คือเรื่องมันมีอยู่ว่า แม่ผมป่วยต้องผ่าตัด ผมเฝ้าแม่ที่ โรงพยาบาลรัฐบาล ในจังหวัดขอนแก่น แล้วผมได้เจอกับพยาบาลคนหนึ่ง ใส่ผ้าปิดจมูก เทค์แคร์คนไข้ได้ดีมาก ในใจผมก็รู้สึกดี

แต่ผมไม่รู้หลอกเธอคนนั้นเป็นใคร เห็นเพียงดวงตาที่อ่อนโยน กับคิ้วที่มีความตั้งใจ ฮ่าๆ ในตอนนี้ผมเหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ทำให้ผมอยากรู้จักกับเธอ

แต่...ให้ตายเถอะ พยาบาลทุกคนก็จริงจังเหมือนกันหมด ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงถึงได้พบใบหน้าของเธอคนนั้น พอรู้สึกตัวอีกทีก็มีพยาบาลกะใหม่เข้ามา..

ผมก็หาความแตกต่างของพยาบาลทุกคน  เชื่อเถอะว่าผมมองเห็นมันโดยบังเอิญ คือรองเท้าคับ 555

แล้วผมก็มองส่วนที่คล้ายกับเธอคนนั้น จนวันใหม่ มีนางฟ้าลงมาก ผมชอบเธอมาก เพราะเธอช่างเหมือนผู้หญิงที่ผมนึกถึงตลอดเวลา เขาเข้ามาเทค์แคร์ แม่ผมทำให้ผมประทับใจมาก

เธอก็ไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่ในสายตาผมเธอหละโครตสวยเลยแหละ ฮ่าๆ ผมมัวแต่ปลื้มเธอจนเวลาผ่านไป ผ่าตัดวันแรกวันต่อมาแม่ผมแข็งแรงขึ้นเยอะเลย จากเดิมต้องมีคนคอยพยุงเดินตลอดเวลาแต่ตอนนี้เดินทรงตัวได้ดีมากคับ (ในใจผมคิดหมอแม้มโครตเทพอ่ะ) ในใจผมส่วนหนึ่งก็ดีใจที่แม่หายดี แต่อีกใจก็ไม่อยากจากเธอไป

ในวันนี้วันที่ผมไม่ได้อยู่ที่นั้นผมรู้สึกว่าคิดถึงเธอมาก ผมได้แต่คิดถึงเธอ ผมอยากให้เธอรู้ความในใจของผมที่มีให้กับเธอ ในเวลานี้ผมคิดได้เพียงแค่ว่าผมอยากเทคแคร์เธอเหมือนที่เธอคอยเทคแคร์คนอื่น.. หากมีวาสนาต่อกันเราคงได้พบกันใหม่

ปล.ผมได้มีโอกาสระบายความในใจผมก็ขอขอบคุณทุกท่านมากนะคับที่อุตส่าห์อ่านจนจบ และขอขอบคุณอย่างมากสำหรับอาจารย์ แพทย์และพยาบาลทุกท่าน ผมจะสำนึกในความเมตตาของท่านไว้ตลอดกาล