ตอนนี้โคอาร่าเรียนปอโทแล้วจ้า การเป็นโคอาร่ายักษ์มันเกิดขึ้นตอนเรียนปีสี่ ช่วงการทำโปรเจคจบปอตรีเนี่ยแหละจ้า ทำแลปกับเพื่อนหมีขั้วโลกสาวคนนึง ซึ่งช่วงนั้นก็กินอยู่กับเพื่อน เรียกว่าเป็นปาท่องโก๋ตลอด งานแลปของเราเริ่มทำช่วงเย็นๆ เวลาที่ชาวบ้านเค้าเลิกเรียนกลับบ้านกัน ทำไปเรื่อยๆจนบางทีก็ทันใส่บาตรพระตอนเช้าก็เคย ได้กลับหอไปอาบน้ำใส่ชุดนอนตอนแปดโมงเช้าก็เคยมาแล้ว จากกิจกรรมดังกล่าว เวลาของเราก้อเลยมีแค่กิน ทำแลป นอน ซึ่งถ้าว่างก็จะหาของกินมาบำรุงบำเรอความอยาก กระหายหิวอย่างบ้าคลั่ง ไร้สติและความกังวลเรื่องแคลอรี (เรื่องกระบวนการแมตาบอลิซึมของร่างการ ทุก pathway ที่เกี่ยวข้อง ท่องได้หมดนะ แต่ไม่ใส่ใจมันเลย) เวลานอน เวลากิน ทุกอย่างของเราสองคนผิดปกติไปกันหมด ผลของพฤติกรรมแบบนี้ทำให้เราร่างแทบแตกตอนงานรับปริญญา เรียกได้ว่าซื้อชุดนักศึกษาใหม่แทบทั้งชุด แล้วระหว่างรอรับปริญญา โคอาร่าก็เปิดเทอมปอโท เรียนเป็นหลักสูตรอินเตอร์ ช่วงปีแรกเป็นวิชาเรียนล้วนๆ ปรับตัวนิดหน่อยไม่เหนื่อยเท่าไหร่ เพราะที่นี่พวกเราชินกับการอ่านหนังสือเป็นภาษาอังกฤษอยู่แล้ว แต่ที่ปรับตัวเยอะคือ เราสอบบ่อยมาก เรียกได้ว่าเกือบทุกอาทิตย์ และต้องฝึกเขียนอธิบายให้พวกคุณครู ดร. อ่านเข้าใจด้วย ไม่งั้นคงมีสอบตกกันมั้งแหละ แต่ก็โชคดีที่การสอบทุกครั้งก็ผ่านไปได้ด้วยดี ผลที่ตามมาคือคะแนนออกมาดี ก็ให้รางวัลตัวเองด้วยการกิน กิน กิน และกิน จนหลังๆมามันเลยคำว่ากิน ไปเป็นการแดรก วันนึงก่อนเข้าหอซื้อของกินเต็มมือ ส้มตำ หมูน้ำตก ข้าวเหนียว ขนมจีน หมูปิ้งสิบไม้ ปลานิลทอดตัวนึง เค้ก โตเกียว (ทั้งหมดนี้คือหนึ่งมื้อ) สรุปผลการทดลองที่ 1 จากน้ำหนักเฉลี่ยทั้งชีวิต 55 กิโล กลายเป็น 65 กิโล มันมาจากไหนว่ะสิบโล

และแล้วข่าวดีที่อยากได้ยินมากๆก็กลายเป็นข่าวร้าย เพราะคนที่แอบปลื้มจะกลับมาจากต่างประเทศแหละ (ล่ะกรุ ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเราตอนนั้นก็ซัก 55-56 โล แล้วตอนนี้จากโคอาร่ากลายเป็นหมีกริซลี่สีน้ำตาลกินปลาแซลมอนไปแล้ว) ข่าวนี้มาตอนพฤษภา เขาจะมาตุลา เอาน่า 5 เดือน สู้โว้ย......

จากความสำเร็จขั้นนี้ ขอขอบคุณคนที่ทำให้มีกำลังล้นเหลือ  --- เชื่อเถอะ การลดน้ำหนักอาศัยแรงบันดาลใจนะเทอ