิ้งไปสักหลายวัน แล้วค่อยกลับมาอ่านออกเสียงอย่างตั้งใจ เราจะเห็นจุดบกพร่องสารพัด แต่บรรณาธิการไม่ใช่พระเจ้า หากเรามั่นใจว่าเขียนได้กระจ่างแจ้ง ตรงกับเจตนาแล้ว ไม่ต้องประดิดประดอยตามที่ถูกทักท้วงก็ได้ และบรรณธิการที่ดีจะไม่ยุ่งกับสำนวนนักเขียน จะเน้นที่สื่อสารได้หรือไม่

๖. ตามหลักการควรแบ่งการเขียนแบบ ๑:๑:๑:๑ คือ บทสนทนา:ฉากและบรรยากาศ:เหตุการณ์:กิริยาอาการตัวละคร จะทำให้เนื้อหาดูสมดุล และเป็นงานเขียนที่อยู่ยงคงกระพันได้มากกว่างานเขียนที่เน้นแต่บทสนทนา  การบรรยายฉากหรือสิ่งไรก็ตาม ทำเท่าที่จำเป็นแก่เนื้อเรื่อง งานใหญ่ฉากใหญ่ไม่จำเป็นต้องไล่รายละเอียดทั้งหมดเสมอไป ทุกฉาก บรรยากาศ อากัปกิริยา บทสนทนา ฯลฯ ที่เขียนออกมา ควรจำเป็นกับเนื้อหาเพื่อให้เรื่องดำเนินไป

๗. การแต่งนิยายคือการสร้างเรื่องราวขึ้นบนพื้นฐานความสมจริง แม้จะเป็นนิยายแฟนตาซี ก็ต้องอยู่บนพื้นฐานของความสมจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเรื่อง ไม่ใช่ว่าจะให้เกิดอะไรขึ้นก็ได้โดยไม่ตั้งอยู่บนเหตุผลหรือความเป็นไปได้ ทั้งนี้ความเป็นไปได้ในนิยายแฟนตาซี อยู่ที่เหตุและผลเฉพาะในโลกแฟนตาซีนั้นเป็นหลัก แต่เหตุผลนั้นย่อมต้องอิงกับโลกแห่งความเป็นจริงอยู่ดี  อย่าคิดว่าการแต่งนิยายเป็นการสร้างเรื่องโกหก เพราะจะบ่มเพาะให้เป็นคนไม่มีเหตุผล ไม่มีการคิดที่เป็นกระบวนการ  ควรคิดว่า การแต่งนิยายคือการสร้างสรรค์และต่อเติมจินตนาการ เพิ่มเติมจากเหตุผลความเป็นจริงที่จุดประกายให้เราอยากเขียนอะไรสักอย่าง

๘. อยากเขียนต้องเริ่มเขียน และไม่ทิ้งการอ่าน การรู้ข้อมูลเยอะเป็นกำไรคนเขียนเอง แต่สำหรับคนอ่าน ต้องเปิดโอกาสให้คนอ่านได้ใช้จินตนาการ หากต้องหาข้อมูลสักร้อยส่วน ใส่ลงในงานเขียนสักยี่สิบส่วนก็เกินพอ สิ่งที่จะทำให้เรื่องสมจริงที่สุดคือคนเขียนผ่านประสบการณ์นั้นหรือรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ดังนั้นคนเขียนจำเป็นต้องมีประสบการณ์กับสิ่งที่จะเขียนไม่ว่าจะทางตรง(เจอกับตัวเอง) หรือทางอ้อม (การอ่าน การสอบถาม การสังเกต) ต้องหัดเป็นคนสะสมคำ สร้างคลังคำ คลังความรู้สึก ฝึกบรรยายภาพที่เห็น ความรู้สึกที่เป็น ออกมาเป็นตัวอักษร อย่าประดิษฐ์ทั้งที่ไม่รู้สึกจริง ไม่เคยเห็นจริง หรือไม่รู้จริง   เช่น เราเห็นวังสระปทุมอยู่หลังห้างพารากอน แล้วต่อเติมจินตนาการไปว่า อ่ะ วังพระเอกอยู่ติดพารากอนเหมือนกัน อันนี้ก็เป็นไปได้ เพราะอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง เพราะที่จริง ที่ทางแถวปทุมวันพญาไทเลยไปถึงสีลมสุรวงศ์ ล้วนเคยเป็นวังพระเจ้าลูกเธอหลานเธอมาก่อนทั้งสิ้น


ปล. อยากเขียนต้องเริ่มเขียน เขียนจบเมื่อไหร่ เราจะภาคภูมิใจกับตัวเอง แม้จะไม่เป็นที่พอใจ แต่นั้นก็คือผลงาน น้ำพักน้ำแรง เมื่อมีต้นทุนอยู่แล้ว จะนำมาขัดเกลา เพิ่มพูนอย่างไรก็ได้


เป็นกำลังใจให้นะครับ

ด้วยมิตร